# Kinderkrankenhaus - Berlin

" Weil Ihr Leben Angelegenheiten ... "

Na een beetje gerust te hebben konden we er weer tegen aan, op naar de volgende locatie.
Hier zijn we twee keer naartoe gekomen, de eerste keer duurde slechts vijf minuten of we werden weer weggestuurd.


Blijkbaar woont hier iemand in een caravan die de boel in de gaten moet houden, om mensen zoals ons buiten te houden, natuurlijk toen we hem zagen waren we een beetje verschoten en wisten we niet goed wat te doen, de meneer riep naar ons en met een bang hartje gingen we naar hem toe.


' Where are you from? ' en 'What is that?' waren de eerste vragen die hij aan ons stelde,
Het probleem was niet dat we hier kwamen om foto's te trekken maar omdat ikzelf sandalen aanhad, niet super slim van mezelf ook natuurlijk als ik het achteraf bekijk.


' You can come back with other shoes ' was het antwoord, andere schoenen lagen niet in de auto dus moesten we snel weg, maar dat hield ons niet tegen, we moesten en zouden terug komen want vanaf minuut één hadden we er zin in om het verder te ontdekken.
' Can we come back tomorow?' - 'Yes, with other shoes!'
En weg waren we, telleurgesteld en terug naar huis, maar morgen zouden we terug komen dat was zeker.


De dag erna stonden we er terug, gewoon aan de poort staan, de meneer zag ons en keek naar mijn schoenen, ' Okay.'
Hij deed de poort open en zonder meer te zeggen liet hij ons doen en we konden eraan beginnen.
Het feit dat je weet dat je hier mag lopen geeft je een veel meer ontspannen gevoel maar toch let je een beetje op, want voor je het weet steekt hij je misschien zomaar weer buiten.




Het eerste deel van het ziekenhuis konden we niet binnen, wat ons hier in Berlijn opviel was dat de gebouwen allemaal veel beter afgesloten zijn om mensen buiten te houden, een goed idee voor krakers, zwervers, ... maar voor mensen zoals ons is dit natuurlijk geen prettig iets.


Het andere deel waar ze aan het werken waren, waarschijnlijk om de boel te slopen, konden we wel binnen lopen, maar wat we daar zagen was absoluut geen pretje.
Bij het binnen komen was de geur onmiddelijk ondragelijk, even een kamer binnen kijken en we wisten genoeg, snel terug naar buiten want gezond kon dit echt niet zijn!
Strange people, dachten we :)


Door een of ander spleetje van een gesloten deur konden we een klein beetje binnen kijken en konden we toch een beetje zien hoe het daar binnen uitzag.


We gingen dan maar verder naar de plek waar we wel dingen konden zien en ontdekken.


Toen wij hier foto's stonden te nemen zagen we de tegen-ons- vriendelijke meneer heel kwaad kijken en naar een groepje andere mensen lopen, die waarschijnlijk zoals wij eerst zonder toestemming naar binnen zijn gegaan, er werd niet veel gesproken, maar al snel ging de poort naar de uitgang open, en weg waren ze.
Natuurlijk was dat een raar gevoel want we zagen dat ze naar ons keken, en wij mochten daar wel lopen en zij werden al snel buiten gestoken, geen probleem voor ons natuurlijk maar toch een beetje raar.


Berlijn had hier voor ons nu ook geen geheimen meer, met een goed gevoel keerden we terug naar de meneer, veel werd er niet gezegt een simple 'Bye.' en terug richting appartement.

# Süd-Bowling - Berlin

" Die glücklichen streiks ... "

We konden eraan beginnen, het was natuurlijk niet het allereeste dat op mijn lijstje stond om te bezoeken maar het stond er allesinds tussen, en aangezien we allemaal redelijk moe waren en dit het dichtste was, gingen we hier eerst en vooral naartoe, de auto in en richting Steglitz!


Op minder dan zes minuten tijd waren we er al, rapper dan gedacht en binnen geraken was ook makkelijker dan gedacht, snel even kijken of niemand in de buurt was, en hop, naar binnen.
Eerlijk gezegt moet ik zeggen dat ik wel een beetje telleurgesteld was in wat ik zag, ik had meer verwacht dat er echt nog iets te zien zou zijn van bowlingbanen, bowlingballen, kegels, ...


De bowling was heel donker waardoor de foto's ook niet goed gelukt zijn, ook de ondergrond was drassig, dus kijken waar je liep of je schoenen zaten onder, natuurlijk zijn we weer een ervaring rijker en konden we weer eentje van ons lijstje schrappen.


Een trapje naar boven nemen en daar zagen we wat waarschijnlijk de echte bowlingbanen moeten geweest zijn, maar veel schoot daar ook niet van over, de ingevallen plafond en de ingezakte vloer hield ons tegen om toch dat ietsje verder te lopen, ook daar super donker.




Ook stond er in de bowling een auto, natuurlijk helemaal roest maar dan vraag je je toch af hoe dat daar ooit is geraakt. 


