# Nature is not a place to visit, it is home.

" Eyes like a shutter - mind like a lens. " 

Iedereen kent het wel en iedereen maakt het wel al eens mee, dat je liever hebt dat de dag meteen stopt en je naar de volgende dag kan dromen.
Wel voor mij was deze dag niet anders, of toch niet tot op een bepaald moment.

Toen we begonnen aan de wandeling op dit mooie domein, voelde ik mezelf al helemaal anders dan toen ik vertrokken was.
De natuur had het helemaal van me overgenomen, en hoe verder we gingen hoe beter ik me ging voelen.

Tot we stop hielden op een geweldige plek, waar je kon genieten van een mooie zonsondergang.
Daar heb ik toch enkele uurtjes gestaan om foto's te nemen, maar ook puur om te genieten van alles rondom je.

Op zo'n momenten besef je dan ook dat niet altijd alles even slecht zal gaan, en dat soms gewoon de natuur je de rust kan geven die je op dat moment nodig hebt.
Dus ik weet heel zeker waar ik naartoe moet als de dag even tegenslaat :) 

# The good die young.

" I miss you, there is nothing else I could say, I just miss you ... "



Deze blog gaat niet over het urbexen, deze blog heeft een andere reden en dat is namelijk de reden waarom we enige tijd een pauze hebben ingelast.
We proberen zo snel mogelijk terug op pad te gaan aangezien deze hobby een geweldige afleiding is, maar eerst wil ik het volgende met jullie delen, dit is ook iets om mijn verdriet een plaats te geven.
Bijna twee maand geleden moest ik afscheid nemen van een geweldige tante - meter.


Ook toen werd aan mij gevraagd om een tekst te schrijven die mijn nichtje dan op de begrafenis zou voorlezen, ik heb een hele week uren voor mijn pc gezeten en nagedacht over alles wat ik zou willen vertellen over haar, en op een bepaald moment kwamen de woorden eruit, maar achteraf was er toch nog zoveel meer dat ik kon zeggen.
De ochtend waarop het een maand geleden was heb ik volgende tekst op mijn Facebook geplaatst; 


Eén maand geleden moest ik afscheid nemen van de meest fantastische vrouw uit mijn leven, en ik kan het nog steeds niet geloven.
Maar ik beloof je om je trots te maken, want jij hebt me geleerd om niet op te geven, om te vechten voor alles wat ik wil, je hebt me de moed gegeven wanneer alles verkeerd ging.
En ik mis je, ik mis je heel erg.
Maar ik weet dat je wil dat ik gelukkig ben, maar het is moeilijk, heel moeilijk, maar ik probeer het, voor jou.
Ik zal mijn best doen om je trots te maken en ik zal vechten, lieve tante, dat beloof ik je omdat ik je zo graag zie.
Ik mis je lieve tante en ik zal er alles aandoen om je gelukkig en trots te maken, waar je ook bent.
Liefs <3


Een tekst die beter was dan ik in de eerste week kon schrijven, een tekst die recht uit mijn hart kwam en die toen duidelijk maakte hoe graag ik haar zag, en hoe graag ik haar nog steeds zie.
Ik weet dat ze trots op me is, dat voel ik, en omdat ze weet hoe belangrijk ze voor me was wil ik haar ook een plaatsje geven op mijn blog.


Zodat ook jullie weten wat een geweldige vrouw ze is, ze heeft me altijd gesteund in alles wat ik deed en ik weet dat ze dit nog steeds doet, en het is raar maar als het moeilijk met me gaat dan voel ik haar aanwezigheid bij me, en dan lijkt het alsof ze me raad geeft en de moeilijke beslissing opeens veel makkelijker wordt.
We hebben meer dan een week op hoop geleefd, en dat terwijl de wereld eigenlijk gewoon verder ging, enkel die van ons stond stil.


