# Huis Van Thuyne

" Some people look for a beautiful place, others make a place beautiful ... "
Men kent het, men ziet het, men leest erover en men hoort erover.
Maar sommige dingen blijven voor onze inwoners een groot geheim, sommigen zullen hier geen aandacht voor hebben, anderen zullen het zich hoe dan ook al hebben afgevraagd.
En ook ik vroeg me ook al enige tijd af hoe de binnenkant eruit zag, online konden we geen foto's vinden van de binnenkant en dat maakte ons steeds nieuwsgieriger.

 Even papa om raad vragen en dan onze stoute schoenen aantrekken, een mailtje sturen en daar kregen we vrij snel een antwoord, maar dan moest ik nog even telefoneren
Maar het was voor ons allemaal geen probleem om dit te doen zowel via als via telefoon kregen we toestemming.
Een afspraak maken van wanneer en hoe laat en we konden beginnen aftellen! 



Een week later was het eindelijk zover, en ik kan je wel zeggen dat ik hier heel blij van werd.
Ik weet dat we een van de enigen zijn die dit geluk zullen hebben om hier binnen te mogen komen, en ik weet dat het niet echt exploring is zoals we meestal doen, maar 't is toch hoe dan ook apart.
In 2005 werd de stad eigenaar van het huis, er zou een hotel gemaakt worden van het huis maar die plannen werden om de een of andere reden opzij geschoven, en nu staat het huis ondertussen al meer dan 9 jaar leeg.



Ondertussen staat het huis te koop maar er hangen natuurlijk een paar voorwaarden aan vast en dit is maar meer dan normaal want het is een bekend beeld voor de mensen van de stad.
Wij kregen dus de kans om hier binnen te gaan en vanaf de eerste stap ik binnen zette was ik verliefd zoals ze zeggen, dit huis is een huis naar mijn hart.
Het is jammer dat het zo staat te verkommeren maar aan de binnenkant zou je dit helemaal niet denken dat het al zoveel jaren leeg staat, we zijn al op vele verschillende plekken geweest dat het nog niet zolang leeg staat en de boel al helemaal is afgebroken, echt zonde, maar hier maakte dit me echt blij dat het zo goed bewaard is gebleven vanbinnen.

Eerst liepen het hele gebouw rond want hier hadden we toch tijd, zolang we de sleutel maar terug brachten.
Ik viel van de ene verbazing in de andere, en iedere kamer was zo mooi, mooi op zijn eigen manier.
Terug beneden konden we onze spullen uithalen, en ook deze keer moest ik niet opletten dat er iemand zou binnen komen en ik kon gewoon mijn niet nodige spullen laten staan, we waren hier toch alleen.



We hebben hier toch wel enkele uurtjes rond gelopen en het was echt geweldig,
het is een fantastische ervaring en nogmaals;
Bedankt Stad dat we dit mochten doen! 

# Garage Daf

" Because you never know who will be behind the wheel ... "

We waren op zoek naar een plek waarbij we de dingen die we geleerd hadden konden oefenen,
waarbij tijd geen rol speelde en waarbij we rustig konden rondlopen.
Het was een plek die ik al een hele tijd in de gaten had, want het is eentje die heel dicht bij ons in de buurt is. 

Omdat het zondag was en we vrij laat vertrokken moesten we iets dichtbij zoeken, online leek alles al snel weer een uur te rijden, dus dan was het eindelijk daar, het plekje die iedere keer mijn aandacht trok bij het passeren, gingen we gaan bezoeken!

 

Het was eenmaal binnen doorstappen zodat niemand ons zou zien, je weet maar nooit.
Eenmaal binnen was ik toch wel blij dat we hier waren, nu wist ik ook hoe de binnenkant eruit zag en was dit niet langer eentje om enkel te bewonderen aan de buitenkant.
Heel veel was er niet te beleven maar we konden hier wel rustig ons werk doen,
en hadden hier ook echt wel de tijd.

We probeerden van alles uit om toch maar een leuke foto te kunnen maken,
de wind waaide heel hard en hoorden van alles kraken, in het begin dachten we dat er misschien iemand binnen was gekomen die ons gezien had maar het was gewoon de wind, en we deden gewoon verder waarvoor we gekomen waren.




