# Green school

" The last bell on friday ... " 

Het was zondag in de vroege namiddag de zon scheen en ik had geen zin om binnen te zitten, maar om ver te rijden was er geen tijd.
We besloten dus om een bezoekje te brengen aan de Green school, eentje waar ik even op moeten zoeken heb en met wat hulp uiteindelijk ook gevonden heb.



Eenmaal aangekomen moesten we nog een stukje wandelen en zouden we binnen zijn, maar als we voor het gebouw liepen leek dit toch niet zo makkelijk, we liepen voorbij en kwamen nog drie anderen tegen die vanop een parking kwamen terug naar buiten, dus we dachten hier moet het zijn, maar er kwam een auto afgereden van de parking dus liepen we nog even door, na enkele minuten keerden we terug en zagen we de anderen ook terug keren richting parking, richting Green school.
Even vriendelijk hallo zeggen en ook de parking oplopen, zij liepen voorop en zagen dat we ook een ingang wouden vinden, zij liepen tussen een muur en een hekken en gaven ons een teken dat het oké was om binnen te komen, dat ging dus toch iets vlotter dan we gedacht hebben.



We liepen dus al met zes mensen in de school rond om foto's te maken, om te urbexen.
De school was groot genoeg dus we zouden wel niet in de weg van elkaar lopen, maar niets was minder waar, hoe verder we waren om school te verkennen hoe meer mensen we tegen kwamen, elke kamer had een andere bezoeker, ik denk dat we in totaal met een 15 mensen daar rondliepen.
Op de beneden verdieping, die wij het eerst gedaan hebben waren we helemaal alleen, alles was rustig en stil, tot we de trap naar boven wouden nemen, we hoorden stemmen en gelach, we dachten eerst dat het de mensen waren die we eerst gezien hadden, maar nee, het was een vrouwenstem en daar was geen vrouw bij, weeral andere mensen.
Bij het naar boven gaan was het een drukte van jewelste, dus we besloten nog meer naar boven te lopen tot we niet meer verder konden gaan.

Doordat er in de volledige school niet zoveel spullen meer staan is het moeilijk om een originele foto te maken, de foto's die je overal ziet terug komen, maak je ook, want de spullen staan opgesteld en het is echt wel mooi, maar het is nog altijd hoe jij zelf de foto maakt dat belangrijker is.



Even over mijn eigen ervaring in het rondlopen van de school, wat een apart gevoel.
Je weet dat hier al die jaren kinderen op school gezeten hebben, met of tegen hun zin, hebben ze dingen bijgeleerd, en gezwoegd en gezweet boven hun examens.
En plots lopen wij hier binnen en proberen we een verhaal te achterhalen, op ieder bord die nog in verschillende kamers hangt, kan je zien wat ze op dat moment geleerd hebben.



Bij de meeste kamers lag de vloer volledig nat van de druppels die naar benden kwamen, ook ik heb dit mogen voelen, bij het nemen van deze foto kwam een druppel recht in mijn oor terecht, even de sjaal nemen en weg wrijven en we konden weer verder.
Om even aan de drukte te ontkomen gingen we naar de overkant van de school, daar hebben we het volle uur kunnen rondlopen zonder ook maar iemand tegen te komen.



Aan de overkant vond ik het iets minder maar hier was het rustig en hebben we toch mooie dingen kunnen zien, maar hier liepen we dan ook langs de kant waar de vermoedelijke kapel gebrand heeft, wat een zonde!
Het doet je toch even nadenken als je zo'n dingen ziet, waarom zou iemand een toch al leegstaande school in brand willen steken, waar haalt men het in godsnaam vandaan om zo'n dingen te doen, ik kan het nog steeds niet begrijpen en zal het ook nooit begrijpen.



Het was voor ons wel bijna tijd om terug te keren, we liepen nog even rond op de speelplaats, en kwamen weer twee anderen tegen, toen hadden we het echt wel gehad.
We pakten onze spullen in en gingen terug richting auto.
De deur was gesloten, de banken waren opzij gezet, de laatste schoolbel was tien jaar geleden al afgegaan, nooit zou iemand op deze plek nog iets bijleren.