Een week heeft ze gevochten om toch beter te worden, om uit die coma te geraken, maar helaas,
ze heeft de strijd verloren, maar ik weet dat ze haar best gedaan heeft maar ze was moe.
En ergens weet je dat dit kan gebeuren maar je duwt die gedachte steeds verder en verder weg en als het moment daar is, dan komt de klap nog harder aan dan ooit.


Maar nu bijna twee maand verder is het verdriet minder maar het gemis groter, maar het verdriet komt nog terug, dat voel ik en dat merk ik ook.
Maar het ergste moet nog komen, dat weet ik, want nu is alles de eerste keer, het eerste familiefeestje zonder haar, de lege plek aan tafel, onze verjaardag zal ook de eerste zonder haar zijn, en nog zoveel meer, maar ik weet dat ze er toch zal bij zijn, bij ons allemaal, niet alleen in ons hoofd maar ook in ons hart.
En dan wil ik nu als laatste nog een ding tegen haar zeggen, iets wat ik met allen van jullie wil delen; 


" Ik zal blijven herinneren hoe je me aan het lachen maakte en hoe je me soms liet huilen.
Ik zal nooit vergeten hoe speciaal en uniek je bent.
Ik zal blijven herinneren hoe je mijn hart raakte op een manier dat niemand anders kan.
En de reden waarom we zo vaak dromen is omdat we dan niet zo lang van elkaar gescheiden zijn, omdat we elkaar kunnen zien in onze dromen, zodat we altijd bij elkaar kunnen zijn.
En dit is waarschijnlijk ook de reden waarom we niet leren om afscheid te nemen, ondanks ze ons dit toch zouden moeten leren.
Omdat het aanvaarden zo moeilijk is, zo verschrikkelijk moeilijk, het is een van de moeilijkste dingen die iemand zal moeten doen in zijn leven, vroeg of laat.
Maar ik weet dat we op een dag terug samen zullen zijn, voor altijd, maar tot die dag er is hou ik me sterk, voor jou.
Ik hou van je, en dit voor altijd. "

# Prison H19

" Er was eens .. " 
Zo beginnen meestal alle sprookjes in sprookjesboeken, ook voor ons is dit niet anders.
Ooit was er daar ook iets, ook al weet je niet alles of bijna niks van de plaats die je gaat bezoeken, wanneer je daar loopt denk je niet alleen maar na over de foto's die je wil nemen maar wil je vooral dingen ontdekken van het gebouw, van het vergeten wonder die alleen op de wereld achter blijft.





Wanneer we na lang rijden eindelijk aangekomen waren kon ik mijn ogen niet geloven, wat een geweldig gebouw en dat alleen al aan de buitenkant.
Om de binnenkant te kunnen zien duurde het even ietsje langer dan we gedacht hadden, al een geluk hadden we het mooie weer er bijgekregen.





De meeste mensen proberen om uit een gevangenis te ontsnappen of denken al aan de tijd dat ze terug naar buiten kunnen, maar wij kwamen met enkel het doel om binnen te geraken, en dat leek niet zo gemakkelijk.
Enkele keren rondgelopen en iedere keer op hetzelfde punt gedacht, hier zal het wel niet zijn, of daar is de drukke baan dus we keren terug en nemen de andere kant.





Al snel werd ons duidelijk dat het op deze manier niet zou lukken dus liepen we even een stukje door, snel even rond ons kijken en doorlopen.
En je kan het waarschijnlijk al raden, de zoveelste keer was de goeie keer en voor we het wisten stonden we binnen, of dat dachten we toch.
We stonden op een binnenplaats maar daar stopte het ook, dus even verder wandelen en opeens via een poort kwamen we uit op een andere binnenplaats, en daar leek ook geen ingang te zien.





We hoorden overal ramen en deuren dicht slaan van de wind en plots zagen we een blauwe deur die op het eerste zicht dicht leek te zijn, maar toch was ze open.
Achter ons de deur maar terug mooi dicht gedaan, you never know.
En we stonden binnen!
Of toch al in een bepaald deel van de gevangenis, en wat mij na een tijdje opviel was dat het licht in een andere kamer brandde.





