# PowerPlant

" Wanneer energie maken onmogelijk is ... "
Na honderden keren dezelfde baan te hebben afgereden, elk straatje te hebben bekeken, waren we er eindelijk, en doordat we zoveel tijd verloren hadden bij het zoeken hielden we het vrij snel voor bekeken maar we zouden snel terug komen.
Snel, dat was pas een maand later, het was nu of nooit, want binnen wordt al van alles afgebroken, dus een maand later waren we terug.

Wanneer je ook naar hier komt, er is altijd iemand aanwezig om te werken, er wordt hier dus dag en nacht gewerkt.
Het binnen komen was niet zo makkelijk als de eerste keer, dus liep ik het eerste half uur echt niet op mijn gemak, en als ik eerlijk ben, heb ik de andere twee uren daar, ook niet echt op mijn gemak gelopen.
Stemmen, gekraak van dingen die werden afgebroken, mensen die trappen opliepen, alle geluiden leken zo dichtbij ons te komen dat we vroeg of laat toch wel ontdekt moesten worden.

Oké ja, we waren daar nu eenmaal dus konden onze tijd maar best nuttig gebruiken, en doen wat we het liefst deden en waarom we gekomen waren.
Het stond al een hele poos op ons verlanglijstje en hadden al een heleboel gelezen hierover, maar soms wordt alles een beetje te fel overdreven.
We gingen het dus gewoon met ons eigen ogen gaan ontdekken. 

" Flashback van ons eerste bezoek ... "

Bovenstaande foto is een van de eerste keer we hier op bezoek kwamen, een gebouw die apart op het terrein stond en ook toegankelijk was voor ons.
Ik was niet op mijn gemak hier, sommige plekken waren erg donker en een gevoel van angst overviel me toch wel, hier zou ik nooit alleen willen rondlopen.
Wanneer we het gebouw hier allemaal goed bekeken hadden vonden we dat het tijd was om terug naar buiten te gaan, maar ...


We waren zoveel trappen opgelopen, door zoveel zalen gelopen dat we de weg kwijt waren.
Op een bepaald moment moesten we een kamer doorlopen waar ik niet kon blijven door de hevige stank die aanwezig was, snel moest ik hier weg, ik kon dit niet aan.
Dus we liepen er snel door en liepen verder door het gebouw, maar deze kant was het ook niet, we moesten dus terug keren, terug door de kamer die ik niet meer wou ruiken of zien.
Na een kwartier te hebben rondgelopen en te hebben gezocht naar de uitgang stonden we eindelijk buiten, frisse lucht!


Voor mezelf was het die dag meer dan genoeg geweest, mijn angst gevoel was groter dan mijn wil om het verder te gaan ontdekken, maar een ding was zeker, we zouden terug komen, maar dan wel overdag en niet wanneer de zon begon onder te gaan.


Nu, een maand later was één ding zeker, dat ene gebouw zouden we niet meer binnen gaan.
We hadden één doel voor ogen en dat was één bepaalde kamer te vinden, we hadden ze online al duizend keer bekeken en zeker na ons eerste bezoek want die hadden we toen niet gevonden, en we wisten dat ze hier aanwezig was, dus het was een zoektocht door een gebouw waar je niks weet zijn en toch iets wil vinden.


Ik bleef maar stemmen en krakende trappen horen, dus iedere keer opnieuw was het uitkijken dat we niet zouden betrapt worden, want we waren nu terug gekomen om dingen te ontdekken en deze keer zou ook onze laatste keer zijn dat we hier naartoe kwamen.
Ook wij gingen trappen op, trappen af, kamer binnen en kamer buiten en steeds vielen we van de ene verbazing in de andere.


Het gebouw is zo groot en vele dingen lijken op elkaar dat we ook hier wel eens verloren liepen maar de weg terug vinden was hier wel iets makkelijker dan in het andere gebouw.
Op een bepaald moment stonden we in een erg donker gedeelte, Nathan wou de ene kant opgaan en ik wou de andere kant opgaan, we kozen voor de kant waar een kamertje mijn aandacht trok, en jawel, dit was de kamer waar we al een hele tijd naar liepen te zoeken.


Maar de teleurstelling was groot, de foto's die we gezien hadden waren mooier dan de plek zelf,
we waren dus te laat om het zo te zeggen.
Ik moest kijken waar ik mijn stappen zette want ik wou niet te veel lawaai maken en al zeker niet door de grond zakken waar al putten inzaten.
Het moeilijkste moest nog komen, foto's nemen van een plek die je zo graag wil zien, om het zo te kunnen trekken dat je er iets mee kan vertellen.
Voor mezelf ben ik er niet echt tevreden over, maar ergens denk ik dan ook, dat ik het niet anders zou hebben kunnen doen, het was een moeilijke opgave en heb er het beste van proberen maken.

Deze ontdekten we ook vrij laat en het was al bijna tijd om terug te keren naar de auto, we namen onderweg naar beneden nog enkele foto's die je hieronder kan bekijken.





Ondanks mijn angst die ik tijdens de twee bezoeken heb ervaren blijft dit een geweldige plek om op terug te kijken, zijn we blij dat we toch nog eens zijn terug gekomen en zijn we blij dat ook dit gebouw geen geheimen meer heeft voor ons.

# BSM

" Kies het interieur dat bij je past ... "
Het was al enige tijd geleden dat we eens op ontdekking konden gaan, om nog eens iets te doen waar we ons volledig konden op smijten, iets wat we met hart én ziel doen!

De eerste locatie waar we naartoe reden leek niet juist te zijn of kon de gps niet vinden, ik weet het niet, een beetje teleurgesteld en met een bang hartje reden we naar de volgende locatie.

