# Chateau de la chapelle

" De mooiste bloemen worden als eerst geplukt ... " 

Voor we deze plek bezochten stonden we voor de deur van een andere villa, Klodderkes.

Maar daar leek geen ingang voor te zijn, of toch geen ingang die wij konden gebruiken.

We moesten dus wel naar een andere locatie rijden, maar terwijl we even stonden te wachten in de auto kwamen we iemand tegen die we eerder op de dag al tegen gekomen waren, dankzij hem hebben we volgende geweldig mooie locatie kunnen bezoeken.

Maar voor we binnen waren was er op ons nog een uitdaging aan het wachten, maar we gingen ervoor, de ene ging er al sneller over dan de andere, maar allemaal veilig aan de overkant geraakt.

En dan nog een kleine wandeling maken om dan aan te komen aan een geweldig mooi gebouw.

Bij het binnen komen moest ik toch ook eerst even rond kijken en alles opnemen in mezelf.

Aangezien we er niet alleen waren bleef de ene beneden en ging de andere de boven gaan verkennen, maar wat een gebouw was dit!

De boven moest nog even wachten, we gingen eerst een kijkje in de kelder gaan nemen, die ook enorm groot was.

Aangezien het daar donker genoeg was konden we nog even proberen wat we een hele tijd geleerd hadden in een workshop over urbex-fotografie.

Na enkele pogingen hadden we er genoeg van, en verlieten de kelder terug om dan wel naar de 1e verdieping te gaan.

Ook boven viel ik van de ene verbazing in de andere, maar sommige dingen waren toch niet meer zo proper achter gelaten, een overvolle tafel, kaarsvet ...

Maar goed, we liepen een hele tijd boven om dan terug naar beneden te gaan, want daar was iets geweldig moois te zien.

In het grote herenhuis was er nog plaats voor een kapel, en leek alsof deze nog zou gebruikt worden.

Het was voor ons al een hele lange tijd geleden dat wij ooit nog in een kapel/kerk zijn binnen geweest, kapellen hebben voor mezelf niet zo'n fijn gevoel, de titel van de blog zal dit ook wel verklaren.

Maar het was toch geweldig mooi om te zien, omdat het iets is dat je niet zou verwachten in zo'n huis.

Hier was het ook ideaal om eens mijn favoriete lens boven te halen, eentje die je normaal gezien bijna nooit kan gebruiken, maar deze kapel was mooi dat je alles op foto zou willen zetten.

Dit was dus onze enige optie, maar geen gemakkelijke optie, aangezien je ze zelf scherp moet stellen kan je dat niet op het moment zelf zien en kan je dit pas achteraf bekijken, maar na enkele keren proberen moest er toch wel één goeie tussen zitten, en die zat er ook tussen!

Na een hele tijd rond gelopen te hebben was het voor ons hier genoeg geweest, en buiten stond er nog een hele uitdaging te wachten op ons.

Ik kan alleen maar zeggen dat onze dag een geweldige dag is geweest en dat we prachtige dingen hebben gezien, en hopelijk mogen we dit jaar nog véél meer van deze dagen en urbexmomenten meemaken, want er wordt soms wat afgelachen tijdens het urbexen,

en daar doen we het voor!

https://www.facebook.com/pages/Urban-exploration-Jolien/576392899136305

# Dentaurum

" I was never afraid of anything in the world except the dentist ... " 

Dit was de volgende op ons lijstje, een klein stukje rijden en we waren er aangekomen.
We hadden al op voorhand gehoord dat de zoon ernaast zou wonen en dat hij bij betrapping de politie zou kunnen opbellen.
We waren dus op onze hoede, maar voor alle zekerheid reden we eerst een keer voorbij zodat we toch een beetje een overzicht hadden van hoe het in elkaar zat.

Eenmaal we dat wisten was het slechts enkele minuten vol spanning tot we binnen waren.
We hadden helemaal geen idee hoe we binnen konden geraken en of we uiteindelijk wel binnen zouden geraken, maar dat weet je natuurlijk nooit.
Maar we gingen ervoor, de ene al liever dan de andere ;)

Eenmaal op de oprit was het opletten, aan de ene kant van het huis woonde de zoon, aan de andere kant konden de buren ons zien, en aan de achterkant was de buurvrouw aan het kuisen, dus hoe dan ook, als er één iemand op dat moment door het raam keek waren we gezien.
Bomen, struiken of wat dan ook waren er niet echt om ons deftig achter te verstoppen, voor het geval dat.


Er was een kleine ingang, de enige die ons toegang gaf om bij de tandarts op bezoek te gaan.
Het was één voor één lopen en naar binnen gaan, eenmaal binnen was ik gerust, want eenmaal je binnen bent ben je uiteindelijk op je gemak, tenzij iemand je toch heeft gezien.
We hielden er dus rekening mee dat we hier niet veel tijd zouden mogen verliezen, want je weet maar nooit dat er binnen het half uur politie aan de deur zou staan.


