# Villa Lambin

" as for me and my house, we will serve the lord ... " 

Het huis lijkt een beetje op de Villa Kakelbont van Pippi Langkous dus wanneer ik deze zag was ik heel gelukkig en had ik zin om meteen te vertrekken, maar dat ging natuurlijk niet zomaar.
Ik verwachte er veel van, misschien iets te veel want eenmaal daar aangekomen was er enkel plaats voor een teleurstelling.
De buitenkant van het huis is gewoon schitterend en echt een geweldig gevoel wanneer je hier voorstaat, echt een onbeschrijfelijk gevoel.

Maar wanneer ik binnen ging werd ik toch wat angstig, het huis was niet meer zoals ik verwacht had.
Niet meer zoals te zien is op sommige foto's.
Je voeten breken of door de grond zakken kon elk moment gebeuren dus we waren voorzichtig, of toch voorzichtiger dan anders.
Toen we de beneden verdieping aan het verkennen waren had ik her er al vrij snel gezien, er was echt amper nog iets te zien.
De trap naar de bovenverdieping was nog minder stevig, de leuning was in twee maar mijn gezond verstand verdween als sneeuw voor de zon, ik moest en zou naar boven gaan.

Ook daar was amper nog iets te zien, als een dief in de nacht liep ik rond op de boven verdieping.
Misschien was hier nog iets mooi's te zien, iets mooi's te ontdekken maar het tegendeel was waar, spijtig genoeg.
Na een half uurtje hebben we het hier voor gezien gehouden, de angst om iets tegen te komen was veel te groot en heel veel konden we hier ook niet zien of doen.
Zachtjes terug de trap naar beneden en naar buiten, oef!
Opgelucht dat niks was gebeurt en dat we terug met beide voeten op de normale grond stonden.

Buiten wou ik toch nog even foto's trekken van dit mooie en spookachtige huis.
Met enkele vragen in mijn achterhoofd reden we terug naar huis, weg van onze fantasiewereld.
Wel zijn we blij dat we deze ook hebben kunnen ontdekken, en dat we de kans gekregen hebben om een geweldig gevoel te krijgen, een kippenvel momentje! 

# Alla Italia

" Relax, chill out and unwind ... "

Waar begin ik bij het vertellen van zo'n geweldig avontuur?
Het duurde enkele uren voor we aangekomen waren bij de plek die al sinds de zomer op ons verlanglijstje stond.
Nooit echt de juiste info gevonden om er zomaar naartoe te kunnen gaan, tot enkele weken geleden deze mooi kwam binnen wandelen in onze mailbox na enkele minuten denkwerk.
Ik weet niet waarom, maar voor deze plek had ik heel veel over, ik las het artikel in de krant, zag foto's verschijnen en hoorde verhalen over hoe geweldig Alla Italia wel niet is.

Eenmaal aangekomen brak het angstzweet me al uit, hoe zouden wij hier in godsnaam binnen geraken als er aan de overkant van de straat markt is waar miljoenen mensen vandaag naartoe willen komen?
We liepen dan maar gewoon even een toertje rond het gebouw, niet dat het deze keer zou opvallen dat wij binnen willen geraken, want het liep er vol van de mensen.
Na het volledig te hebben rond gelopen zagen we maar één mogelijke ingang, maar toch was die nog een vraagteken, Nathan ging ervoor, ik geef gerust toe dat ik op dat moment bang was, want het was aan het regenen en de nattigheid liet onze schoenen toch een beetje uitglijden.



Het was safe en Nathan zat al half binnen en dan moest ik er nog geraken,
of ik dat zou overleven was nog maar de vraag maar ik ging ervoor, met trillende benen naar beneden en voor ik het wist waren we binnen, nog even zoeken naar de ingang om boven te geraken maar eenmaal daar was het net alsof je een kindje in een snoepwinkel laat lopen, geweldig gewoon!

Eerst liep ik gewoon even rond om wat te kijken en even op mijn plooien te komen na dit avontuurtje.
Daarna haalde ik al mijn spullen uit en begonnen we eraan, soms niet zo gemakkelijk maar het is het allemaal waard, we gingen van verdiep 1 naar 2 en zo weer terug naar 1, om zeker te zijn dat we alles zouden gezien hebben.
Op voorhand wist ik dat we geen baden of andere dingen zouden tegen komen die ook maar iets met het verleden van het gebouw te maken hadden, maar dat gaf ons niet, we waren er en we waren blij met wat we zagen.
Het was natuurlijk wel een beetje opletten bij het voorbij lopen van ramen want je weet maar nooit wie passeert en wie op dat moment binnen kijkt en je heeft gezien.



