# Hidden villa

" Maybe one day we'll find the place ... " 

We hebben tijd gevonden om de andere locaties ook online te zetten, die we een paar weken geleden gedaan hebben.

Hier hebben we wel wat hulp gekregen van een aardige man die in de buurt van dit huis woont, want we zagen echt niet hoe we er aan moesten beginnen om binnen te komen.

Na een babbeltje van 10 minuten waren we er klaar voor om het te gaan verkennen.

Zoals op voorhand geweten was de villa bijna helemaal leeg.

Het eerste wat we ons afvroegen was waarom dit niet opnieuw gebruikt werd, want hier kon men echt nog hele mooie dingen van maken, een beetje renoveren en je had een geweldig mooi huis met een geweldig mooie tuin.

Aan een drukke baan maar toch had je de stilte en de rust, want vanaf het moment je de tuin binnenliep werd je al meteen meegenomen met de rust en kalmte die het uitstraalde.

Slechts enkele dingetjes zijn achter gebleven, kleine dingetjes die een beetje een verhaal vertellen.

We hebben hier slechts een half uurtje rondgelopen want al snel hadden we alles gezien, maar toch bleven we ons de hele tijd afvragen waarom hier niks mee gedaan werd.

Maar dat is zoals veel plekken die we al bezocht hebben, de vraag van het waarom?

Maar ondanks dat dit huis er zo eenzaam en verlaten bijstaat zijn we blij dat we deze ook van onze lijst kunnen halen, de rust die je hierbij hebt, heb ik persoonlijk nog maar heel weinig ervaren.

De droomwereld achter een hoop struiken en bomen. 

# Maison Clémentine

" Love begins at home ... "

Na enkele minuten rijden waren we aangekomen aan de tweede locatie van de dag.
Hoe kon het dat er in deze bossen een leegstaand huis zou te vinden zijn, eentje waar nooit meer mensen zullen ontvangen worden?
We hadden een kleine wandeling voor de boeg, maar aangezien het mooi lenteweer was moesten we muisstil zijn, langs beide kanten waren de buren in de tuin aan het werken en één keer naar links of rechts kijken zou kunnen betekenen dat we gezien waren.
We liepen rustig verder tot ik plots een prachtig huis zag staan, en voor ik het wist stond ik binnen.



De rolstoel aan de achterdeur was eentje die me al meteen was opgevallen maar eentje die we pas later deftig zouden bekijken, want de buren waren nu nog dichterbij dan daarnet.

Eenmaal binnen nam ik alles rustig in me op, toen besloten we de trap te nemen en van boven naar beneden te gaan en zo alles te bekijken om dan terug naar buiten te gaan, naar de rolstoel.



Ook in dit huis waren hoekjes gemaakt, en dit komt in de andere locaties ook terug die we die dag gedaan hebben, en dat maakt het eigenlijk zo bijzonder want je verwacht dit niet.
Ondanks alle rommel die in het huis aanwezig was, kwam je toch uit op mooie vergeten hoekjes, hoekjes die een verhaal te vertellen hebben.
En wanneer het zo ongelofelijk stil is en je gewoon rondloopt dan pas kan je genieten van alles wat je ziet, maar het doet je dan ook weer harder nadenken.



Het bed in de living vertelde me dan ook een soort van verhaal, of door het bed te zien staan ging mijn fantasie terug de vrije loop.
Vermoedelijk heeft hier een oud vrouwtje gewoond en was ze niet meer bekwaam om naar boven te gaan, en was ze genoodzaakt om hier de rest van haar dagen te blijven, ik kan niks zeggen over de vrouw of ze al dan niet nog bij ons is, maar ik voelde alsof het huis echt iets te vertellen had.



Zo'n dingen doen je toch altijd een beetje dromen, wegdromen van de werkelijkheid.
Alsof ik in mijn eigen bubbel zit die terug openspringt wanneer ik terug in contact kom met de buitenwereld, want wanneer je binnen bent voor soms uren lang, heb je geen contact met de buitenwereld en is het alsof enkel jij en het verhaal van het huis iets te vertellen hebben, enkel jij en het huis die nog bestaan.

Het laatste lied werd hier jaren geleden al gespeeld en zal nooit meer zo mooi klinken als toen.
In alle stilte is Clémentine vertrokken maar het is alsof ze toch nog aanwezig is, zolang je maar luistert naar het verhaal dat ze te vertellen heeft.

# L' oiseau bleu

" Home is not a place, it's a feeling ... " 

Na iets te weinig slaap maar met volle goesting vertrokken we richting stad, eentje waarvan ik persoonlijk dacht dat deze iets dichterbij was.
Na een goed uur rijden waren we aangekomen aan de eerst locatie voor vandaag, bij het passeren zagen we drie anderen die mooi aan de ingang stonden te fotograferen ....
Niet zo verstandig als je het mij vraagt maar ze stonden op het punt te vertrekken dus we bleven nog even in de auto zitten tot ze weg waren vooraleer we naar binnen gingen.



Na enkele minuten konden we rustig naar binnen gaan, geen auto's die voorbij reden dus onopgemerkt, of dat dachten we toch want op het moment we in de tuin liepen kwamen er verschillende auto's af dus sneller lopen was de boodschap.
Eenmaal binnen wist ik niet wat ik zag, de hele boel was overhoop gehaald.
Maar sommige plekjes in het huis waren zo mooi opgesteld dat je daar gewoon foto's van moest maken.
Het was dan alleen nog maar even zoeken hoe je je statief het best kon plaatsen zodat het toch maar recht stond.



Ook was de buitenkant goed zichtbaar en kon je ons eigenlijk zomaar zien lopen binnen of dat dachten we toch.
We gingen nog even de bovenverdieping gaan verkennen en ook daar waren terug mooie hoekjes gemaakt met materiaal en spullen van de bewoners van het huis geweest.
Altijd komt dezelfde vraag in mij op, waarom staat dit zo te verkommeren?
Wat is er gebeurt met de eigenaars van dit huis, en waarom keren ze nooit meer terug naar hun huis waar ze waarschijnlijk zo hard voor moeten werken hebben?

Hier hadden we alles gezien wat we konden zien en gingen terug naar buiten, zo snel mogelijk maar ook zo onopvallend mogelijk.
Onderweg naar de auto niemand tegen gekomen, en zo konden wij in alle rust en stilte vertrekken naar de volgende locatie.