Iets wat je totaal niet zou verwachten van een gebouw als dit dat de lichten nog zouden werken.
Maar toch was het waar, ik moest even zelf de aan- en uitknop van het licht testen voor ik het kon geloven maar enkele momenten later kon ik het nog zelf horen ook, maar dat is voor binnenkort in het verhaal :-)





Eenmaal we wat verder liepen kwamen we de gele gangen tegen, degene die op internet en fora's vrolijk online gegooid worden.
Maar eenmaal je er met je eigen ogen naar staat te kijken is het toch net dat ietsje anders, dan geniet je van het moment, van de plaats en van de rust, de ongelofelijke stilte die je niet zou verwachten op een plaats als deze in een iets te drukke stad.





Je wordt meegenomen in het verhaal dat de gevangenis te vertellen heeft en soms vergeet je zelfs even van foto's te maken, maar dat is niet zo belangrijk ook, zolang je maar geniet van de plaats waar je bent, dat je geluk hebt zo'n dingen te kunnen ontdekken.
En toch is het raar om rond te lopen in dit gebouw, in deze gevangenis.
Je bekijkt de verschillende cellen en probeert aan de hand van je eigen fantasie te ontdekken welk soort mensen hier gezeten hebben, welke misdaad ze gepleegd hebben om hier te belanden.





Wanneer ik hier even bleef genieten waren de jongens al een stuk naar beneden gelopen om een soort controle-kamer te bestuderen, en daar konden ze zich niet inhouden, er brandde een lichtje tussen de zovele knopjes en een beetje verder hoorde je het gezoem van een werkende elektriciteitskast.
Op de knopjes duwen konden ze dus niet laten, al een geluk dat er uiteindelijk geen alarm of wat dan ook was afgegaan want anders konden we wel gaan lopen vrees ik.

Na enkele uren daar rond gelopen te hebben was het tijd om deze geweldige plek achter ons te laten en terug richting huis te keren, want de andere plekken die op ons lijstje stonden waren niet toegankelijk op het moment dat wij daar waren.

Al bij al was dit een geweldige ervaring en zijn we blij dat we deze kunnen afvinken in onze lijst.
Met een goed gevoel keren we dus terug richting huis en komen zeker nog een keertje terug om de anderen te proberen zien van de binnenkant en niet alleen de buitenkant.

# Villa vital

" The thrill of coming home has never changed " 

Wanneer je na alles spanning en het avontuur je foto's opnieuw gaat bekijken dan bekijk je ze op een totaal andere manier en dit is vandaag niet anders.
Na meer dan een maand bekijk ik mijn foto's opnieuw van Villa vital en ik moet zeggen dat ik er toch een ander beeld over heb, ik zie dingen in foto's die ik ervoor niet gezien had.
Iedere keer opnieuw ontdek je nieuwe dingen en iedere keer denk ik terug aan hoe geweldig het is om zo'n plekken te kunnen bezoeken.



Het huis op zich was echt geweldig en ik kon mezelf al helemaal voorstellen om er in te wonen, sommige dingen zou ik zelfs zou laten, zoals de kamer op de bovenste verdieping.
Deze was volledig naar mijn goesting zal ik maar zeggen, hier zou ik niks of toch bijna niks -om volledig eerlijk te blijven- veranderen.
Het was alsof de kamer rechtstreeks vanuit mijn dromen leek te komen, het papier, de zetels, de radio, ...
Alsof we bij mijn meme op bezoek gingen en ikzelf alle dingen zoveel jaar geleden heb mogen inrichten.



Mijn dagdroom was voor ik het wist al weer gedaan, eenmaal we beneden waren en in de living liepen zagen we dat iets of iemand de boel toch een beetje overhoop had gehaald, altijd zonde om zo'n dingen te doen en je kan je dan afvragen waarom maar ik probeerde opnieuw in mijn droom te geraken en die gedachten even van me af te zetten.



