# Maison le grand Georges

" Family makes this house a home ... " 

Terug volledig opgewarmd komen we aan op de volgende locatie, vol spanning van wat ons te wachten staat.

Zelf had ik nog nooit iets gehoord of gezien over dit huis, de naam kwam me ook niet direct bekent voor, en even voor de duidelijkheid dit huis kan je ook onder een andere naam tegen komen nl.
 Hoeve E.

Hier is iemand vertrokken tussen de soep en de patatten zoals ze bij ons zeggen.
De tafel staat al jaren gedekt alsof er iemand zou komen eten, maar helaas is met de jaren de tafel niet zo meer stabiel en zou ervan eten niet echt meer aan te raden zijn.
De kousen hangen nog aan de stoel alsof de vrouw van 'Georges' ze elk moment kan aandoen om dan haar mooie blauwe kleed aan te trekken, die mooi aan de kast hangt om gedragen te worden.

De slaapkamer trok vrij wel meteen mijn aandacht bij het binnen komen, maar om gezellig te slapen moest je ook hier niet meer zijn, dit huis staat al jaren te verkommeren, en niets of niemand die hier nog naar omkijkt, wat natuurlijk altijd heel jammer is.

Op zo'n kleine plek kon je zoveel dingen ontdekken, als je maar goed genoeg je ogen open deed.

Heel veel kleine details waren aanwezig in dit huis, de tv die nog op de kast stond, alsof je je zo in de zetel kon neerploffen en gewoon kon kijken, en met een lampje naast om het wat gezellig te maken.

Soms vraag ik me af hoe mensen hier konden leven, maar dan denk ik dat ze gelukkig waren met wat ze hadden, dat ze niks meer nodig hadden buiten elkaar en die gedachte maakt je dan weer blij.

# Chateau Venetia

" Niets is zoals 't lijkt, niets is volmaakt misschien, maar wie wat beter kijkt, zal duizend kleuren zien ... " 

Dit was de tweede locatie wie de die vroege zondag gingen bezoeken, vroeg was het natuurlijk niet meer maar toch.

Ikzelf had de locatie enkel nog maar enkele keren zien terug komen op internet, verschillende plekken krijgen deze naam ook, dus hoe en wat wist ik niet zeker, of er veel zou te zien zijn wist ik ook niet zeker, tot we binnen stapten.

We vielen terug van de ene verbazing in de andere, en konden terug dromen, in een andere vergeten wereld.

Deze plek deed me denken aan een sprookjeswereld, waar allemaal prinsesjes rond gelopen hebben, maar dat is natuurlijk maar een droom, want wie of wat hier ooit gewoond heeft weten we natuurlijk niet.
Ieder gangetje, ieder kamertje bekeek ik met grote ogen, hier zou ik ook kunnen wonen, ik zag het al volledig voor me maar helaas, na onderzoek op het internet werd duidelijk dat dit al verkocht was aan 5 vrienden uit Parijs, lucky basterds!
Maar wij kregen toch de kans om ook even verloren te lopen in dit sprookjesachtig herenhuis.

Zelfs het kleinste kamertje zag er zo mooi uit, dat ik er uren naar zou kunnen kijken.
Het was ook deze keer dat de buiten wereld voor mij gestolen kon worden, zodanig verdronken in mijn dagdroom liep ik rond in dit huis.
Afvragend over de geschiedenis, dromend over de toekomst van dit huis.
Het was zoveel mooier aan de binnenkant dan ik gedacht had, en het zou uiteindelijk de ideale plaats zijn om een geweldige shoot te kunnen doen.

De gang met de groen blauwe kleur deed toch echt iets met me, iedere keer ik er voorbij liep kon ik terug nieuwe dingen ontdekken, de mooie inval van het weinige licht, de kleur, de verf die van de muren bladerde, het was zo mooi om te zien.
Hier kan je echt nog iets prachtigs van maken, en hopelijk gaat dit ook gebeuren binnenkort.
Degenen die hier hun toekomst gaan doorbrengen zullen volgens mij zeer gelukkig zijn.
Ikzelf zou ook zeer gelukkig zijn moest mijn toekomst hier verder gaan, maar dat zijn slechts dromen, maar dromen mag natuurlijk hé.

Als klein meisje droomde ik er altijd van om in zo'n geweldig huis te wonen, de realiteit is natuurlijk anders maar dat wil niet zeggen dat we er niet even in mogen wegdromen.
Het huis van binnen en van buiten ontdekken was voor mezelf een geweldige beleving, het deed me dromen naar vroeger.
In één van de kamers kon ik ook uren staan kijken, de kamer was zo klein maar toch zo geweldig mooi om te zien, elke kamer had duizend deuren die allemaal naar elkaar konden geopend worden,
een sluiproute ?

Na enkele uren was het ook tijd om op deze plek mijn dromen achter te laten, de deur zachtjes te sluiten en op weg gaan naar de nieuwe volgende plek om te kunnen verder dromen.

# 1881

" Welcome to the farm ... "

Eindelijk was het zover, eindelijk gingen we te weten komen hoe de 1881 er echt uitzag.

De foto's die we al gezien hadden deden mij iedere keer opnieuw verbazen, hoe kon zoiets prachtigs nu zo achtergelaten worden?

Het was op een vroege zondagmorgen dat Faan, Angelica en ikzelf deze bezochten, koud dat was het ook maar dat hield ons helemaal niet tegen.