Ik zocht dus eerst en vooral de kamer van de tandarts, dat was uiteindelijk ook de kamer waar er het meest te zien was.
En om het zekere voor het onzekere te nemen nam ik die eerst en vooral op beeld vast.
Er waren er ons al voor geweest, zoveel was duidelijk, overal waren er sporen te zien van nepbloed.
Iets wat de locatie al iets minder mooi maakte, maar niet minder leuk om te zien.


Heel snel nog even naar boven gaan kijken, maar boven was er niet veel meer te zien.
Dus al snel stond ik terug beneden, en hadden we het leukste aan het huis gezien, dus we gingen terug richting buiten, naar de buren, naar de zoon.
Snel een weg afspreken die we zouden nemen bij het naar buiten gaan, de kortste maar ook degene naast het huis van de zoon.
Hup, allemaal naar buiten, even wachten en lopen maar.

Eenmaal we terug op de normale weg stonden reed er net een auto voorbij die ons even heel vreemd aankeek, dus we liepen gewoon naar de auto alsof we nooit ergens binnen zijn geweest, alsof het afgelopen half uur niet bestaan heeft.
De auto in en onderweg naar de volgende locatie, maar toen we iets verder reden hoorden we sirenes afgaan, heel even ging er in ons hoofd om dat dit wel eens voor ons kon zijn.


Misschien moeten we de volgende keer maar een afspraak maken?

# Chateau Zakspeed

" Castles made of sand fall in the sea, eventually ... " 

Iets te vroeg in de morgen gaat onze wekker af, klaar voor een nieuw avontuur.
Het was het eerste avontuur van het nieuwe jaar, eentje waar ik al een hele week naar uit had gekeken.

Naar deze had ik al heel lang uitgekeken, die had ik al een hele lang tijd op het oog maar ik kon hem niet plaatsen, ik kon hem maar niet vinden.
Na een lange zoektocht en een beetje (veel) hulp hebben we hem uiteindelijk toch gevonden en konden we er naar uitkijken om hem een bezoekje te gaan brengen.

De dag voordien nog even Google Earth gebruikt om even te kijken hoe we er zouden kunnen geraken, maar ik was er snel aan uit dat we dit pas op het moment zelf zouden kunnen zien en ondervinden, wat effectief ook zo was.


Ik had deze week ook foto's gezien van iemand die voor ons geweest was, en aan de hand van die foto's konden we al zien dat het er niet meer zo uitzag zoals de andere foto's die online te vinden zijn.
Maar hoe dan ook, ik moest en zou dit met mijn eigen ogen gaan bekijken.
Na een wandeling in de wind waren we eindelijk aangekomen aan ons eerste huis van vandaag.
Eenmaal binnen moest ik toch eerst even gewoon rond kijken en alles in me opnemen.

Dan was het tijd om er aan te beginnen, we konden moeilijk blijven rondlopen zonder foto's te nemen.
Dat was natuurlijk de hoofdreden waarom we naar hier gereden waren.
Ik kan het nog steeds niet geloven dat dit huis zomaar achter gelaten is, het waarom is altijd een vraag die lang in mijn hoofd blijft spoken, een vraag die altijd onbeantwoord blijft.
Maar dat is er ook net zo leuk aan, om er je eigen verhaal rond te maken terwijl je er bent.
Je ziet foto's liggen van de mensen die er ooit gewoond hebben, ziet tekeningen liggen, allemaal dingen van mensen die hier een verleden hebben, en die dan opeens zomaar alles achter zich gelaten hebben om een nieuw leven te beginnen, ergens anders dan hier.


Wanneer we het binnen gezien hadden gingen we terug naar buiten, want daar stond nog een ander gebouw.
Ook die hebben we even onderzocht en ieder kamertje van bekeken, maar veel tijd hebben we hier niet verloren, want heel veel was hier niet te zien.




Het was voor ons terug tijd om even met onze voeten terug op de grond te komen, weg uit de droom waar ik in zat, terug naar het gewone normale leven.

# Villa Bajazzo

" The most beautiful make-up of a woman is passion - Part 3 "  

Voor deze dag waren we aan de laatste plek gekomen, dit was eigenlijk niet onze eindbestemming, maar aangezien het winter is en het veel sneller donker is dan in de zomer moesten we iets zoeken wat dichtbij was.
Deze villa was onderweg terug naar huis dus gingen we hier nog snel even een kijkje gaan nemen.

Maar eenmaal daar toegekomen leek naar binnen gaan niet echt een optie.
De deur die we de eerste keer gebruikt hadden konden we deze keer niet gebruiken, daar stonden nu dingen voor zodat je niet binnen kon.

We hebben via elke mogelijke ingang proberen binnen geraken, maar bijna hadden we het opgegeven.
We probeerden nog één iets en dat was onze redding, eenmaal binnen was er daar al een volledig verhuis team bezig geweest en was de villa niet meer te herkennen zoals wij hem kenden.

We keken niet alleen maar rond om foto's te nemen, ikzelf wou ook eens kijken of de radio of de tv nog aanwezig was.
Door dat de radio daar stond kreeg dit ook de naam Bajazzo aangezien dit op de radio stond.
Maar al snel had ik jammer genoeg door dat ik die nergens meer ging vinden, en dan vraag je jezelf toch verschillende dingen af.