Op verschillende fora en groepen zie je verschillende foto's passeren en dan denk je 'daar moet ik ooit ook eens naartoe ' en dan probeer je een zo origineel mogelijke foto te nemen als maar kan.
Maar soms, heel soms slaat dit wel eens tegen, het huis was zodanig ingericht van de vorigen die hier al geweest waren dat je bijna niet anders kon dan de foto's te nemen zoals de dingen er stonden.
Hoe kan je dan zien hoe de mensen het achtergelaten hebben, om een stukje van hen te vinden is dan heel moeilijk, hoe hard je ook probeert.


Ondanks de realiteit het even van me overnam heb ik ontzettend genoten van dit huis te bezoeken.
' Een huis zal altijd een thuis blijven, hoe dan ook. '

# Hidden villa

" Maybe one day we'll find the place ... " 

We hebben tijd gevonden om de andere locaties ook online te zetten, die we een paar weken geleden gedaan hebben.

Hier hebben we wel wat hulp gekregen van een aardige man die in de buurt van dit huis woont, want we zagen echt niet hoe we er aan moesten beginnen om binnen te komen.

Na een babbeltje van 10 minuten waren we er klaar voor om het te gaan verkennen.

Zoals op voorhand geweten was de villa bijna helemaal leeg.

Het eerste wat we ons afvroegen was waarom dit niet opnieuw gebruikt werd, want hier kon men echt nog hele mooie dingen van maken, een beetje renoveren en je had een geweldig mooi huis met een geweldig mooie tuin.

Aan een drukke baan maar toch had je de stilte en de rust, want vanaf het moment je de tuin binnenliep werd je al meteen meegenomen met de rust en kalmte die het uitstraalde.

Slechts enkele dingetjes zijn achter gebleven, kleine dingetjes die een beetje een verhaal vertellen.

We hebben hier slechts een half uurtje rondgelopen want al snel hadden we alles gezien, maar toch bleven we ons de hele tijd afvragen waarom hier niks mee gedaan werd.

Maar dat is zoals veel plekken die we al bezocht hebben, de vraag van het waarom?

Maar ondanks dat dit huis er zo eenzaam en verlaten bijstaat zijn we blij dat we deze ook van onze lijst kunnen halen, de rust die je hierbij hebt, heb ik persoonlijk nog maar heel weinig ervaren.

De droomwereld achter een hoop struiken en bomen. 

# Maison Clémentine

" Love begins at home ... "

Na enkele minuten rijden waren we aangekomen aan de tweede locatie van de dag.
Hoe kon het dat er in deze bossen een leegstaand huis zou te vinden zijn, eentje waar nooit meer mensen zullen ontvangen worden?
We hadden een kleine wandeling voor de boeg, maar aangezien het mooi lenteweer was moesten we muisstil zijn, langs beide kanten waren de buren in de tuin aan het werken en één keer naar links of rechts kijken zou kunnen betekenen dat we gezien waren.
We liepen rustig verder tot ik plots een prachtig huis zag staan, en voor ik het wist stond ik binnen.



De rolstoel aan de achterdeur was eentje die me al meteen was opgevallen maar eentje die we pas later deftig zouden bekijken, want de buren waren nu nog dichterbij dan daarnet.

Eenmaal binnen nam ik alles rustig in me op, toen besloten we de trap te nemen en van boven naar beneden te gaan en zo alles te bekijken om dan terug naar buiten te gaan, naar de rolstoel.



Ook in dit huis waren hoekjes gemaakt, en dit komt in de andere locaties ook terug die we die dag gedaan hebben, en dat maakt het eigenlijk zo bijzonder want je verwacht dit niet.
Ondanks alle rommel die in het huis aanwezig was, kwam je toch uit op mooie vergeten hoekjes, hoekjes die een verhaal te vertellen hebben.
En wanneer het zo ongelofelijk stil is en je gewoon rondloopt dan pas kan je genieten van alles wat je ziet, maar het doet je dan ook weer harder nadenken.