Met volle goesting reden we de richting van dit geweldig huis, ik kon de spanning al voelen, want de kans op betrapping was er bij deze zeker en vast.

Toen we binnen stapten kon ik mijn ogen niet geloven, ik moest even alles in me opnemen voor ik eraan kon beginnen, deze plek was zo mooi!
Het was alsof je zomaar in het leven van iemand stapte, dus de fantasie kon weer de vrije loop gaan,
je leeft je helemaal in in de wereld van waar je bent binnen gestapt.
En hier kon je fantasie heel ver gaan, het lezen van brieven kon je een beeld geven van hoelang dit al leeg zou staan maar de echte waarom reden zouden we nooit te weten komen.

Ik bleef enige tijd hangen in de eerste kamer omdat ik mijn ogen niet kon geloven,
ik maakte alles klaar om eraan te beginnen maar toch was het niet gemakkelijk, er was zoveel om te zien, zoveel om te fotograferen.
Zoveel vragen die door mijn hoofd spookten bij het zien van dit alles, maar waar nooit een antwoord op zou komen.
Wanneer ik de eerste kamer grondig had doorzocht was het tijd om door te gaan naar de volgende, en iedere keer opnieuw was er de mond die openviel, alles was hier zo prachtig! 

 Het is moeilijk om te omschrijven welk gevoel je hier bij hebt wanneer je zoiets binnen komt wandelen, voor mezelf is het alsof de buiten wereld er helemaal niks meer toe doet, eenmaal binnen is het alsof hier de wereld begint en stopt, en je je volledig overgeeft aan alles hier.
Hier binnen liggen dingen van mensen die ooit zo belangrijk waren voor hen, die een deel van hun verhaal vertellen aan ons die hier binnen komen.
Het lezen van brieven, het zien van foto's verteld je een verhaal en dat verhaal proberen achterhalen kan zo geweldig leuk zijn.

Een kast vol boeken, dozen vol herinneringen, allemaal achtergelaten en waarom?
Een vraag waar niemand een antwoord op zal krijgen, maar het is leuk om er je eigen verhaal van te kunnen maken, om dingen te ontdekken over dit huis.
Na enige tijd in de dezelfde kamers rond te neuzen was het tijd om nog meer te gaan ontdekken, en ook hier viel ik opnieuw van de ene verbazing in de andere.

In de living kon je met een trap (die je er zelf moest zetten) naar een kamertje boven gaan, een geweldig toffe plek om tot rust te komen volgens mij, ik zag mezelf daar al volledig zitten om gewoon tot rust te komen.
Je had dan ook een mooi overzicht van de benedenverdieping, wat toch je aandacht trekt.
Dan vielen je dingen op die je, als je beneden staat niet opvielen.

Terug de trap af en op naar de volgende kamer, een kamer waar spullen stonden die waarschijnlijk niet meer gebruikt werden, hier liepen we ook een hele tijd rond om dingen te weten te komen van de eigenaars, en terug een boek gevonden, waarin een verhaal geschreven stond.
Vanuit die kamer kon je doorlopen naar de badkamer, maar die zag er niet meer uit, de vloer was zelfs zeer gevaarlijk en je moest bij elke stap kijken.
Maar dan kwam je terug in een kamertje waar de franken nog op de grond lagen, raar om die muntstukjes zo terug te zien, even terug in de tijd dus.
Er was ook een trap naar beneden in die kamer, waarschijnlijk een trap naar de kelder dachten we, maar daar vertel ik straks meer over.

We liepen terug naar de kamer waar alles gestapeld stond toen Angelica en ik plots een auto hoorden aanrijden, we keken naar elkaar en dachten 'dit komt niet goed' snel naar Faan roepen want misschien kon er elk moment wel iemand binnen komen die zou weten dat wij hier binnen zaten.
Faan stelde voor de trap naar beneden te nemen en ons daar 'schuil' te houden, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, met statief en fototoestel een trap naar beneden nemen was niet dat.
Door elkaar te helpen waren we beneden in de zo gezegde kelder, snel fototoestel inpakken en doorlopen.
Maar wat wij dachten dat de kelder was, was helemaal iets anders, het was de beneden verdieping van het huis en het was een soort van tweede huis, wauw.

Faan ging aan het venster luisteren terwijl wij de andere ramen in de gaten hielden voor moesten we iets of iemand zien, de spanning was te voelen bij ons allemaal.
Wat het natuurlijk wel leuk maakte, even kijken welke ramen nog open waren om misschien te kunnen 'ontsnappen' maar geen van de ramen beneden was open.
Faan ging buiten even kijken of er inderdaad iemand aanwezig was, maar er was blijkbaar niemand te zien.
We liepen nog even rond op deze benedenverdieping en gingen dan terug naar buiten.
Buiten stond nog een oude tractor en die wouden we natuurlijk ook nog even vastleggen voor we weer vertrokken.

't was tijd om uit dit sprookje te vertrekken, terug naar de normale wereld.
Met een nieuw afgesloten hoofdstuk keerden we terug naar de auto, om op te warmen en om naar een volgend avontuur te rijden!




Ps. deze locatie is gevonden dankzij Faan en heeft deze mooie plek met ons willen delen & de eerste foto van de blog is ook genomen door Faan, merci!