# Huisje weltevree

" Living in a fairytale ... " 

Feestdag of niet, ook vandaag hadden we er terug zin in.
Ook al was het niet makkelijk om een nieuwe locatie te vinden, en zijn er een paar uurtjes zoeken voorbij gegaan voor we uiteindelijk iets gevonden hadden.
De info die we hier over gelezen hadden was geen aangename informatie maar toch wouden we er naartoe gaan.

Stel je voor, zomaar in het midden van je straat, staat een huis, helemaal verlaten en vervallen.
Niemand die nog aandacht aan besteed aan dit huis, en enkele jongeren die af en toe binnengaan.
Toen we toekwamen was het even een ongemakkelijk gevoel, in een straat waar zomaar iedereen je kon zien binnen gaan.

De voordeur staat hier blijkbaar altijd open, want binnen komen was makkelijker dan gedacht.
Met een bang gevoel en een klein hartje stapte ik de woning binnen, maar wat ik daar te zien kreeg, was iets wat ik helemaal niet verwacht.
De titel van het artikel dat we gelezen hadden was meer dan juist.

Normaal als we ergens binnen gaan is er eerst een beetje een onwennig gevoel maar naarmate we verder gaan gaat dit meestal wel over, maar deze keer niet.
Deze keer liepen we niet echt op ons gemak.

Hoe verder we door het huis liepen hoe meer we inzagen wat dit huis allemaal te bieden had.
Aan het huis was een bedrijfje verbonden, veel groter dan verwacht en liep veel verder door dan je van buitenaf zou kunnen bedenken.

Hoe kon het nu zijn dat zo een huisje waar een bedrijfje aan verbonden was, zomaar in het midden van een straat in Roeselare, er zo bij zou liggen.
Deze keer was ik er echt van aangedaan van wat de mensen daar hadden aangericht.
Brandjes gesticht, leggen potten van eten, en nog zoveel meer ...

Bij het naar buiten lopen kwamen we terecht bij een trap, een trap waar de leuning weg was, en een steen in het midden van de trap los stond, opgepast dus!
Het hield me natuurlijk niet tegen om de trap op te lopen en ook de bovenkant van het bedrijf te ontdekken.

Toen we dachten dat we niet nog meer naar boven konden, was er om de hoek nog een trap naar de derde en laatste verdieping, natuurlijk liet ons verstand ons in de steek en gingen we ook die trap op.

Deze foto deed me denken aan de film 'Het dappere broodroostertje.'

Ik bleef steeds verder rondlopen met een angstig gevoel, een gevoel waarbij je denkt dat je om iedere hoek of in iedere kamer iemand zou kunnen tegenkomen.
Geluidjes horen, gekraak horen, enzovoort.

In het huis was ook nog een bovenverdieping maar op het moment ik naar boven keek, zei mijn verstand me dit niet te doen, het zag er niet echt veilig uit, de angst was bij ze exploration groter dan bij anderen, gelukkig heeft mijn verstand mij hier niet in de steek gelaten.
Blij dat ik hier ook foto's heb kunnen maken want de locatie en voor de tuin en het bedrijf eraan verbonden waren geweldig, gewoon iets wat je niet zou verwachten.

# Nmbs

" De trein die nooit meer kwam ... "

Na een beetje opzoek werk hebben we deze locatie gevonden, als ik eerlijk ben is dit een van de mindere locaties die ik ooit al gezien heb.
Natuurlijk was het nog altijd een ervaring om hier rond te lopen, om hier foto's te maken.

Je kon het kleine witte gebouw niet binnen gaan, en kon enkel naar de sporen kijken.
Heel veel kan er natuurlijk ook niet over vertellen over dit avontuur, maar misschien spreken de foto's wel voor zich.

# Chateau Miranda

" King of my castle ... "

Voor één keer in onze periode van de Urbex ging onze wekker af om op pad te gaan, het was natuurlijk een eindje rijden voor we hier waren, maar eenmaal daar was het nog altijd geen makkelijke opgave.
Tegen 12h 's middags eindelijk aangekomen en de zon scheen ook al vollop dus was het eerst tijd om een beetje te eten.
Want na 2h rijden krijgt een mens wel eens honger, en dorst want de zon deed zijn best!
Tijdens onze picnick reden verschillende auto's ons voorbij, waarschijnlijk allemaal op zoek naar het kasteel.
Het was inderdaad geen makkie om dit te vinden, en hebben toch een paar keer rondgereden, en uiteindelijk kenden we onze baan bijna van buiten.

We bleven maar rijden en rond lopen en opzoekingswerk doen naar de ingang van het kasteel, niks te vinden, tot plots ...
Een auto ons naar de ingang van het kasteel leide, helemaal onverwacht en daar stonden we dan.
Spannend was het wel, dat kan ik je verzekeren, want de enige plek waar we binnen konden was een gaatje in de afsluiting.