Tot mijn grote spijt had hier iemand voor ons al binnen geweest, iemand die we kenden, dit was vond ik alles behalve aangenaam.
Want sinds bijna meer dan een half jaar ligt mijn hart in de urban exploring, iedere keer weer ben ik sprakeloos, van welke locatie dan ook.
Goed, we waren nu aanwezig en konden maar beter doen waar we voor gekomen waren.


Al snel vergat ik mijn gedachten en deed wat ik het allerliefste deed, eerste deel van het gebouw was helemaal afgebrand, ook een van de redenen waardoor ik het gebouw zo snel gevonden had, de laatste tijd gebeuren steeds meer en meer branden in leegstaande gebouwen, schandalig vind ik het persoonlijk, waar houden de mensen zich toch mee bezig tegenwoordig?


Eén van de dingen die ik graag had willen fotograferen in zijn geheel was onmogelijk, of toch voor mezelf, er stonden van onze voorgangers nog dingen in de weg waardoor dit niet kon, en zelf ben ik van het principe dat je alles laat staan hoe het is, dat je niks verplaatst, maar hoe dan ook, het was nu eenmaal zo, een jammere zaak.
Maar we liepen verder, heel erg lang hebben we hier niet rondgelopen, het was een drukke baan, hoorden mensen vanuit de tuin praten, vlakbij, en waren dus naar het einde toe een beetje op onze ongemakken, we gingen nog snel een ander deeltje binnen en vertrokken dan best tevreden richting huis!

#FL1

" Rechtstreeks van de fabriek ... "
Enige tijd geleden kwamen we deze fabriek tegen in onze terug keer naar huis, dus we moesten wel even stoppen, na het nodige klimwerk stonden we aan de overkant van het hekken en konden we opzoek naar de ingang.


Dat duurde voor ons echt slechts enkele minuten, even door de struiken kruipen, et voila daar stonden we dan, voor een trap die kilometers hoog leek, en elke verdieping had een eigen verhaaltje te vertellen.
Heel lang hebben we hier niet echt rondgelopen we waren natuurlijk ook moe van de lange urbex die dag, dus heel veel spannende dingen hebben we hier ook niet meegemaakt.

- laatste vier foto's niet door mezelf genomen maar door Kevin -

# NSR

" People will realize school is a scary place ... "

Iemand die we kenden had deze plek al eens bezocht, een verlaten school, en dan nog een school waar je verpleegkunde kon gaan studeren, dit klonk als muziek in mijn oren maar er naartoe gaan lieten we even achterwege tot vorige week, we hadden een beetje tijd en wouden nog eens een plekje gaan bezoeken.
We hebben er niet lang over gedaan de locatie te vinden en zeker niet lang moeten rondrijden want ze was gewoon om de hoek, en we waren er weer klaar voor!

Het was de gemakkelijkste plek om binnen te komen die we ooit al gezien hadden, bij deze manier voelde ik me zelf een beetje ongemakkelijk, ik bedoel maar, de spanning hierbij was er niet zoals bij andere locaties, het is hier normaal dat mensen binnen lopen en dat hebben we hier ook wel degelijk gezien, dit maakt de plek natuurlijk niet minder geweldig om te fotograferen maar de spanning is er gewoon niet, of toch niet voor ons.

Mijn fantasie begon te werken vanaf ik binnen kwam en stelde mij zelf al verschillende dingen voor, het voordeel voor mezelf was natuurlijk dat ik deze school kon vergelijken met mijn eigen school want ook ikzelf ging naar een 'verpleegsterschool'.
Ik vergeleek de klaslokalen met elkaar en dacht na waar de praktijklessen zouden doorgaan enzovoort, voor jullie moeilijk in te schatten maar voor mezelf iets wat mooi meegenomen was.
Dit was voor mezelf ook de ideale plek om nog eens opnieuw mijn fisheye-lens uit te testen, want op sommige locaties past het en dan op anderen weer niet, dus ook hier probeerden we dit weer eens.
Deze foto's zullen je dan ook pas op het einde van de blog als extra te zien krijgen.

Het begon ook heel hard te regenen als we binnen waren en de druppels horen vallen in een verlaten gebouw, de wind horen waaien door kapotte ramen, alles heeft een eng kantje, maar naarmate je meer en meer zo'n dingen gaat gaan bezoeken, hoe minder hard je daar nog van verschiet.
Enkel van onbekende mensen die je plots tegen komt durf ik nog eens te verschieten maar da's normaal zeker ?

We namen de trappen naar boven en bleven maar naar boven lopen, zo bezochten we gang per gang en gingen we elke kamer binnen, het volledige gebouw staat vol met "kunst" zoals de ene zegt, ik noem het liever zonde, niet dat sommige dingen niet mooi waren want daar vertel ik straks wel over, maar het is zeker geen meerwaarde voor een gebouw, ik durf het zelfs een beetje vandalisme noemen.
Voor mezelf draait de Urbex niet om de graffiti maar om het verhaal achter een locatie en om aan de hand van je foto's het verhaal proberen over te brengen.
Want sinds wanneer is graffiti belangrijk als je gaat urbexen ?
Volgens mij moet je door de graffiti heen kijken en pas dan zie je de echte schoonheid van je plekje.

We hebben hier echt wel een aantal uurtjes rondgelopen en zoals ik al eerder vertelde, één kamer trok de aandacht, in het begin vond ik het niet prettig van mezelf dat deze kamer me zo aansprak, maar ja, daar kan je nu eenmaal niks aan veranderen, ondanks al de zwarte letters in deze kamer, straalde ze toch de nodige rust uit ...

We hebben het gebouw van boven tot onder helemaal bekeken, hebben de batterij van onze camera leeg getrokken en dan was het tijd om naar huis te gaan, een geslaagde exploring