# Holiday - Tunesië

" Just a reminder ... " 

Voor mijn trouwe blogvolgers, die ik even wil laten weten dat we er vanaf 25/07 tot 05/08 even tussenuit gaan en dus niet op onderzoek uitgaan en mijn blog dus even zal stil liggen, maar daarna zijn onze batterijen weer opgeladen en kunnen we er weer volop tegenaan en kunnen we jullie weer mee laten genieten van geweldige avonturen.




See you soon! xoxo

# Villa Van Hove

" Living on the edge ... " 

Deze plek hebben we een tijdje geleden al ontdekt en pas vandaag heb ik de tijd gevonden deze plek met jullie te delen, als ik eerlijk ben hebben we deze plek niet zelf gevonden, maar na een wekelijks bezoekje bij mijn tante en nonkel kwam deze plek ter sprake en meteen wou ik er naartoe.
Even bellen naar Nathan of hij het zag zitten om laat op de avond nog iets te doen en een uur later stonden we er dan, en ik kon niet wachten om naar binnen te gaan.
Ook deze keer ging mijn broer Kevin mee, dit zou zijn eerste ervaring in de Urbex worden, hij wou al een tijdje eens mee op pad gaan, maar dingen waren te ver of hij had geen tijd, dus die dag was het moment hij voor de allereerste keer mee zou gaan op pad.

We waren er helemaal klaar voor maar naar binnengaan was even een beetje klimwerk, want een geparkeerde auto recht voor de achterdeur, is niet gemakkelijk om over te geraken, maar toch is het ons gelukt en toen we binnen waren viel mijn mond al open, de geur en de afval en al de rest was verschrikkelijk, ik vroeg me af hoe dit kunnen gebeuren was, hoe die mensen hier ooit geleeft hebben, het was alsof er een wervelwind door de hele woning was geweest.

Hier moesten we zeker en vast opletten waar we liepen, moesten overal over bergen afval, kranten enzovoort lopen en opgelet dat er geen voeten gebroken werden, we liepen elk kamertje van het huis binnen en overal waar we keken zagen we propvolle kamers met rommel, bedden, ...
We vonden de trap naar de kelder en ik kan je wel zeggen dat er een gevoel van angst over me heen kwam, maar Kevin voorop met de zaklamp, ik er tussen en Nathan achter me aan, een gevoel dat me toch een beetje gerust stelde, en eenmaal in de kelder wisten we niet wat we zagen.

Een kelder waar nog wijn stond, waar nog voeding instond, het was er natuurlijk niet erg aangenaam waardoor we snel terug weg waren vanuit de kelder en het liefst zo snel mogelijk.
Kelders geven me hoe dan ook een angstig gevoel en een gevoel van niet veilig te zijn, waarom?
Ik weet het niet, maar toch, rap rap terug naar de bovenverdieping, niet dat die veel veiliger aanvoelde maar daar kon ik rustiger verder rondlopen.

De trap naar de bovenverdieping sprak ons aan, en we liepen naar boven, voorzichtig met muizenstapjes want kraken deed de trap wel, kan ik je verzekeren.
Eenmaal boven was de rest van de verdieping net zoals beneden, vol met rommel en iedere kamer vol gepropt met bedden, tafels, stoelen, ...

Bij dit raampje zagen we een krant liggen, een van de weinige die in deze kamer lagen en waar we eens naar keken, we keken naar de datum en konden het niet geloven dat die krant hier al zolang aanwezig was in dit huis.

We liepen gewoon maar verder op de bovenverdieping en zagen overal dingen waarvan je denkt, hoe kan dit hier gekomen zijn, hoe kunnen mensen hier geleefd hebben, ik versta er me echt niet aan, maar dit is natuurlijk zo geweldig aan de Urbex, je probeert een verhaal te zoeken achter de locatie waar je bent, en soms laat je je fanstasie wel eens de vrije loop.

