# Villa Cordalia

" Home is where our story begins ... "
Op een avond toen ik moeilijk in slaap kon vallen besloot ik nog even de krant online te gaan lezen, en gelukkig heb ik dit gedaan, want tot mijn grote verbazing zag ik een artikel staan dat mij wel enorm aansprak.
Ik begon het te lezen omdat het tussen de top tien stond en het niet alleen om een leegstaand huis ging, maar ook om het verhaal achter het huis, en ik was er zeker van, ik wilde het graag eens in het echt gaan bezichtigen.



De volgende dag wist ik nog maar al te goed wat ik gelezen had en vertelde erover aan Nathan, en ik was er echt van overtuigd dat het wel niet zo moeilijk zou zijn om het te vinden, het stond namelijk al in de krant.
Maar het huis ging even weg uit onze gedachten, want er waren andere gebouwen in de plaats gekomen die we ook graag eens zouden gaan bezoeken, plaatsen waar we al veel langer naar opzoek waren.



Tot op een bepaald moment terug in mijn gedachten het artikel kwam en de naam van de villa, ik ging achter de computer zitten en begon op alle mogelijke manieren te zoeken naar de villa, en helaas, het was niet zo gemakkelijk als gedacht.
Het enige wat we konden terug vinden erover was het artikel van 'Marc de Bel' ,
zijn nieuwe boek gaat een deel over de villa omdat hij zelf ook een verleden heeft met de villa.
Het zoeken werd dus weer even stop gezet.



Het huis liet me niet los en na enkele weken ging ik opnieuw hopeloos opzoek,
mensen die we kenden van in die buurt dingen gaan vragen, rond rijden in het dorpje in de hoop het tegen te komen, online zoeken, terug het krantenartikel lezen, maar dit hielp allemaal niet.
Tot ik het idee had een mail te sturen naar Marc, hij had namelijk een verleden met het huis en kon mij waarschijnlijk wel zeggen wat ik moest doen, de mail was verstuurd en vol ongeduld bleef ik verder zoeken.



Een dag later kreeg ik al antwoord op de mail en daar stond dan ook in wat ik moest doen, maar een week na de mail ging ik nog eens online opzoek en tot mijn grote verassing had ik een adres gevonden, de volgende dag zouden we er naartoe rijden, alleen was de vraag of het wel klopte.
Eenmaal er aangekomen in de straat op het adres was het zoeken geblazen, we bleven maar rondrijden tot opeens iets mijn aandacht trok en daar moest het wel zijn, vol spanning gingen we er naar toe en jawel hoor daar stond het huis waar we al een tijd achter zochten!


Eenmaal we voor het huis stonden waren we redelijk snel binnen, zonder iets kapot te maken, zonder iets te moeten doen waardoor iets zou breken, niemand zou ooit geweten hebben dat wij hier gelopen hebben, aangezien het huis ook al verkocht is moesten we heel voorzichtig zijn, het enige wat nog in het huis aanwezig is van ons, zijn onze voetstappen.

# Kasteel van Mesen

" A man's home is his castle, until the Queen arrives ... "

Het was weer zover, na een drukke dag op het werk hadden we nood aan een beetje ontspanning en hoe kan je het best ontspannen?

Juist, door de spanning te gaan opzoeken en een nieuw gebouw te gaan ontdekken.


We hadden een adres en een stad dus het moest wel kloppen, het kon niet anders.
Eenmaal daar aangekomen zagen we meteen vanuit de auto een geweldig mooi kasteel staan, misschien wel iets te mooi om verlaten te zijn maar we gingen richting kasteel.
Eenmaal daar aangekomen filmde Nathan even over de omheining want 't zag er echt wel mooi uit en binnen hingen de gordijnen mooi wit gewassen omhoog en stonden er nog bloemen voor de vensters.
Dit kon het niet zijn, en dat bleek toen we naar het filmpje keken, mooi afgereden gras, mooie bloemen in de tuin, we waren dus helemaal verkeerd.

Even verderop hoorden we werkmannen bezig, het zal toch niet waar zijn dachten we, en ik nam mijn gsm en zocht nog een beetje meer info over het kasteel op, en wat raad je, thuis zoek je uren om zeker te zijn dat een locatie nog aanwezig is en ga je op goed geluk naar daar en als je toekomt vind je een site waarop staat dat ze het kasteel eind 2013 zouden beginnen afbreken om er een rusthuis aan te bouwen.
We gingen verder op pad richting het geluid, kwamen tegen een groot hekken aangelopen en alles leek verloren te zijn, ze waren inderdaad aan het werken, maar niet zoals wij gedacht hadden!