Aangezien het hier niet echt zo groot was hadden we dit deel al snel helemaal gezien,
veel stond er ook niet dus veel konden we niet fotograferen.
Ook hieraan was een huis verbonden maar ook hier was niet veel meer van over, toch snel nog even een kijkje genomen voor we terug richting huis vertrokken.

# Monastère les trois croix

" My imagination is a monastery, and I am it's monk ... "

Vandaag is het de dag, onze workshop fotografie waar we zo naar uitgekeken hebben.
Dat onze wekker daar zo vroeg voor moest afgaan namen we er met heel veel plezier bij,
want dit zou een leerrijke dag worden.

Dankzij Faan San & Abalone Urbex hebben wijzelf een geweldige groep op Facebook ontdekt,
eentje echt graag helpt en je dingen wil bijleren, hierbij nog eens bedankt voor de ongelofelijke dag die we dankzij jullie hebben mogen meemaken.
Ik gebruik de tips nu bij iedere urbex-trip en ben nu ook meer tevreden over mijn foto's en mijn frustraties zijn nu ook opgelost en ga iedere keer met een goed gevoel naar huis.

De dag zelf ben ik met een "leeg" hoofd begonnen en met een super vol hoofd terug naar huis gereden, maar het was het allemaal waard want we hadden echt nog heel veel te leren.
Ook nu hebben we nog veel te leren maar we zitten ondertussen wel al op de goede weg.
Na de workshop reden we naar een locatie om de theorie in de praktijk om te zetten, en dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan, want bij iedere foto moest ik weer nadenken over wat gezegd was, maar gelukkig was Faan nog naast ons om ons te helpen en bij te sturen.

De workshop heeft ons niet alleen maar geweldige dingen geleerd, ook hebben we geweldige mensen leren kennen, en daarom nog eens voor iedereen;
Dikke merci!

# Dr. Pepito

                                    " Komt een vrouw bij de dokter ... "                                  

Het is opnieuw zondag, een zondag waarop gewerkt moet worden, dus vroeg uit de veren dan maar.
Maar aan zondag is meestal één voordeel, of je nu moet werken of niet, op zondag gaan wij meestal gaan urbexen, de ideale ontspanning.

Bij mijn thuis komst moest ik nog snel de batterij van mijn camera opladen, had geen zin om toe te komen met een platte batterij, want dan heb je er een rit voor niks opzitten.
Dus het werd 15h45 tegen dat we konden aanzetten, vrij laat maar we hadden er zin in.

We hadden het adres van iemand gekregen die er zelf nog niet geweest was, dus het was toch even bang afwachten wat het zou geven als we daar aankwamen, de rit was lang en ondertussen viel ik na een harde werkdag in slaap in de auto, als gevolg werd ik wakker met een stijve nek maar daar zette ik me snel over.
Ik kon mijn ogen niet geloven toen we aankwamen, het klopte, al een geluk.
Ik opende de deur en voila het eerste wat ik zag was de Audi, en toen was ik het zeker, dit is het huis van Dokter Pepito!


Toen ik helemaal binnen kwam verschoot ik mij een ongeluk, mijn hart sloeg honderd per uur, maar ja, je komt nu eenmaal andere mensen tegen die dezelfde hobby als jou hebben, die op hetzelfde moment, op dezelfde locatie terecht komen, maar het is toch even verschieten want je verwacht niemand op het moment je binnen komt.
Goed, we waren bekomen en konden onze spullen uitpakken, ik had online al gelezen dat het er in sommige kamers heel donker was en dat heb ik gemerkt, al een geluk dat we
een zaklamp bij hadden.

Wekenlang was ik al op zoek naar deze locatie, op zoek naar kleine aanwijzingen die ons de weg tot hier konden tonen, maar helaas, de zoektocht online was een rap, en eigenlijk maar best ook dat dit niet zo openbaar is zoals sommige andere vergeten plekjes, hier heb je het gevoel dat je thuis komt, of tenminste dat er iemand kan thuis komen.
Het is zo raar om hier rond te lopen, ik liep hier ook heel hard na te denken, niet om de mooiste foto te maken, maar vooral het waarom, waarom dit zo achter gelaten wordt, ditzelfde gevoel had ik ook in de andere huisjes die we al bezocht hebben.

