# Maison le grand Georges

" Family makes this house a home ... " 

Terug volledig opgewarmd komen we aan op de volgende locatie, vol spanning van wat ons te wachten staat.

Zelf had ik nog nooit iets gehoord of gezien over dit huis, de naam kwam me ook niet direct bekent voor, en even voor de duidelijkheid dit huis kan je ook onder een andere naam tegen komen nl.
 Hoeve E.

Hier is iemand vertrokken tussen de soep en de patatten zoals ze bij ons zeggen.
De tafel staat al jaren gedekt alsof er iemand zou komen eten, maar helaas is met de jaren de tafel niet zo meer stabiel en zou ervan eten niet echt meer aan te raden zijn.
De kousen hangen nog aan de stoel alsof de vrouw van 'Georges' ze elk moment kan aandoen om dan haar mooie blauwe kleed aan te trekken, die mooi aan de kast hangt om gedragen te worden.

De slaapkamer trok vrij wel meteen mijn aandacht bij het binnen komen, maar om gezellig te slapen moest je ook hier niet meer zijn, dit huis staat al jaren te verkommeren, en niets of niemand die hier nog naar omkijkt, wat natuurlijk altijd heel jammer is.

Op zo'n kleine plek kon je zoveel dingen ontdekken, als je maar goed genoeg je ogen open deed.

Heel veel kleine details waren aanwezig in dit huis, de tv die nog op de kast stond, alsof je je zo in de zetel kon neerploffen en gewoon kon kijken, en met een lampje naast om het wat gezellig te maken.

Soms vraag ik me af hoe mensen hier konden leven, maar dan denk ik dat ze gelukkig waren met wat ze hadden, dat ze niks meer nodig hadden buiten elkaar en die gedachte maakt je dan weer blij.

# Chateau Venetia

" Niets is zoals 't lijkt, niets is volmaakt misschien, maar wie wat beter kijkt, zal duizend kleuren zien ... " 

Dit was de tweede locatie wie de die vroege zondag gingen bezoeken, vroeg was het natuurlijk niet meer maar toch.

Ikzelf had de locatie enkel nog maar enkele keren zien terug komen op internet, verschillende plekken krijgen deze naam ook, dus hoe en wat wist ik niet zeker, of er veel zou te zien zijn wist ik ook niet zeker, tot we binnen stapten.

We vielen terug van de ene verbazing in de andere, en konden terug dromen, in een andere vergeten wereld.

Deze plek deed me denken aan een sprookjeswereld, waar allemaal prinsesjes rond gelopen hebben, maar dat is natuurlijk maar een droom, want wie of wat hier ooit gewoond heeft weten we natuurlijk niet.
Ieder gangetje, ieder kamertje bekeek ik met grote ogen, hier zou ik ook kunnen wonen, ik zag het al volledig voor me maar helaas, na onderzoek op het internet werd duidelijk dat dit al verkocht was aan 5 vrienden uit Parijs, lucky basterds!
Maar wij kregen toch de kans om ook even verloren te lopen in dit sprookjesachtig herenhuis.

Zelfs het kleinste kamertje zag er zo mooi uit, dat ik er uren naar zou kunnen kijken.
Het was ook deze keer dat de buiten wereld voor mij gestolen kon worden, zodanig verdronken in mijn dagdroom liep ik rond in dit huis.
Afvragend over de geschiedenis, dromend over de toekomst van dit huis.
Het was zoveel mooier aan de binnenkant dan ik gedacht had, en het zou uiteindelijk de ideale plaats zijn om een geweldige shoot te kunnen doen.

De gang met de groen blauwe kleur deed toch echt iets met me, iedere keer ik er voorbij liep kon ik terug nieuwe dingen ontdekken, de mooie inval van het weinige licht, de kleur, de verf die van de muren bladerde, het was zo mooi om te zien.
Hier kan je echt nog iets prachtigs van maken, en hopelijk gaat dit ook gebeuren binnenkort.
Degenen die hier hun toekomst gaan doorbrengen zullen volgens mij zeer gelukkig zijn.
Ikzelf zou ook zeer gelukkig zijn moest mijn toekomst hier verder gaan, maar dat zijn slechts dromen, maar dromen mag natuurlijk hé.

Als klein meisje droomde ik er altijd van om in zo'n geweldig huis te wonen, de realiteit is natuurlijk anders maar dat wil niet zeggen dat we er niet even in mogen wegdromen.
Het huis van binnen en van buiten ontdekken was voor mezelf een geweldige beleving, het deed me dromen naar vroeger.
In één van de kamers kon ik ook uren staan kijken, de kamer was zo klein maar toch zo geweldig mooi om te zien, elke kamer had duizend deuren die allemaal naar elkaar konden geopend worden,
een sluiproute ?