Er was nog een houten trapje naar de zolderverdieping maar heel safe zag dit er niet uit maar toch besloten we er voor te gaan, wie weet wat we daar allemaal nog konden ontdekken.
Maar wat we daar zagen konden we niet geloven, de volledige zoldervloer, en al de rest van de zolder lag vol, maar overvol van de kranten, tijdschriften, overal weer je keek zag je het terug komen.

Eén plekje op zolder had iets raars, een gat in het dak met een stoel voor?
En de fantasie ging als snel de vrije loop, want vanuit de stoel kon je perfect over het dorpje kijken en over de velden, en het was alsof de man van dit huis niks anders te doen had dan daar te zitten "gluren" naar de buitenwereld.

Op zolder hadden we het wel gezien, en gingen terug naar beneden, en daar wou ik nog één iets zien, en dat was de keuken.Pannen en potten stonden nog op het aanrecht, de glazen stonden nog op tafel en de oven stond nog open om af te koelen, de plong was waarschijnlijk gesprongen en de kast stond ook nog open om een beetje licht te proberen maken.

 

Het was genoeg geweest want hadden hier toch wel een aantal uurtjes rondgelopen en het hele huis bekeken en van de ene verbazing in de andere gevallen.
Maar ook dit was weer een geweldige urban exploration, eentje die totaal onverwacht bij ons op de schoot kwam zitten en op ons zat te wachten!

# Ballhaus Grünau - Berlin

" When the music is over ... " 

Hier zijn we dan terug van weggeweest en eerst en vooral moet ik er nog een Berlijn-blog instoppen, eentje die we vergeten waren om eraan toe te voegen.

Ik kan jullie zeggen dat we Berlijn nog helemaal niet vergeten zijn en we er sowieso nog eens opnieuw naartoe gaan om nog meer dingen te ontdekken en te herontdekken, want ik weet dat er nog veel meer te zien valt dan hetgeen we nu al gezien hebben

Bij dit gebouw wou ik meteen naar binnen gaan, maar helaas, ik kan jullie nu al vertellen dat dit niet ging lukken en dat wisten we vrijwel meteen al toen we eraan kwamen, maar toch gingen we het proberen en liepen rond het volledige gebouw, overal zoeken naar een ingang, maar zoals ik waarschijnlijk al in een eerdere blog gezegt heb, de gebouwen in Berlijn houden mensen veel beter buiten dan hier bij ons, metalen platen voor de vensters, voor de deuren, ...

Maar ik wist wel zeker dat wanneer dit zo gedaan wordt de binnenkant er prachtig moet uitgezien hebben, hier gingen we dus wel met een enorme telleurstelling weg, want ik wou dit zo graag ontdekken, het gebouw was ook zo ontzettend groot en mooi van de buitenkant alleen al, maar helaas.

Bij de buitenkant hebben we ook verschillende dingen kunnen ontdekken, maar die dingen maakten ons steeds meer en meer nieuwsgierig, en de telleurstelling werd iedere keer groter doordat we toch nergens zouden binnen kunnen, buiten door op het dak te lopen en dan misschien nog niet naar binnen kunnen gaan, mijn gezonde verstand was al terug gekomen en hield ons tegen op een dak te lopen waar we waarschijnlijk toch zouden doorvallen.

Ondanks de tegenslag die we hier gehad hebben ben ik toch ontzettend blij dat we hier naartoe gekomen zijn, want ook al is de binnenkant voor ons nog steeds een groot geheim, zijn we blij dat we toch de buitenkant hebben kunnen zien en de achterkant van het gebouw, zo gaf het toch een beetje het gevoel dat we iets ontdekt hadden en op ontdekking konden gaan.

When the music’s over turn out the lights. 

For the music is your special friend, dance on fire as it intends. 

Music is your only friend, until the end. 

Until the end.

# East side gallery - Berlin

" Die Berliner Mauer ... "

Naar Berlijn gaan en niet de Berlijnse muur bezoeken dat kan toch niet, dachten we.
Dus we namen de auto en gingen er naartoe, ook al is de muur geen kilometers lang meer maar nog een goeie dertig meter.
Onze hostess van het appartement vertelde ons ook dat ze niet zeker wisten dat wanneer we nog eens zouden komen dat deze er nog zou zijn, dus een bezoekje hier brengen was misschien wel de eerste en laaste keer dat het kon.