En wanneer we de bowling verlieten zagen we toch één iets waardoor we konden zien dat dit ooit een bowling was geweest.

# Saarstraße - Berlin

" Wohnen in Saarstraße ... " 

Vier dagen lang was de Saarstraße onze plaats om te verblijven terwijl wij gingen exploren in Berlin, eindelijk was het zover, maanden naaruit gekeken om dan eindelijk de meest geweldige dingen te zien, dingen die je hier niet kan vinden.


Al snel was 'kokosnootkop' gedoopt tot mascotte van het weekend, maar daarna kreeg ze van de boys de naam Conny, dus willen we ook jullie even kennis laten maken onze enige echte Conny!


Na een autorit van ongeveer 10 uren moest er toch wel even gedronken worden, want 't is geen pretje om in een auto te zitten die soms op een oven leek.




'S morgens naar de winkel gaan om boodschappen om de dag door te komen, een beetje energie voor de drukke dag vol plannen aan te kunnen.


Natuurlijk voor het eten om te vieren dat we eindelijk in Berlijn aangekomen waren, moesten we er eentje op drinken (of meedere voor sommigen onder ons ) 


Het avontuur kon eindelijk beginnen, de spanning zat op enkele kilometers van ons, en één ding was zeker; we hadden er zin in! 

# Urban Explorations - Jolien

" Zoveel meer dan gebouwen, foto's of woorden ... "

Tijd om nog eens een bericht te schrijven aan mijn blog-lezers, zowel bekenden als iets minder bekenden want vaak krijg ik de vraag waarom ik dit doe en waar ik mijn locaties vandaan haal maar een antwoord daarop geven is niet zo makkelijk als het lijkt.

Het begon allemaal met de eerste locatie op mijn blog, die had ik al een tijdje op het oog maar een paar  jaren terug, want zoals ik al eerder zei, eenmaal daar aangekomen zag de locatie er niet meer uit zoals ik ze jaren geleden verwacht had, met heel veel spijt in mijn hart was er bijna niks meer van over.

De locatie die daarna volgde had ik een paar maanden geleden gewoonweg even zien voorbij komen op een of andere site op internet en sinds we daar naartoe zijn gegaan wist ik wat ik wou doen met mijn vrije tijd.

Voor jullie allemaal is dit waarschijnlijk allemaal niet boeiend, vinden jullie foto's trekken, gebouwen die op instorten staan, die vervallen of verlaten zijn helemaal niks maar voor ons is dit meer dan dat.

Wij gaan op zoek naar locaties die iets te vertellen hebben, waar zich een verhaal heeft afgespeeld.

Sinds we naar het ziekenhuis in Menen zijn gegaan waren we vertrokken, want eenmaal je hart verloren in de Urbex wil je niks anders meer dan ieder vrij moment op pad te gaan.

Natuurlijk kan je niet ieder vrij moment zomaar de auto nemen en ergens naartoe rijden, er gaat vooraf soms ook een paar dagen opzoekingswerk aan vooraf, maar dit is het allemaal waard.

En het is niet omdat er op internet, in de krant of waar dan ook staat dat er een gebouw verlaten of leeg staat dat je er zomaar binnen kan of mag, sommige locaties zijn zo geweldig, dat mijn mond er letterlijk van openvalt als ik binnenstap, en dan heb ik zoiets van, daar doe ik het voor, om iedere keer steeds opnieuw omvergeblazen te worden.

Op mijn blog vertel ik ook iedere keer wat we gedaan hebben maar dat is slechts een klein iets van de dingen die we gedaan hebben, want vaak zitten we uren in de auto onderweg naar de spanning en iedere minuut, iedere seconde je dichterbij je locatie komt, hoe geweldiger het voelt, hoe meer spanning je voelt, hoe gelukkiger ik wordt.

En eenmaal aangekomen op de gewenste locatie laat je gezond verstand je ook vaak in de steek, en al vaak heb ik te horen gekregen van mijn bezorgde ouders dat ik moet opletten, dat ze mij ooit wel eens van onder het puin zullen halen, maar toch steunen ze mij iedere keer opnieuw, tonen ze iedere keer opnieuw intresse in wat ik doe, want ook dankzij hen kan ik dit doen, want mijn materiaal heb ik allemaal van hen gekregen en ben hen daar ontzettend dankbaar voor, dus hierbij even een bedankje richten naar de beste mama en papa!

Oké, nu dat gezegt is kan ik verder schrijven over het feit waarom ik niet zomaar alle locaties wil vrijgeven, niet omdat ik ze voor mezelf wil houden, maar omdat ik niet weet wat jullie ermee gaan doen, vaak als we ergens aankomen is de boel al helemaal afgebroken, bespoten met graffiti en als ik spreek voor mezelf vind ik dit persoonlijk heel triestig en jammer en vaak komen die woorden over mijn lippen als ik ergens kom, van waarom doen mensen dit, waarom maken ze dingen kapot die eigenlijk stuk voor stuk geweldig zijn?