Ikzelf snap het niet, en ik denk dat ik niet de enige ben die daar zo over denkt.
Persoonlijk vind ik het heel erg jammer dat zo'n dingen gebeuren, maar da's niet het doel van onze uitstap en al helemaal niet van mijn blog :)

Ondanks deze ontdekking was het toch leuk om hier eventjes terug te komen.

# Chateau Venetia

" The most beautiful make-up of a woman is passion - Part 2 "

De eerste plek laten we achter ons om naar de volgende te gaan, deze had ik een tijd daarvoor bezocht en wist dus hoe deze in elkaar zat, het leek een beetje als thuis komen.

Deze plek gaf me een gevoel van rust.

Wat ik echt mooi vind aan deze plek kan ik heel moeilijk zeggen, iedere kamer heeft zijn eigen verhaal, en iedere keer is het opnieuw een ontdekking om uit te zoeken wat er zich allemaal heeft afgespeeld.

Ik had de dag voordien al een volledig verhaal in mijn hoofd om foto's tot leven te laten komen,
maar eenmaal je daar bent en alles vanuit je hoofd in realiteit moet omzetten is dat een volledig ander verhaal, er zijn zoveel kleine dingen waar je rekening mee moet houden.

Ondanks alles is deze uitstap ook een geslaagde uitstap geweest.

# Chateau De Lions

" The most beautiful make-up of a woman is passion ... "

Na enige tijd van stilte dachten we er aan om de draad even terug op te pikken, het was toch een beetje vakantie voor ons tussen de drukke feestdagen door.
De dag voordien had ik weer uren voor mijn laptop gezeten op zoek naar geweldig leuke dingen om te gaan bezoeken, ons lijstje was dan iets na middernacht klaar en we gingen gaan slapen, morgen was de dag.
Het was niet zo'n dag zoals we altijd planden, het was een beetje anders want er gingen nog anderen mee, Lani, als model en Jens om het eens mee te kunnen maken, want ik kan dit iedereen aanraden als perfecte ontspanning.

Wanneer iedereen opgehaald was, waren we er klaar voor, gps instellen, en op weg naar de eerste locatie van de dag.
Die hadden we al snel bereikt en volgens wat we online gevonden hadden zag deze er dan ook geweldig uit.
Maar na enkele seconden naar het gebouw te kijken, wisten we al een ding dat niet zo makkelijk zou gaan, er stond een auto op de oprit van het kasteel, en een beetje verder stond nog een auto.

Over deze plek had ik niet zoveel duidelijke info gevonden dus het was voor een klein mysterie.
Maar we gingen het toch proberen, niet via de hoofdingang, maar via het bos.
Eerste obstakel van de dag lag al voor ons, een beekje waar we over moesten zien te geraken, even twijfelen maar al snel een oplossing gevonden en ziezo, zo ver waren we al.

We bleven even verder lopen door het bos, tot ik in de verte al een ander minpunt zag, een beek waar we niet over zouden kunnen springen, we stonden even stil, en aan mijn rechterkant stond al ons volgende obstakel, een boswachter.
Even twijfelen maar er dan toch maar op afgegaan en gaan vragen of we even foto's mochten gaan nemen van het kasteel, dit liep beter dan verwacht maar we moesten nog de eigenaar zien te vinden die ons de volledige toestemming zou geven.

We liepen over de brug naar het kasteel, zoekend naar de voordeur of een deur, iets waar we naar binnen zouden kunnen gaan, toen we even aan het zoeken waren, kwam als snel de eigenaar achter ons.
Toen was het even spannend, vragen en uitleggen wat onze bedoeling was, hij twijfelde ...
Wat natuurlijk ook logisch is als je op dat moment te weten komt dat hij hier ook effectief woont.

Toch mochten we naar binnen gaan, enkel de benedenverdieping want die werd blijkbaar helemaal niet gebruikt.
Schoenen die moesten wel uit, konden toch moeilijk met modder aan onze voeten door een bewoond kasteel lopen?

De Heer des huizes leidde ons een beetje rond en liet ons verder doen, terwijl hij terug naar boven ging.
Af en toe kwam hij eens kijken of alles lukte, maar ik kan je wel zeggen, dat dit niet echt plezant was, we hadden het gevoel dat hij ons zo snel mogelijk terug buiten wilde, maar da's misschien wel logisch.

Toch, als hij het echt niet wou, dan moest hij ons misschien maar niet binnen gelaten hebben in de eerste plaats.
De foto's die volgen zijn genomen in het huis samen met Lani, enkel van het huis alleen durfde ik dit niet echt te doen, daar de controle iets te groot was ;)

Het kasteel zelf, of toch de benedenverdieping was echt een plek naar mijn hart, zo geweldig mooi.
Een plek waar ik zelf zou kunnen wonen en leven. 

Meer foto's kunnen gevonden worden op onderstaande pagina.

Mhttps://www.facebook.com/pages/Urban-exploration-Jolien/576392899136305