Na enkele uren was het ook tijd om op deze plek mijn dromen achter te laten, de deur zachtjes te sluiten en op weg gaan naar de nieuwe volgende plek om te kunnen verder dromen.

# 1881

" Welcome to the farm ... "

Eindelijk was het zover, eindelijk gingen we te weten komen hoe de 1881 er echt uitzag.

De foto's die we al gezien hadden deden mij iedere keer opnieuw verbazen, hoe kon zoiets prachtigs nu zo achtergelaten worden?

Het was op een vroege zondagmorgen dat Faan, Angelica en ikzelf deze bezochten, koud dat was het ook maar dat hield ons helemaal niet tegen.

Met volle goesting reden we de richting van dit geweldig huis, ik kon de spanning al voelen, want de kans op betrapping was er bij deze zeker en vast.

Toen we binnen stapten kon ik mijn ogen niet geloven, ik moest even alles in me opnemen voor ik eraan kon beginnen, deze plek was zo mooi!
Het was alsof je zomaar in het leven van iemand stapte, dus de fantasie kon weer de vrije loop gaan,
je leeft je helemaal in in de wereld van waar je bent binnen gestapt.
En hier kon je fantasie heel ver gaan, het lezen van brieven kon je een beeld geven van hoelang dit al leeg zou staan maar de echte waarom reden zouden we nooit te weten komen.

Ik bleef enige tijd hangen in de eerste kamer omdat ik mijn ogen niet kon geloven,
ik maakte alles klaar om eraan te beginnen maar toch was het niet gemakkelijk, er was zoveel om te zien, zoveel om te fotograferen.
Zoveel vragen die door mijn hoofd spookten bij het zien van dit alles, maar waar nooit een antwoord op zou komen.
Wanneer ik de eerste kamer grondig had doorzocht was het tijd om door te gaan naar de volgende, en iedere keer opnieuw was er de mond die openviel, alles was hier zo prachtig! 

 Het is moeilijk om te omschrijven welk gevoel je hier bij hebt wanneer je zoiets binnen komt wandelen, voor mezelf is het alsof de buiten wereld er helemaal niks meer toe doet, eenmaal binnen is het alsof hier de wereld begint en stopt, en je je volledig overgeeft aan alles hier.
Hier binnen liggen dingen van mensen die ooit zo belangrijk waren voor hen, die een deel van hun verhaal vertellen aan ons die hier binnen komen.
Het lezen van brieven, het zien van foto's verteld je een verhaal en dat verhaal proberen achterhalen kan zo geweldig leuk zijn.

Een kast vol boeken, dozen vol herinneringen, allemaal achtergelaten en waarom?
Een vraag waar niemand een antwoord op zal krijgen, maar het is leuk om er je eigen verhaal van te kunnen maken, om dingen te ontdekken over dit huis.
Na enige tijd in de dezelfde kamers rond te neuzen was het tijd om nog meer te gaan ontdekken, en ook hier viel ik opnieuw van de ene verbazing in de andere.

In de living kon je met een trap (die je er zelf moest zetten) naar een kamertje boven gaan, een geweldig toffe plek om tot rust te komen volgens mij, ik zag mezelf daar al volledig zitten om gewoon tot rust te komen.
Je had dan ook een mooi overzicht van de benedenverdieping, wat toch je aandacht trekt.
Dan vielen je dingen op die je, als je beneden staat niet opvielen.

Terug de trap af en op naar de volgende kamer, een kamer waar spullen stonden die waarschijnlijk niet meer gebruikt werden, hier liepen we ook een hele tijd rond om dingen te weten te komen van de eigenaars, en terug een boek gevonden, waarin een verhaal geschreven stond.
Vanuit die kamer kon je doorlopen naar de badkamer, maar die zag er niet meer uit, de vloer was zelfs zeer gevaarlijk en je moest bij elke stap kijken.
Maar dan kwam je terug in een kamertje waar de franken nog op de grond lagen, raar om die muntstukjes zo terug te zien, even terug in de tijd dus.
Er was ook een trap naar beneden in die kamer, waarschijnlijk een trap naar de kelder dachten we, maar daar vertel ik straks meer over.