De twijfel bij mezelf was groot om binnen te gaan, ik durf zelf te zeggen dat ik echt bang was om binnen te gaan, één van de eerste keren dat ik dit gevoel had, want na ons opzoekingswerk lazen we dingen over een boswachter en over honden die het domein zouden bewaken omdat dit natuurlijk een privé domein is.
Ik nam mezelf voor om één artikel te zoeken dat me zou overhalen binnen te gaan, en ik vond het, dus er zat nog maar één ding op en dat was binnen gaan door de afsluiting.

Binnen op het domein was nog niet binnen in het kasteel, er was zelf nog geen kasteel te vinden terwijl volgens sommigen het kasteel al van ver te zien is.
Maar wij vonden het niet, na een tochtje van een half uur met een bang gevoel voor de boswachter tegen te komen, kwamen we eindelijk aan, en wat we daar zagen, daar zijn geen woorden voor.

Dit was het helemaal waard en veel woorden kreeg ik niet meer over mijn lippen, het uitzicht van het kasteel, de omgeving, alles was gewoonweg schitterend!
Mijn angst voor de boswachter was helemaal verdwenen en mijn gezond verstand liet me vanaf de eerste seconde al helemaal in de steek, het enige wat we op dit moment nog wouden doen was naar binnen gaan, en daar gingen we!

Als ik eerlijk mag zijn, de binnenkant zag er niet uit zoals ik verwacht had en ik was een beetje door aangedaan, het kasteel stond al leeg sinds 1990, en dat was duidelijk te merken aan de binnenkant.
Ik vroeg me af waarom mensen van wie dit is, dit zover hadden kunnen laten komen dat zo'n geweldig iets zo kapot zou gaan.

We liepen eerst een beetje buiten rond het kasteel om verschillende ingangen te vinden,
want de ene was al wat veiliger dan de andere.
Maar wat we binnen te zien kregen was helemaal niet zo veilig.
Door de grond zakken, stukken van het plafond op je hoofd krijgen, allemaal geen prettige gedachten.










Deze kant van het gebouw verlaten en verder zoeken naar een iets veiliger plekje, maar dit was er in dit kasteel niet echt te vinden, de ondergrond klonk niet veilig, je kon de verschillende verdiepingen gewoon door de gaten bekijken.
Na een beetje verder te lopen kwamen we opeens helemaal aan de achterkant van het kasteel, door het gras lopen naar beneden en we hadden een volledig uitzicht van het kasteel en het zwembad, waar natuurlijk geen water meer in zat.



En hier bleven we toch even hangen, dit was gewoonweg te mooi voor woorden.
Hier kon je genieten van het uitzicht en vooral van de stilte die daar rond hing.
Ik had ook gelezen dat de kelder van het kasteel de meest veilige plek was om rond te lopen, en om niks op je hoofd te krijgen, dus we gingen op zoek naar een betrouwbare trap richting kelder, die vonden we en dat zorgde ook voor fotomateriaal.






De ene trap bracht ons hier, de andere trap ging naar boven, wat we daar zouden vinden, wisten we niet, of het daar veilig was wisten we zeker niet, maar de spanning was zo groot om te weten wat er boven te zien was dat we de trap richting eerste verdieping namen.
De trap was het meest stevige van het volledige kasteel, maar toch, verder gingen we want hier was het uitzicht spectaculair!




Een verdieping hoger proberen gaan of binnen proberen gaan in één van de torentjes was niet voor ons, de ondergrond begaf het als je nog maar met je kleine teen de grond probeerde te raken, al een geluk dat ons verstand ons niet altijd in de steek laat.





Na een paar uurtjes in het kasteel te hebben gelopen was het even tijd om wat op adem te komen.





Daarna gingen we terug via een andere ingang terug naar de inkomhal want daar had wel één ding mijn aandacht genomen, en mijn gedachten konden het maar niet los laten.






Deze trap moest wel leiden naar iets, maar of dit nog wel haalbaar was om op te lopen was een andere vraag, het werd me afgeraden om de trap op te lopen en als ik nu nuchter nadenk kon er inderdaad wel vanalles gebeurt zijn bij het betreden hiervan, maar voor de zoveelste keer, liet mijn verstand me weer in de steek en de trap werd betreden.





Verder dan dit lopen was geen optie, want als je beneden stond en naar boven keek was de vloer al helemaal naar beneden gezakt en zelfs een deel naar beneden gevallen.





Ik zou nog veel meer kunnen schrijven en vertellen over ons geweldig avontuur hier in Chateau Miranda, maar dan zou mijn blog nog langer zijn dan hij nu al is, maar één ding is zeker, dit is een geweldige plaats, een geweldig kasteel, en het was de angst en spanning meer dan waard! 
En als aflsuiter van dit nieuwe urbex - avontuur, een nummer dat de volledige tocht in het kasteel in mijn hoofd gezeten heeft!