We liepen even voorbij de afsluiting tot ik plots een weg zag om toch even te gaan gluren, en ja hoor, het kasteel was helemaal nog niet afgebroken maar het nieuwe rusthuis stond er toch wel al, ze waren er allesinds aan bezig.
Heel voorzichtig gingen we naar boven op een bergje, en hoe we het kasteel daar aantroffen kon ik niet geloven.
Alles was zo goed als bijna ingestort, en het was opletten geblazen of het was voeten breken en daar hadden we echt geen zin in.
Stapje voor stapje gingen over de steenbrokken, afgebroken takken stappen ...

Ik kon het niet geloven dat dit er allemaal zo bijlag, langs de ingang waar wij binnen waren gekomen was eigenlijk de achterkant van een deel van het kasteel, dus we waren er nog niet!
We wurmden ons door het veel te kleine deurtje naar binnen en kwamen op een groot plein uit, en daar stond het dan Hét kasteel van Mesen, maar helaas, het was niet meer zoals we verwacht hadden, onze verwachtingen lagen natuurlijk niet meer zo hoog toen we eenmaal het eerste deel zagen, maar mijn gezond verstand liet me even in de steek maar kwam toch op tijd terug.

Hoe langer ik naar het kasteel keek hoe liever ik naar binnen wilde gaan maar eerlijk gezegd hebben we dit niet gedaan, het eerste deel was al zo gevaarlijk dat het hier binnen niet veel beter zou zijn, mijn verstand kwam terug en even keek ik met andere ogen naar het kasteel, je kon door de vensters zien dat ook daar alle verdiepingen al ingestort waren en dat daar naar binnen gaan geen goed idee was, jammer natuurlijk want je wilt het gaan ontdekken, je wilt een verhaal gaan zoeken maar soms moet je je eigen veiligheid even voorop stellen, en hier hebben we er waarschijnlijk goed aangedaan.

We trokken dan nog maar een paar foto's van het eerste deel waar we wel binnen zijn gegaan of toch nog iets van konden zien, het is natuurlijk heel jammer dat we het niet hebben kunnen ontdekken in zijn volle schoonheid maar het was toch terug voor ons een ontspannend avontuur.
Het was tijd om terug te keren, maar ik dacht dat ik werkmannen hoorde afkomen dus we verstopten ons even tussen de struiken die door het kasteel groeiden.
Nathan keek of het veilig was en ging rap terug naar de 'uitgang', voor hem leek het makkelijker dan voor mezelf, ik bleef met mijn haren hangen aan een prikkeldraad die ik niet gezien had en ook mijn rugzak bleef steken, toen dacht ik, als nu iemand ons ziet hebben we ervan, al een geluk was ik rap kunnen ontsnappen van de draad en bleef enkel een plukje haar achter als herinnering aan een geweldig avontuur. 

# Prison H 15 - Deel 2

" Prison H 15 ..."

Ons avontuur stopte nog niet na het eerste deel, we moesten en zouden ook de tweede gevangenis gaan bezoeken.
Dit was het vrouwen gedeelte, makkelijk binnen geraken was het niet zoals we ook eerder gelezen hadden over het eerste deel.
Het was duidelijk dat men hier nog niet zolang binnen kon want er was een enorm verschil met de andere gevangenis, het deel van de dames was nog veel meer in zijn geheel dan het mannelijk deel.
Ik kan terug een hele hoop tekst toevoegen aan deze blog maar ons grootste avontuur heb ik al verteld in deel 1, het enige wat ik kan zeggen is;
Kijk en geniet en probeer aan de hand van onze foto's zelf een verhaal te koppelen aan

Prison H 15

# Prison H 15

 

" The world is a prison in which solitary confinement is preferable ... "

Eindelijk was het zover, na uren van opzoekingswerk naar de locatie van de gevangenis hadden we een straat en een dorpje gevonden.
Ongelofelijk hoeveel tijd hier in kruipt in het vinden van een locatie die je zo graag wil gaan ontdekken, maar we hadden er echt alles voor over.
Een paar keer gezucht omdat de volgende site weer niks extra gaf van informatie.
Tot plots, terwijl ik het had opgegeven zat Nathan nog even verder te zoeken, er kwam een tekst op van iemand die hier naartoe was geweest en hij begon te scrollen, maar hij dacht dat het er niet tussen zou staan, maar opeens zag ik iets staan wat ons verder kon helpen, of dat hoopten we.

We zochten verder met de info die we gevonden hadden en voila, daar stond het dan, maar veel meer dan de naam van het dorp wisten we nog niet, nog even verder zoeken en dan kwamen we op een adres uit, we schreven het op, en gingen gaan slapen want het was ondertussen toch wel al een beetje laat geworden en we zouden voor alle zekerheid vroeg vertrekken.
De wekker ging af en vol spanning sprong ik uit bed, om mij klaar te maken om een nieuw avontuur vol spanning te gaan beleven.