Op elk stukje van de muur staan geweldige maar ook minder geweldige kunstwerken van mensen hier in Berlijn of van ver daar buiten.
Ook stond daar een straatmuziekant die op de foto wou.'Voor Facebook' zei hij, maar niet alleen daar maar ook op mijn blog krijgt hij een plaatsje.




Veel valt hier natuurlijk niet over te vertellen dus hier kan je een deel zien van de kunstwerken die we daar gezien hebben, ook zal je ertussen een gezin zien staan die viool aan het spelen waren, geweldig hoe klein die kindjes zijn en zo mooi kunnen spelen.

# Spreepark Plänterwald - second visit

" Kleine Mädchen, die wie ich sind glücklich hier ... "

Het was zover, opnieuw opweg naar het Berlin Spreepark, en ik kan je verzekeren we hadden er nog véél meer zin in dan de eerste keer, deze keer ook voorbereid op hoe we zouden lopen en wat we zouden doen als de security ook vandaag weer naar ons toe zou komen; lopen dus!


Op zondag was er duidelijk veel minder volk aanwezig dan de dag ervoor, dus misschien was ook wel de security op verlof of hadden ze een dagje vrij, je weet maar nooit, maar toch bleven we op ons hoede.
Het was deze keer wel iets kalmer rondlopen dan de vorige keer, want nu wisten we dat er niks ergs zou gebeuren wanneer ze ons te pakken kregen, maar één ding was zeker, mijn foto's zou ik niet laten verwijderen door hen!


Het eerste deel van het park hadden we natuurlijk goed kunnen bekijken aangezien we zaterdag toen twee keer daar gelopen hebben, niks nieuws voor ons om te ontdekken dus liepen we snel verder naar daar waar we de vorige keer op vlucht zijn geslaan, hier was het toch even kijken of ze er niet weer waren, maar niks dus we gingen ervoor, en wat ik daar zag maakte me opnieuw gelukkig, als een klein kind begon ik te springen in de lucht!




Natuurlijk wouden we eens door de achtbaan lopen maar als snel moesten we terug keren want door de jaren dat het park leegstond heeft de natuur zijn werk gedaan, de baan was begroeid met struiken maar binnen in de achtbaan lopen was toch wel een ervaring.




Plots waren de jongens verdwenen, de trap op, de trap die ik de eerste keer nog niet gezien had, en daar stonden of liever gezegt zaten ze dan, in de karretjes van de achtbaan en dat levert natuurlijk een geweldige foto op.






Na daar een tijdje plezier gemaakt te hebben was het welletjes geweest en gingen we rustig en zo stil mogelijk verder en veel verder moesten we niet stappen voor mijn mond opnieuw openviel, want hier deden we het voor, vooral deze keer, want we wisten dat er nog zoveel meer was dat we moesten ontdekken.






Natuurlijk hoort ook bij deze stop de nodige pretfoto's, en ik kan je verzekeren het is natuurlijk heel leuk om dingen te doen die je niet mag doen, om ergens te lopen waar je niet mag lopen, en spannend omdat je weet dat je elke moment iemand kan horen afkomen die je zal wegsturen, maar na een uur hadden we nog steeds niemand gezien buiten wat andere mensen die ook terug een bezoekje brachten.






Hier waren we natuurlijk heel lang blijven plakken omdat deze 'boomstammetjes' zo plezant waren en de oppervlakte van de attractie zo groot was.






Hier hadden we lang genoeg blijven hangen dus gingen opzoek naar nog geweldigere dingen, nog meer geheimen van het Spreepark.
We waren ondertussen toch wel al een goed uurtje in het park en dachten toch wel dat niemand aanwezig zou zijn, het was er ook zo ontzettend stil.