Hier kon ik in blijven rondlopen, geweldig huis is dit, en voor we het goed en wel beseften liepen we hier al een uur rond.
Ook hebben we de bovenverdieping eens onder de loep genomen, ook daar viel ik van de ene verbazing in de andere.
Wanneer je door het huis loopt merk je dat er al heel wat verplaatst is door anderen om de beste foto te proberen maken, maar wij proberen de schoonheid te trekken zoals die er op dat moment staat, liever wanneer het huis blijft zoals het is achter gelaten maar daar kan je niet van uit.
Ook lag de boel boven helemaal overhoop, alles was uit de kasten gehaald, op bed gegooid.
Mensen die op zoek waren naar waardevolle spullen om mee te nemen?
Ik weet het niet, ik zal me hier natuurlijk niet over uitspreken maar heb er natuurlijk mijn stille gedacht over ;)

 

Na de bovenverdieping wou ik nog even naar de dokterspraktijk gaan om nog enkele foto's te nemen en zo onze geslaagde trip af te sluiten.
Het maakt mij altijd gelukkig als we veilig en wel zonder betrapt te worden richting huis kunnen rijden, en als we daarna een half uur in de file moeten staan dan nemen we dat er maar al te graag bij! 

# Chateau Bambi

 

"  We never notice the beauty because we were too busy trying to create it ... "
We zijn aan de laatste blog van onze zondag gekomen en de vermoeidheid begint nu ook wel op mijn ogen te slaan door mijn computer dus het wordt tijd om hem af te sluiten, maar ik wil jullie eerst nog over dit avontuur vertellen, want een avontuur was het wel. 

De plek hadden we makkelijk gevonden, maar een plek vinden om te parkeren was natuurlijk weer een ander verhaal, maar een beetje verderop stond nog een auto en we zouden daar naast gaan parkeren, zou minder opvallen dan, dachten we.
De mensen die we tegen waren gekomen waren ook van plan hier een bezoekje te gaan brengen maar sommige borden konden ze niet lezen en zagen dingen die hen wat bang hadden gemaakt.
Wij zeiden dat we er voor zouden gaan maar niet langs de voorkant, maar langs de achterkant.

Heel slim van ons was het natuurlijk niet, maar het leek de veiligste oplossing, hop het hekken over en stappen maar, maar na tien minuten door een bos te wandelen waren we verloren, we zagen niet waar het kasteeltje was en zagen de bomen door het bos niet meer, dus we keerden terug en probeerden een andere ingang.
Gevonden, maar wat voor eentje, de wandelschoenen kwamen van pas en we moesten opletten dat we niet zouden vallen door de modder, zou geen goed begin zijn van dit avontuur.



We stonden naast het kasteeltje en wilden naar binnen want het regende en dat was niet echt aangenaam, een trap op en we waren binnen, al voelde dit echt niet goed.
De vloer was echt niet veilig om op te stappen en ik had het gevoel ik elke minuut door de vloer zou kunnen zakken.
Maar ik wou het verkennen, we waren niet voor niks uren onderweg geweest naar deze plek.

De foto's die wij gezien hadden op internet waren van een tijdje geleden en dat was duidelijk te merken bij het binnen komen ook, het zag er van buiten veel geweldiger uit dan van binnen maar het had toch zijn charmes.
We probeerden er het beste van te maken en liepen het volledige kasteeltje rond, op een bepaald moment waren we ook buiten foto's aan het trekken maar het regende nog steeds dus op sommige foto's staan spatten van de regen maar soit :)
Wanneer we op het punt stonden naar buiten te gaan kwam iemand op ons afgestapt,
ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel en verwachte het ergste.
We liepen gewoon verder, richting van de man.

Het voelde niet goed, mijn Frans is niet goed genoeg om deftig te kunnen uitleggen wat we hier aan te doen zijn, al een geluk kan Nathan zich maar al te goed redden.
Er ontstaat een kort gesprek met de man die ik amper kon volgen, maar samen met de man stapten we naar de uitgang, ik, bang voor wat zou komen, maar gelukkig.
Hij vroeg me niet om mijn foto's te verwijderen, hij vroeg ons gewoon het terrein te verlaten en weg te gaan.
Oef, gelukkig bestaan nog zo'n mensen die niet altijd het slechte in ons zien :)
-
Merci beaucoup monsieur!