We liepen terug naar de kamer waar alles gestapeld stond toen Angelica en ik plots een auto hoorden aanrijden, we keken naar elkaar en dachten 'dit komt niet goed' snel naar Faan roepen want misschien kon er elk moment wel iemand binnen komen die zou weten dat wij hier binnen zaten.
Faan stelde voor de trap naar beneden te nemen en ons daar 'schuil' te houden, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, met statief en fototoestel een trap naar beneden nemen was niet dat.
Door elkaar te helpen waren we beneden in de zo gezegde kelder, snel fototoestel inpakken en doorlopen.
Maar wat wij dachten dat de kelder was, was helemaal iets anders, het was de beneden verdieping van het huis en het was een soort van tweede huis, wauw.

Faan ging aan het venster luisteren terwijl wij de andere ramen in de gaten hielden voor moesten we iets of iemand zien, de spanning was te voelen bij ons allemaal.
Wat het natuurlijk wel leuk maakte, even kijken welke ramen nog open waren om misschien te kunnen 'ontsnappen' maar geen van de ramen beneden was open.
Faan ging buiten even kijken of er inderdaad iemand aanwezig was, maar er was blijkbaar niemand te zien.
We liepen nog even rond op deze benedenverdieping en gingen dan terug naar buiten.
Buiten stond nog een oude tractor en die wouden we natuurlijk ook nog even vastleggen voor we weer vertrokken.

't was tijd om uit dit sprookje te vertrekken, terug naar de normale wereld.
Met een nieuw afgesloten hoofdstuk keerden we terug naar de auto, om op te warmen en om naar een volgend avontuur te rijden!




Ps. deze locatie is gevonden dankzij Faan en heeft deze mooie plek met ons willen delen & de eerste foto van de blog is ook genomen door Faan, merci! 

# Villa Lambin

" as for me and my house, we will serve the lord ... " 

Het huis lijkt een beetje op de Villa Kakelbont van Pippi Langkous dus wanneer ik deze zag was ik heel gelukkig en had ik zin om meteen te vertrekken, maar dat ging natuurlijk niet zomaar.
Ik verwachte er veel van, misschien iets te veel want eenmaal daar aangekomen was er enkel plaats voor een teleurstelling.
De buitenkant van het huis is gewoon schitterend en echt een geweldig gevoel wanneer je hier voorstaat, echt een onbeschrijfelijk gevoel.

Maar wanneer ik binnen ging werd ik toch wat angstig, het huis was niet meer zoals ik verwacht had.
Niet meer zoals te zien is op sommige foto's.
Je voeten breken of door de grond zakken kon elk moment gebeuren dus we waren voorzichtig, of toch voorzichtiger dan anders.
Toen we de beneden verdieping aan het verkennen waren had ik her er al vrij snel gezien, er was echt amper nog iets te zien.
De trap naar de bovenverdieping was nog minder stevig, de leuning was in twee maar mijn gezond verstand verdween als sneeuw voor de zon, ik moest en zou naar boven gaan.

Ook daar was amper nog iets te zien, als een dief in de nacht liep ik rond op de boven verdieping.
Misschien was hier nog iets mooi's te zien, iets mooi's te ontdekken maar het tegendeel was waar, spijtig genoeg.
Na een half uurtje hebben we het hier voor gezien gehouden, de angst om iets tegen te komen was veel te groot en heel veel konden we hier ook niet zien of doen.
Zachtjes terug de trap naar beneden en naar buiten, oef!
Opgelucht dat niks was gebeurt en dat we terug met beide voeten op de normale grond stonden.

Buiten wou ik toch nog even foto's trekken van dit mooie en spookachtige huis.
Met enkele vragen in mijn achterhoofd reden we terug naar huis, weg van onze fantasiewereld.
Wel zijn we blij dat we deze ook hebben kunnen ontdekken, en dat we de kans gekregen hebben om een geweldig gevoel te krijgen, een kippenvel momentje! 

# Alla Italia

" Relax, chill out and unwind ... "

Waar begin ik bij het vertellen van zo'n geweldig avontuur?
Het duurde enkele uren voor we aangekomen waren bij de plek die al sinds de zomer op ons verlanglijstje stond.
Nooit echt de juiste info gevonden om er zomaar naartoe te kunnen gaan, tot enkele weken geleden deze mooi kwam binnen wandelen in onze mailbox na enkele minuten denkwerk.
Ik weet niet waarom, maar voor deze plek had ik heel veel over, ik las het artikel in de krant, zag foto's verschijnen en hoorde verhalen over hoe geweldig Alla Italia wel niet is.