Hoe verder we liepen, hoe dichter we bij de verblijf plaats van de security kwamen, een van de jongens ging op onderzoek uit, want we wisten dat wanneer er auto's stonden de mannen ook aanwezig waren, en opeens komt hij terug gelopen want inderdaad, er stond een auto maar er was niemand te zien, een klein beetje doorlopen maar niet te dicht want je weet maar nooit.
Snel een foto nemen en een beetje terug keren.


Nog steeds niemand te zien en niemand te horen, en plots verschiet ik me een ongeluk, er zat een koppeltje op het gemak in een van de autotjes die ooit tot de achtbaan behoorden.




Zo dichtbij de mannen van de security en nog steeds niemand die ons gezien of gehoord heeft, de jongens gingen even een huisje bezoeken waar men vroeger kon eten tot we opeens terug 'eeeej' horen, en plots was het verstand opnieuw en lopen maar, door de struiken, weg van de bewandelbare weg, ook het koppeltje die op het gemak zat begon achterons aan te lopen, waarschijnlijk niet eens weten wat er aan de hand was, maar liepen gewoon mee, niemand die ons volgde van die mannen want waarschijnlijk wisten ze wel dat ze ons niet zouden kunnen vinden tussen de bosjes.
Even een gesprekje met die mensen voeren, want zoals ik al zei, die wisten inderdaad echt niet waarom we begonnen te lopen, en ze het meisje vroeg zich zelf af of het hier misschien verboden terrein was, natuurlijk is dit verboden, het sinds eind april eigendom van Berlijn.
Het hield ons niet tegen om verder op verkenning te gaan om toen wisten we zeker dat er de mannen van de security hier waren, en waarschijnlijk hadden we nu het grootste deel van het park toch wel gezien.


We wouden het proberen en we zouden het vinden hoe we erop moesten geraken en even over een wankele brug en we konden erop staan, door heel het park hoor je het rad kraken, van de wind zoals ik op internet kon lezen want velen dachten dat er blijkbaar geesten aanwezig waren rond het rad, maar als je verder zoekt en als je kijkt zie je inderdaad wel dat het door de wind is.
Hier hadden we toch wel echt de tijd van ons leven en hebben hier de langst van al blijven plakken, dit was gewoonweg geweldig!


Even het rad zelf doen proberen draaien?




Vanaf ik het fototoestel gaf aan Kevin zijn de volgende foto's allemaal door hem getrokken, helemaal in de ban van het fototoestel en de kindjes konden rustig verder spelen.










Voor Nathan en mezelf was het genoeg geweest met al dat wandelen, we genoten van de jongens die aan het spelen waren en hoopten dat Michiel toch even in het water zou vallen, jammer genoeg heeft hij toch niet ver genoeg gelopen om het te voorkomen, dat zou toch ook wel een leuk plaatje opgeleverd hebben.




Moe maar super gelukkig keerden we terug richting huis, want het was een lange dag vol plezier geweest en eindelijk kon ik zeggen dat mijn droom was uitgekomen, het Berlin Spreepark bezoeken, we did it again!




Bij het naar buiten gaan stond er een groepje mensen met elkaar te praten, het koppeltje stond er ook weer bij, en zeiden tegen ons dat ze de security weer gezien hadden en dat ze zeiden dat het genoeg was geweest en dat het tijd was om naar huis te gaan, snel door het hekken naar buiten want deze foto's zou ik niet willen wissen hebben, en kort na dat we in de auto stapten stuurde een van de mannen terug een paar mensen naar buiten, toen we passeerden zagen we dat ze de foto's moesten verwijderen en toen dacht ik in mezelf; 
' Haha, suckerssss ik heb mijn foto's ' 
Ik kan nog maar één ding zeggen, en dat is dat ik hier enorm maar dan ook enorm van genoten heb en hier nog steeds van aan het genieten ben, dit is de beste urban exploration die ik meegemaakt heb, spanning, foto's en plezier, en dat is toch wel iets dat ze nooit meer kunnen afnemen van ons! 
'Thank you, Berlin.'and
'Thank you, Spreepark.'
Hope to see you soon!