Het bed in de living vertelde me dan ook een soort van verhaal, of door het bed te zien staan ging mijn fantasie terug de vrije loop.
Vermoedelijk heeft hier een oud vrouwtje gewoond en was ze niet meer bekwaam om naar boven te gaan, en was ze genoodzaakt om hier de rest van haar dagen te blijven, ik kan niks zeggen over de vrouw of ze al dan niet nog bij ons is, maar ik voelde alsof het huis echt iets te vertellen had.



Zo'n dingen doen je toch altijd een beetje dromen, wegdromen van de werkelijkheid.
Alsof ik in mijn eigen bubbel zit die terug openspringt wanneer ik terug in contact kom met de buitenwereld, want wanneer je binnen bent voor soms uren lang, heb je geen contact met de buitenwereld en is het alsof enkel jij en het verhaal van het huis iets te vertellen hebben, enkel jij en het huis die nog bestaan.

Het laatste lied werd hier jaren geleden al gespeeld en zal nooit meer zo mooi klinken als toen.
In alle stilte is Clémentine vertrokken maar het is alsof ze toch nog aanwezig is, zolang je maar luistert naar het verhaal dat ze te vertellen heeft.

# L' oiseau bleu

" Home is not a place, it's a feeling ... " 

Na iets te weinig slaap maar met volle goesting vertrokken we richting stad, eentje waarvan ik persoonlijk dacht dat deze iets dichterbij was.
Na een goed uur rijden waren we aangekomen aan de eerst locatie voor vandaag, bij het passeren zagen we drie anderen die mooi aan de ingang stonden te fotograferen ....
Niet zo verstandig als je het mij vraagt maar ze stonden op het punt te vertrekken dus we bleven nog even in de auto zitten tot ze weg waren vooraleer we naar binnen gingen.



Na enkele minuten konden we rustig naar binnen gaan, geen auto's die voorbij reden dus onopgemerkt, of dat dachten we toch want op het moment we in de tuin liepen kwamen er verschillende auto's af dus sneller lopen was de boodschap.
Eenmaal binnen wist ik niet wat ik zag, de hele boel was overhoop gehaald.
Maar sommige plekjes in het huis waren zo mooi opgesteld dat je daar gewoon foto's van moest maken.
Het was dan alleen nog maar even zoeken hoe je je statief het best kon plaatsen zodat het toch maar recht stond.



Ook was de buitenkant goed zichtbaar en kon je ons eigenlijk zomaar zien lopen binnen of dat dachten we toch.
We gingen nog even de bovenverdieping gaan verkennen en ook daar waren terug mooie hoekjes gemaakt met materiaal en spullen van de bewoners van het huis geweest.
Altijd komt dezelfde vraag in mij op, waarom staat dit zo te verkommeren?
Wat is er gebeurt met de eigenaars van dit huis, en waarom keren ze nooit meer terug naar hun huis waar ze waarschijnlijk zo hard voor moeten werken hebben?

Hier hadden we alles gezien wat we konden zien en gingen terug naar buiten, zo snel mogelijk maar ook zo onopvallend mogelijk.
Onderweg naar de auto niemand tegen gekomen, en zo konden wij in alle rust en stilte vertrekken naar de volgende locatie.

# Green school

" The last bell on friday ... " 

Het was zondag in de vroege namiddag de zon scheen en ik had geen zin om binnen te zitten, maar om ver te rijden was er geen tijd.
We besloten dus om een bezoekje te brengen aan de Green school, eentje waar ik even op moeten zoeken heb en met wat hulp uiteindelijk ook gevonden heb.