We stapten de auto en reden vol goede moed richting ons adres, de zon scheen nog dus het beloofde een mooie dag te worden, na een eindje gereden te hebben gaf de gps aan dat we er binnen de 5 minuten zouden zijn, en opeens dacht ik dat we het gevonden hadden, ons geluk kon niet op en het werd met de minuut spannender, we parkeerden de auto even verder op en gingen op onderzoek uit.
Maar helaas, het was te mooi om waar te zijn en liepen ergens waar we niet moesten zijn, de moed zakte me even in de schoenen maar een meneer aan de overkant van de straat kon ons helpen, natuurlijk voelde ik me er niet echt goed bij, je weet maar nooit dat ze de politie bellen ofzo.
Maar de heer had goede bedoelingen en was bereid ons te helpen, we zaten nog niet in het dorpje maar wel in de gevonden straat, maar die klopte dus helemaal niet.
De meneer haalde een kaart uit de kast van de stad en vertelde ons hoe we er naartoe moesten rijden, en binnen het kwartier stonden we oog in oog met het gebouw dat we al een hele tijd wouden gaan ontdekken. 

Maar toen moest het nog beginnen, we stonden aan de achterkant en tussen de gevangenis en ons stond een maisveld, voor de jongens was het duidelijk, door de mais en hop er moest wel een weg te vinden zijn, maar daar was ik toch niet zeker van, we zouden even een rondje proberen rijden op zoek naar de voorkant, maar over de voorkant hadden we al verschillende dingen gehoord, er wonen daar zeker honderd zigeuners en die zou je niet zo gemakkelijk kunnen overtuigen om je door te laten, zouden dingen uit je auto stelen als je naar binnen bent, enzovoort.
We waren dus gewaarschuwd, maar ook had de man ons gezegd dat er twee gevangenissen waren, een nieuwe en een oude en aangezien wij over slechts één gevangenis gelezen hadden dachten we dat die twee naast elkaar lagen, en dachten we dat we niet onopgemerkt zouden kunnen binnen geraken, maar het geluk lag aan onze kant, er waren inderdaad twee gevangenissen, een oude en een iets nieuwere, maar allebei verlaten, twee voor de prijs van één.

 

Enkel moesten we nog langs de groep zigeuners passeren, daar voelde ik me toch niet zo gemakkelijk bij, we parkeerden de auto aan de oprit, een beetje verder dan waar zij kampeerden, en ondertussen toen we naar hun richting stapten waren er al een tweetal auto's gepasseerd, traag rijdend maar niemand die iets tegen ons zei of ons tegen hield.
Toch was ik nog altijd niet op mijn gemak, en dat zou ik maar zijn als we eenmaal binnen waren maar ook dat leek geen gemakkelijke opdracht, een gevangenis is gemaakt om mensen binnen te houden en anderen buiten te houden, maar één ding waren we zeker, we waren niet naar hier gereden om teleurgesteld naar te gaan.
We moesten en zouden naar binnen gaan en dat is ons uiteindelijk ook gelukt! 

Eenmaal binnen konden we ons ogen niet geloven, hier stonden we dan, nat van de regen.
Ik kon mijn ogen niet geloven, iets wat enkele weken geleden een droomlocatie leek was nu opeens werkelijkheid geworden, en we vielen van de ene verbazing in de andere, in totaal hebben we 4 tot 5 uur in de gevangenis gelopen, het langs liepen we in het eerste deel, ook het oudste deel en het deel van de mannen, dit was jammer genoeg al goed vernield door graffiti en andere mensen die hier met foute bedoelingen naartoe komen, want volgens mij gaat dit toch om het kunnen vertellen van een verhaal, om een gevoel te kunnen vinden in een locatie, om voor jezelf te achterhalen wat er hier allemaal gebeurt is.

Wanneer je hier een tijdje rondloopt begin je toch na te denken van wat er zich hier allemaal heeft afgespeeld.
Je weet wel dat de meesten hier wel op hun plaats gezeten hebben en dingen hebben gedaan die niet kunnen maar toch ...
Ik stelde mezelf voor dat iemand hier onschuldig heeft vastgezeten, in een veel te kleine cel, tussen allemaal andere criminelen, ...
Dingen waar ik liever niet aan denk maar dingen die nu eenmaal in je opkomen door te proberen achterhalen wat er zich hier allemaal heeft afgespeeld.

We hebben ook even de buiten onder de loep genomen en daar zagen we werkplaatsen waar de gevangenen waarschijnlijk overdag moesten werken,maar anderen die hier ook al eens een bezoekje gebracht hebben hadden hier iets anders van gemaakt...
Namelijk een plek om te paintballen. 

 

 

Ik kan nog zoveel meer vertellen over het eerste deel van de gevangenis maar dan wordt het een blog van vele pagina's en kan ik nog dagen schrijven, dus ik laat de volgende foto's gewoon voor zich spreken, zo kunnen jullie zelf uitmaken wat het vervolg van ons eerste deel vol spanning is!