Eenmaal aangekomen brak het angstzweet me al uit, hoe zouden wij hier in godsnaam binnen geraken als er aan de overkant van de straat markt is waar miljoenen mensen vandaag naartoe willen komen?
We liepen dan maar gewoon even een toertje rond het gebouw, niet dat het deze keer zou opvallen dat wij binnen willen geraken, want het liep er vol van de mensen.
Na het volledig te hebben rond gelopen zagen we maar één mogelijke ingang, maar toch was die nog een vraagteken, Nathan ging ervoor, ik geef gerust toe dat ik op dat moment bang was, want het was aan het regenen en de nattigheid liet onze schoenen toch een beetje uitglijden.



Het was safe en Nathan zat al half binnen en dan moest ik er nog geraken,
of ik dat zou overleven was nog maar de vraag maar ik ging ervoor, met trillende benen naar beneden en voor ik het wist waren we binnen, nog even zoeken naar de ingang om boven te geraken maar eenmaal daar was het net alsof je een kindje in een snoepwinkel laat lopen, geweldig gewoon!

Eerst liep ik gewoon even rond om wat te kijken en even op mijn plooien te komen na dit avontuurtje.
Daarna haalde ik al mijn spullen uit en begonnen we eraan, soms niet zo gemakkelijk maar het is het allemaal waard, we gingen van verdiep 1 naar 2 en zo weer terug naar 1, om zeker te zijn dat we alles zouden gezien hebben.
Op voorhand wist ik dat we geen baden of andere dingen zouden tegen komen die ook maar iets met het verleden van het gebouw te maken hadden, maar dat gaf ons niet, we waren er en we waren blij met wat we zagen.
Het was natuurlijk wel een beetje opletten bij het voorbij lopen van ramen want je weet maar nooit wie passeert en wie op dat moment binnen kijkt en je heeft gezien.



En dan plots open je een deur en ga je van de ene verbazing naar de andere, mijn mond viel hier letterlijk open en stond even gewoon maar wat rond te kijken alsof ik een monster gezien had, maar wat we hier te zien kregen kan ik niet in woorden beschrijven, het is alsof deze kamer zomaar uit één of ander sprookje is weggeplukt en hier is neergezet.
Het was hier wel niet zo makkelijk om foto's te nemen, de mensen van de markt liepen per honderd voorbij dus het was een zoektocht naar verstop plekjes om foto's te kunnen nemen en om niet gezien te worden.
Wanneer we deze kamer voorbij waren liepen we hier toch al enkele uren rond, en was het stilaan tijd om van dit sprookje weg te gaan, terug naar de realiteit.

# Villa Bajazzo

" There is no place like home ... "

In ons veel te kleine land is zoveel moois te zien, dingen die voor de meesten niet eens zullen opvallen bij het voorbij rijden, voorbij wandelen.
Ikzelf betrap me er vaak op dat ik tijdens het auto rijden op zoek ga naar vergeten plekjes, verborgen schoonheden van de wereld.
Een van onze laatste bezoekjes was deze Villa Bajozza, ergens ten midden van alle drukte staat dit huis er leeg en verlaten bij, wanneer je er binnen loopt lijkt het alsof de mensen elk moment terug kunnen thuis komen en verder gaan met de dagdagelijkse dingen. 

We liepen hier binnen en we hadden er meteen zin in om er aan te beginnen.
Ik liep de eerste kamer binnen en al meteen viel ons de mooie slaapbank op, hoe is het mogelijk dat mensen zomaar de deur achter zich kunnen sluiten en nooit meer terug kijken?
Het voelt altijd een beetje triest op zo'n locatie, maar de echte reden achter het huis en het waarom zullen we nu eenmaal nooit weten.

Op zo'n plekken hangt voor mezelf toch altijd een speciale sfeer, eentje die ik heel moeilijk kan omschrijven, het lijkt alsof je voor enkele uren in een andere wereld kan stappen, in een ander leven.
Alle mogelijke dingen spoken door ons hoofd en proberen ons in te leven in het verleden van dit huis, van de mensen die hier ooit woonden.

Het is bij ons nu al enkele weken geleden dat we hier een bezoekje gebracht hebben en het jammere is dat wanneer we nu foto's zien dat een heleboel spullen zijn verplaatst, enkel en alleen maar om de 'perfecte' foto te kunnen krijgen, al denken wij hier anders over en laten we liever de dingen staan zoals we ze tegen komen.
Maar iedereen heeft daar een eigen mening over, iedereen verteld het verhaal op zijn eigen manier.