En dan plots open je een deur en ga je van de ene verbazing naar de andere, mijn mond viel hier letterlijk open en stond even gewoon maar wat rond te kijken alsof ik een monster gezien had, maar wat we hier te zien kregen kan ik niet in woorden beschrijven, het is alsof deze kamer zomaar uit één of ander sprookje is weggeplukt en hier is neergezet.
Het was hier wel niet zo makkelijk om foto's te nemen, de mensen van de markt liepen per honderd voorbij dus het was een zoektocht naar verstop plekjes om foto's te kunnen nemen en om niet gezien te worden.
Wanneer we deze kamer voorbij waren liepen we hier toch al enkele uren rond, en was het stilaan tijd om van dit sprookje weg te gaan, terug naar de realiteit.

# Villa Bajazzo

" There is no place like home ... "

In ons veel te kleine land is zoveel moois te zien, dingen die voor de meesten niet eens zullen opvallen bij het voorbij rijden, voorbij wandelen.
Ikzelf betrap me er vaak op dat ik tijdens het auto rijden op zoek ga naar vergeten plekjes, verborgen schoonheden van de wereld.
Een van onze laatste bezoekjes was deze Villa Bajozza, ergens ten midden van alle drukte staat dit huis er leeg en verlaten bij, wanneer je er binnen loopt lijkt het alsof de mensen elk moment terug kunnen thuis komen en verder gaan met de dagdagelijkse dingen. 

We liepen hier binnen en we hadden er meteen zin in om er aan te beginnen.
Ik liep de eerste kamer binnen en al meteen viel ons de mooie slaapbank op, hoe is het mogelijk dat mensen zomaar de deur achter zich kunnen sluiten en nooit meer terug kijken?
Het voelt altijd een beetje triest op zo'n locatie, maar de echte reden achter het huis en het waarom zullen we nu eenmaal nooit weten.

Op zo'n plekken hangt voor mezelf toch altijd een speciale sfeer, eentje die ik heel moeilijk kan omschrijven, het lijkt alsof je voor enkele uren in een andere wereld kan stappen, in een ander leven.
Alle mogelijke dingen spoken door ons hoofd en proberen ons in te leven in het verleden van dit huis, van de mensen die hier ooit woonden.

Het is bij ons nu al enkele weken geleden dat we hier een bezoekje gebracht hebben en het jammere is dat wanneer we nu foto's zien dat een heleboel spullen zijn verplaatst, enkel en alleen maar om de 'perfecte' foto te kunnen krijgen, al denken wij hier anders over en laten we liever de dingen staan zoals we ze tegen komen.
Maar iedereen heeft daar een eigen mening over, iedereen verteld het verhaal op zijn eigen manier.

De trap naar de bovenverdieping had al vrij snel mijn aandacht getrokken, je loopt muisstil de trap op, afvragend wat er allemaal te wachten staat.
Eenmaal boven waren onze stappen nog voorzichtiger.
De boven daar hebben we wel wat tijd doorgebracht, de kamers waren voor mezelf echt geweldig.
Elke kamer was zodanig ingericht dat je maar je spullen moest neerzetten en je gewoon kon gaan slapen.

Ik viel van de ene verbazing in de andere, dit huis vond ik echt geweldig mooi!
Mijn gedachten zaten nog steeds in de andere wereld en ik kon mezelf al helemaal perfect hier zijn leven, maar op een bepaald moment wordt je toch terug gebracht met beide voeten op de grond en is het tijd om weer een geweldige plek te verlaten, en terug te keren naar onze werkelijkheid.

Bij het naar buiten gaan was de angst bij mezelf toch wel even te voelen, ik hoorde langs vele kanten mensen spreken, hier hadden we geen zin in, geen zin om betrapt te worden.
We gingen gewoon normaal naar buiten en deden alsof onze neus bloede, niks of niemand te zien en hop terug op de normale weg, toen ik recht voor me keek zag ik dat de buurvrouw ons gezien had, en ik dacht bij mezelf van 'shit, die heeft ons sowieso gezien ... ' maar gewoon rustig verder stappen, auto binnen en weg en zo zullen enkel degene die dit lezen en de buurvrouw ooit weten dat wij hier zijn geweest, dat wij hier enkele uren in een vergeten wereld zijn gestapt.