Eenmaal aangekomen moesten we nog een stukje wandelen en zouden we binnen zijn, maar als we voor het gebouw liepen leek dit toch niet zo makkelijk, we liepen voorbij en kwamen nog drie anderen tegen die vanop een parking kwamen terug naar buiten, dus we dachten hier moet het zijn, maar er kwam een auto afgereden van de parking dus liepen we nog even door, na enkele minuten keerden we terug en zagen we de anderen ook terug keren richting parking, richting Green school.
Even vriendelijk hallo zeggen en ook de parking oplopen, zij liepen voorop en zagen dat we ook een ingang wouden vinden, zij liepen tussen een muur en een hekken en gaven ons een teken dat het oké was om binnen te komen, dat ging dus toch iets vlotter dan we gedacht hebben.



We liepen dus al met zes mensen in de school rond om foto's te maken, om te urbexen.
De school was groot genoeg dus we zouden wel niet in de weg van elkaar lopen, maar niets was minder waar, hoe verder we waren om school te verkennen hoe meer mensen we tegen kwamen, elke kamer had een andere bezoeker, ik denk dat we in totaal met een 15 mensen daar rondliepen.
Op de beneden verdieping, die wij het eerst gedaan hebben waren we helemaal alleen, alles was rustig en stil, tot we de trap naar boven wouden nemen, we hoorden stemmen en gelach, we dachten eerst dat het de mensen waren die we eerst gezien hadden, maar nee, het was een vrouwenstem en daar was geen vrouw bij, weeral andere mensen.
Bij het naar boven gaan was het een drukte van jewelste, dus we besloten nog meer naar boven te lopen tot we niet meer verder konden gaan.

Doordat er in de volledige school niet zoveel spullen meer staan is het moeilijk om een originele foto te maken, de foto's die je overal ziet terug komen, maak je ook, want de spullen staan opgesteld en het is echt wel mooi, maar het is nog altijd hoe jij zelf de foto maakt dat belangrijker is.



Even over mijn eigen ervaring in het rondlopen van de school, wat een apart gevoel.
Je weet dat hier al die jaren kinderen op school gezeten hebben, met of tegen hun zin, hebben ze dingen bijgeleerd, en gezwoegd en gezweet boven hun examens.
En plots lopen wij hier binnen en proberen we een verhaal te achterhalen, op ieder bord die nog in verschillende kamers hangt, kan je zien wat ze op dat moment geleerd hebben.



Bij de meeste kamers lag de vloer volledig nat van de druppels die naar benden kwamen, ook ik heb dit mogen voelen, bij het nemen van deze foto kwam een druppel recht in mijn oor terecht, even de sjaal nemen en weg wrijven en we konden weer verder.
Om even aan de drukte te ontkomen gingen we naar de overkant van de school, daar hebben we het volle uur kunnen rondlopen zonder ook maar iemand tegen te komen.



Aan de overkant vond ik het iets minder maar hier was het rustig en hebben we toch mooie dingen kunnen zien, maar hier liepen we dan ook langs de kant waar de vermoedelijke kapel gebrand heeft, wat een zonde!
Het doet je toch even nadenken als je zo'n dingen ziet, waarom zou iemand een toch al leegstaande school in brand willen steken, waar haalt men het in godsnaam vandaan om zo'n dingen te doen, ik kan het nog steeds niet begrijpen en zal het ook nooit begrijpen.



Het was voor ons wel bijna tijd om terug te keren, we liepen nog even rond op de speelplaats, en kwamen weer twee anderen tegen, toen hadden we het echt wel gehad.
We pakten onze spullen in en gingen terug richting auto.
De deur was gesloten, de banken waren opzij gezet, de laatste schoolbel was tien jaar geleden al afgegaan, nooit zou iemand op deze plek nog iets bijleren.