Jullie, die dit lezen kunnen nu waarschijnlijk denken dat ik zot aan het worden ben, dat ik overdrijf, maar ik denk dat iedereen zijn eigen hobby heeft en daar zijn eigen reden voor heeft, ik kan ook aan jullie vragen, waarom dansen, waarom voetbal, waarom ... 

Waarschijnlijk is jullie antwoord helemaal hetzelfde maar op een andere manier, 

je hebt je hart verloren aan hetgeen je het allerliefste doet, en bij mij is dit nu eenmaal de urbex. 

Je kan ook niet zomaar op internet beginnen zoeken naar gebouwen, want niet alles staat online en ook moet je soms eens aan familie, vrienden, kenissen vragen of zij soms iets weten staan waar je naartoe kan gaan, en moet je daar soms uren voor rijden?

Dan is dat maar zo! 

Natuurlijk heb ik ook een to-do lijstje van alle plekken die ik nog wil ontdekken en de ene al dichter dan de andere maar één ding is zeker, als je het echt wil heb je er alles voor over.

Daarom begint voor ons vanaf vrijdag 27 juni 2014 een avontuur vol spanningen, want hopelijk ga ik eindelijk mijn nummer één kunnen afvinken, en als ik daarom met drie jongens 10 uur lang in de auto moet zitten, so be it, want ik weet dat eenmaal we daar zijn, mijn geluk niet meer op zal kunnen.

Berlin, here we come! 

                                                                   Liefs Jolien

# The forgotten mill

" Daar bij die molen, die mooie molen ... "

Deze blog begin ik met een liedje dat waarschijnlijk iedereen kent, niet daarom dat ik ermee begin maar omdat dit nummer heel toepasselijk is op de exploration die we hebben gedaan .
Dit stond al een tijdje op mijn to-do lijstje maar het was er nog nooit van gekomen tot gisteren.

Twijfelen bij het naar binnen treden van dit domein duurde helemaal niet lang, de spanning nam het over van mijn gezond verstand en voor ik het wist waren we binnen, niet zo'n moeilijke opgave al leek dit in het begin geen makkelijk iets.

Het eerste wat ons opviel was dat er meer was dan alleen maar de molen, want eerlijk gezegt had ik niet verwacht dat er meer zou te zien zijn op dit kleine stukje grond maar het tegendeel is waar, hier hebben we toch een tijdje kunnen rondlopen zonder ons ook maar één moment te vervelen.
Het eerste waar we binnen gingen was natuurlijk het huis dat aan de molen verbonden was, omdat dit mijn aandacht getrokken had.

Wat het hier zo mooi en leuk maakte om te lopen was dat er waarschijnlijk voor ons nog niet veel mensen geweest waren, het is dan ook een van de weinige plekken waar helemaal niks van graffiti te vinden valt, waar mensen de dingen niet kapot hebben gemaakt.
Het enige wat kapot was kwam niet door mensen, maar kwam door de ouderdom van het gebouw.
Wanneer we hier klaar waren gingen we naar de molen, spannend omdat we niet wisten wat we daar konden verwachten.

Waarschijnlijk weet een groot deel van mijn blog-lezers waar deze locatie te vinden is.
En hopelijk denken jullie er net zoals wij over, dat dit zo mag blijven en dat niet iedereen hier naartoe gaat om eens een "avontuurtje" te willen beleven, want voor ons is dit zoveel meer dan zomaar een avontuur, of het zoveelste gebouw dat we gaan bezoeken, voor ons is het meer dan dat we in woorden kunnen uitleggen, meer dan foto's trekken. 

# The abandoned church

" So proud to present you ... " 

Mijn titel van de blog zegt eigenlijk al meer dan genoeg, want hier ben ik best wel trots op.

Gewoon door Hombourg rijden, je ogen openhouden en opeens zie je iets wat er verlaten/vervallen uitziet, en dan wil je nog maar één ding, en dat is het gaan ontdekken.

En als je ziet dat hier bijna nog niemand is geweest en dat je de locatie zelf gevonden hebt, zomaar toevallig, dan mag je toch best wel eens een beetje trots zijn, want volgens mij is dit toch het allerleukste aan de urbex, plaatsen vinden waar bijna nog niemand geweest is, waar bijna geen spoorte vinden is van vandalisme of krakers.

Eerder die dag was ik nog bezig dat ik er nog eens naar uitkeek om een locatie te vinden waar mijn mond echt van openviel, wel ik denk dat dit met deze plek toch gelukt is.

Want je loopt binnen zonder iets te verwachten en opeens is dit wat je te zien krijgt;

Buiten aan de kerk was nog een gebouw verbonden, wat daar de bedoeling van was weten we natuurlijk niet, maar ik liet mijn fantasie de vrije loop.

 

' The world isn't in your maps and books ... it's out there. '