# Maison Seule

" Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens ... "

Waren er maar meer uren in een dag en was er maar meer zonlicht in de winter, want dat is soms een van de redenen waarom we sommige dagen niet kunnen urbexen, of dat we vroeger moeten stoppen dan we eigenlijk zouden willen.
Gisteren was zo'n dag, de dag ervoor een hele avond tot een deeltje in de nacht zitten zoeken naar dit geweldige huis, de ochtend daarop ook, maar ik kon hem maar niet vinden, samen met nog iemand hebben we enkele uren gezocht maar zonder hulp zouden we hem niet gevonden hebben, en daarvoor ben ik echt heel dankbaar.



We hadden het gevoel dat we bij onze oma binnen stapten en aan het wachten waren op haar thuiskomst en dat ze dan het vuur zou aanleggen en we een gewone normale winternamiddag zouden meemaken.
Het is huis vind ik zo gezellig dat ik er echt uren zou kunnen blijven, dat ik er zou kunnen komen slapen, bij oma.



Jammer genoeg heeft hier geen enkele levende ziel hier de afgelopen drie jaar voet gezet, sinds enkele maanden zijn de enige levende zielen die hier rond lopen, andere urbexers.
Op een bepaald moment zat ik gewoon wat rond te kijken in de living, geen geluid meer van de auto's enkel absolute stilte buiten dat ene getik dat we een hele tijd hoorden.
Wat het geluid was hadden we al vrij snel gevonden, en vandaar de titel van mijn blog.
Het was een klok die nog op het zomeruur stond, alsof ze gewoon vergeten waren de klok terug te draaien maar dat het leven toch gewoon doorging.



Op tafel ligt een ongeopend cadeau, klaar om afgegeven te worden aan iemand die oma heel speciaal vind.
Alles is klaar om te vertrekken, en vertrokken zijn ze, zonder ook maar iets mee te nemen, het is alsof er een alarm is afgegaan en iedereen zomaar vertrokken is en niet meer achter zich gekeken heeft.
Als ik in zo'n huis binnen kom dan begin ik te dagdromen en krijg je mij er niet meer uit tot ik terug met beide voeten op de grond van de harde realiteit sta.



Toen ik aan de trap stond kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer te baas en ik moest naar boven.
Eenmaal boven bleef ik verder dromen, en nog niet een heel klein beetje, de kamers en het behang, alles was zoals ik het zelf ook zou doen, ik heb een geweldige voorliefde voor oude spullen, alles uit "oma's tijd" en dit was hier echt een plek vol oma-spullen, mijn geluk kon niet op toen ik alles zag.
Het bed was niet meer zo stabiel om er in te slapen, maar op zich was het wel een geweldig bed, eentje die ook in mijn kamer zou mogen staan, eentje waar ik maar al te graag in zou slapen.



De pop naast het bed op de stoel zit te wachten tot de kleinkinderen terug naar boven komen om met haar te spelen, om haar voor te lezen, om haar op de schoot te nemen en om haar haren te kammen, de pop zal dit alles nooit meer doen en het is alsof je een soort trieste blik kan zien op het gezicht van de pop, ik weet het niet zeker natuurlijk, kan ook mijn dagdroom zijn maar naar mijn gevoel hebben we een trieste pop waar nooit meer mee zal gespeeld worden.

We gingen op kousenvoeten  terug  naar beneden en daar kwam de realiteit even terug, de klok bleef maar tikken, de tijd bleef door gaan, deze was niet gestopt ondanks de mensen gestopt waren met in dit huis te leven.
We gingen nog snel even een kijkje nemen in de keuken, en daar stond een oude schommelstoel, zo een waar oma zit te breien en jij zomaar zou komen aflopen om op de schoot te komen zitten van oma

Voor ons was de moment gekomen om uit deze droom te stappen, we hadden nog een beetje rijden voor de boeg dus we pakten onze spullen in en verlieten deze droom.
Toen we terug naar de auto stapten bleef ik nog even achterom kijken, nog even verder in mijn eigen droom, maar hoe verder we liepen hoe dichter we terug bij de realiteit kwamen, maar één ding is zeker;
Ook deze tijd zal eenmaal de goede oude tijd heten.