# Maison Seule

" Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens ... "

Waren er maar meer uren in een dag en was er maar meer zonlicht in de winter, want dat is soms een van de redenen waarom we sommige dagen niet kunnen urbexen, of dat we vroeger moeten stoppen dan we eigenlijk zouden willen.
Gisteren was zo'n dag, de dag ervoor een hele avond tot een deeltje in de nacht zitten zoeken naar dit geweldige huis, de ochtend daarop ook, maar ik kon hem maar niet vinden, samen met nog iemand hebben we enkele uren gezocht maar zonder hulp zouden we hem niet gevonden hebben, en daarvoor ben ik echt heel dankbaar.



We hadden het gevoel dat we bij onze oma binnen stapten en aan het wachten waren op haar thuiskomst en dat ze dan het vuur zou aanleggen en we een gewone normale winternamiddag zouden meemaken.
Het is huis vind ik zo gezellig dat ik er echt uren zou kunnen blijven, dat ik er zou kunnen komen slapen, bij oma.



Jammer genoeg heeft hier geen enkele levende ziel hier de afgelopen drie jaar voet gezet, sinds enkele maanden zijn de enige levende zielen die hier rond lopen, andere urbexers.
Op een bepaald moment zat ik gewoon wat rond te kijken in de living, geen geluid meer van de auto's enkel absolute stilte buiten dat ene getik dat we een hele tijd hoorden.
Wat het geluid was hadden we al vrij snel gevonden, en vandaar de titel van mijn blog.
Het was een klok die nog op het zomeruur stond, alsof ze gewoon vergeten waren de klok terug te draaien maar dat het leven toch gewoon doorging.



Op tafel ligt een ongeopend cadeau, klaar om afgegeven te worden aan iemand die oma heel speciaal vind.
Alles is klaar om te vertrekken, en vertrokken zijn ze, zonder ook maar iets mee te nemen, het is alsof er een alarm is afgegaan en iedereen zomaar vertrokken is en niet meer achter zich gekeken heeft.
Als ik in zo'n huis binnen kom dan begin ik te dagdromen en krijg je mij er niet meer uit tot ik terug met beide voeten op de grond van de harde realiteit sta.



Toen ik aan de trap stond kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer te baas en ik moest naar boven.
Eenmaal boven bleef ik verder dromen, en nog niet een heel klein beetje, de kamers en het behang, alles was zoals ik het zelf ook zou doen, ik heb een geweldige voorliefde voor oude spullen, alles uit "oma's tijd" en dit was hier echt een plek vol oma-spullen, mijn geluk kon niet op toen ik alles zag.
Het bed was niet meer zo stabiel om er in te slapen, maar op zich was het wel een geweldig bed, eentje die ook in mijn kamer zou mogen staan, eentje waar ik maar al te graag in zou slapen.



De pop naast het bed op de stoel zit te wachten tot de kleinkinderen terug naar boven komen om met haar te spelen, om haar voor te lezen, om haar op de schoot te nemen en om haar haren te kammen, de pop zal dit alles nooit meer doen en het is alsof je een soort trieste blik kan zien op het gezicht van de pop, ik weet het niet zeker natuurlijk, kan ook mijn dagdroom zijn maar naar mijn gevoel hebben we een trieste pop waar nooit meer mee zal gespeeld worden.

We gingen op kousenvoeten  terug  naar beneden en daar kwam de realiteit even terug, de klok bleef maar tikken, de tijd bleef door gaan, deze was niet gestopt ondanks de mensen gestopt waren met in dit huis te leven.
We gingen nog snel even een kijkje nemen in de keuken, en daar stond een oude schommelstoel, zo een waar oma zit te breien en jij zomaar zou komen aflopen om op de schoot te komen zitten van oma

Voor ons was de moment gekomen om uit deze droom te stappen, we hadden nog een beetje rijden voor de boeg dus we pakten onze spullen in en verlieten deze droom.
Toen we terug naar de auto stapten bleef ik nog even achterom kijken, nog even verder in mijn eigen droom, maar hoe verder we liepen hoe dichter we terug bij de realiteit kwamen, maar één ding is zeker;
Ook deze tijd zal eenmaal de goede oude tijd heten.