De trap naar de bovenverdieping had al vrij snel mijn aandacht getrokken, je loopt muisstil de trap op, afvragend wat er allemaal te wachten staat.
Eenmaal boven waren onze stappen nog voorzichtiger.
De boven daar hebben we wel wat tijd doorgebracht, de kamers waren voor mezelf echt geweldig.
Elke kamer was zodanig ingericht dat je maar je spullen moest neerzetten en je gewoon kon gaan slapen.

Ik viel van de ene verbazing in de andere, dit huis vond ik echt geweldig mooi!
Mijn gedachten zaten nog steeds in de andere wereld en ik kon mezelf al helemaal perfect hier zijn leven, maar op een bepaald moment wordt je toch terug gebracht met beide voeten op de grond en is het tijd om weer een geweldige plek te verlaten, en terug te keren naar onze werkelijkheid.

Bij het naar buiten gaan was de angst bij mezelf toch wel even te voelen, ik hoorde langs vele kanten mensen spreken, hier hadden we geen zin in, geen zin om betrapt te worden.
We gingen gewoon normaal naar buiten en deden alsof onze neus bloede, niks of niemand te zien en hop terug op de normale weg, toen ik recht voor me keek zag ik dat de buurvrouw ons gezien had, en ik dacht bij mezelf van 'shit, die heeft ons sowieso gezien ... ' maar gewoon rustig verder stappen, auto binnen en weg en zo zullen enkel degene die dit lezen en de buurvrouw ooit weten dat wij hier zijn geweest, dat wij hier enkele uren in een vergeten wereld zijn gestapt. 

# Huis Van Thuyne

" Some people look for a beautiful place, others make a place beautiful ... "
Men kent het, men ziet het, men leest erover en men hoort erover.
Maar sommige dingen blijven voor onze inwoners een groot geheim, sommigen zullen hier geen aandacht voor hebben, anderen zullen het zich hoe dan ook al hebben afgevraagd.
En ook ik vroeg me ook al enige tijd af hoe de binnenkant eruit zag, online konden we geen foto's vinden van de binnenkant en dat maakte ons steeds nieuwsgieriger.

 Even papa om raad vragen en dan onze stoute schoenen aantrekken, een mailtje sturen en daar kregen we vrij snel een antwoord, maar dan moest ik nog even telefoneren
Maar het was voor ons allemaal geen probleem om dit te doen zowel via als via telefoon kregen we toestemming.
Een afspraak maken van wanneer en hoe laat en we konden beginnen aftellen! 



Een week later was het eindelijk zover, en ik kan je wel zeggen dat ik hier heel blij van werd.
Ik weet dat we een van de enigen zijn die dit geluk zullen hebben om hier binnen te mogen komen, en ik weet dat het niet echt exploring is zoals we meestal doen, maar 't is toch hoe dan ook apart.
In 2005 werd de stad eigenaar van het huis, er zou een hotel gemaakt worden van het huis maar die plannen werden om de een of andere reden opzij geschoven, en nu staat het huis ondertussen al meer dan 9 jaar leeg.



Ondertussen staat het huis te koop maar er hangen natuurlijk een paar voorwaarden aan vast en dit is maar meer dan normaal want het is een bekend beeld voor de mensen van de stad.
Wij kregen dus de kans om hier binnen te gaan en vanaf de eerste stap ik binnen zette was ik verliefd zoals ze zeggen, dit huis is een huis naar mijn hart.
Het is jammer dat het zo staat te verkommeren maar aan de binnenkant zou je dit helemaal niet denken dat het al zoveel jaren leeg staat, we zijn al op vele verschillende plekken geweest dat het nog niet zolang leeg staat en de boel al helemaal is afgebroken, echt zonde, maar hier maakte dit me echt blij dat het zo goed bewaard is gebleven vanbinnen.

Eerst liepen het hele gebouw rond want hier hadden we toch tijd, zolang we de sleutel maar terug brachten.
Ik viel van de ene verbazing in de andere, en iedere kamer was zo mooi, mooi op zijn eigen manier.
Terug beneden konden we onze spullen uithalen, en ook deze keer moest ik niet opletten dat er iemand zou binnen komen en ik kon gewoon mijn niet nodige spullen laten staan, we waren hier toch alleen.



We hebben hier toch wel enkele uurtjes rond gelopen en het was echt geweldig,
het is een fantastische ervaring en nogmaals;
Bedankt Stad dat we dit mochten doen!