" Er was eens .. "
Zo beginnen meestal alle sprookjes in sprookjesboeken, ook voor ons is dit niet anders.
Ooit was er daar ook iets, ook al weet je niet alles of bijna niks van de plaats die je gaat bezoeken, wanneer je daar loopt denk je niet alleen maar na over de foto's die je wil nemen maar wil je vooral dingen ontdekken van het gebouw, van het vergeten wonder die alleen op de wereld achter blijft.
Wanneer we na lang rijden eindelijk aangekomen waren kon ik mijn ogen niet geloven, wat een geweldig gebouw en dat alleen al aan de buitenkant.
Om de binnenkant te kunnen zien duurde het even ietsje langer dan we gedacht hadden, al een geluk hadden we het mooie weer er bijgekregen.
De meeste mensen proberen om uit een gevangenis te ontsnappen of denken al aan de tijd dat ze terug naar buiten kunnen, maar wij kwamen met enkel het doel om binnen te geraken, en dat leek niet zo gemakkelijk.
Enkele keren rondgelopen en iedere keer op hetzelfde punt gedacht, hier zal het wel niet zijn, of daar is de drukke baan dus we keren terug en nemen de andere kant.
Al snel werd ons duidelijk dat het op deze manier niet zou lukken dus liepen we even een stukje door, snel even rond ons kijken en doorlopen.
En je kan het waarschijnlijk al raden, de zoveelste keer was de goeie keer en voor we het wisten stonden we binnen, of dat dachten we toch.
We stonden op een binnenplaats maar daar stopte het ook, dus even verder wandelen en opeens via een poort kwamen we uit op een andere binnenplaats, en daar leek ook geen ingang te zien.
We hoorden overal ramen en deuren dicht slaan van de wind en plots zagen we een blauwe deur die op het eerste zicht dicht leek te zijn, maar toch was ze open.
Achter ons de deur maar terug mooi dicht gedaan, you never know.
En we stonden binnen!
Of toch al in een bepaald deel van de gevangenis, en wat mij na een tijdje opviel was dat het licht in een andere kamer brandde.
Iets wat je totaal niet zou verwachten van een gebouw als dit dat de lichten nog zouden werken.
Maar toch was het waar, ik moest even zelf de aan- en uitknop van het licht testen voor ik het kon geloven maar enkele momenten later kon ik het nog zelf horen ook, maar dat is voor binnenkort in het verhaal :-)
Eenmaal we wat verder liepen kwamen we de gele gangen tegen, degene die op internet en fora's vrolijk online gegooid worden.
Maar eenmaal je er met je eigen ogen naar staat te kijken is het toch net dat ietsje anders, dan geniet je van het moment, van de plaats en van de rust, de ongelofelijke stilte die je niet zou verwachten op een plaats als deze in een iets te drukke stad.
Je wordt meegenomen in het verhaal dat de gevangenis te vertellen heeft en soms vergeet je zelfs even van foto's te maken, maar dat is niet zo belangrijk ook, zolang je maar geniet van de plaats waar je bent, dat je geluk hebt zo'n dingen te kunnen ontdekken.
En toch is het raar om rond te lopen in dit gebouw, in deze gevangenis.
Je bekijkt de verschillende cellen en probeert aan de hand van je eigen fantasie te ontdekken welk soort mensen hier gezeten hebben, welke misdaad ze gepleegd hebben om hier te belanden.
Wanneer ik hier even bleef genieten waren de jongens al een stuk naar beneden gelopen om een soort controle-kamer te bestuderen, en daar konden ze zich niet inhouden, er brandde een lichtje tussen de zovele knopjes en een beetje verder hoorde je het gezoem van een werkende elektriciteitskast.
Op de knopjes duwen konden ze dus niet laten, al een geluk dat er uiteindelijk geen alarm of wat dan ook was afgegaan want anders konden we wel gaan lopen vrees ik.
Na enkele uren daar rond gelopen te hebben was het tijd om deze geweldige plek achter ons te laten en terug richting huis te keren, want de andere plekken die op ons lijstje stonden waren niet toegankelijk op het moment dat wij daar waren.
Al bij al was dit een geweldige ervaring en zijn we blij dat we deze kunnen afvinken in onze lijst.
Met een goed gevoel keren we dus terug richting huis en komen zeker nog een keertje terug om de anderen te proberen zien van de binnenkant en niet alleen de buitenkant.
