# Maison Seule

" Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens ... "

Waren er maar meer uren in een dag en was er maar meer zonlicht in de winter, want dat is soms een van de redenen waarom we sommige dagen niet kunnen urbexen, of dat we vroeger moeten stoppen dan we eigenlijk zouden willen.
Gisteren was zo'n dag, de dag ervoor een hele avond tot een deeltje in de nacht zitten zoeken naar dit geweldige huis, de ochtend daarop ook, maar ik kon hem maar niet vinden, samen met nog iemand hebben we enkele uren gezocht maar zonder hulp zouden we hem niet gevonden hebben, en daarvoor ben ik echt heel dankbaar.



We hadden het gevoel dat we bij onze oma binnen stapten en aan het wachten waren op haar thuiskomst en dat ze dan het vuur zou aanleggen en we een gewone normale winternamiddag zouden meemaken.
Het is huis vind ik zo gezellig dat ik er echt uren zou kunnen blijven, dat ik er zou kunnen komen slapen, bij oma.



Jammer genoeg heeft hier geen enkele levende ziel hier de afgelopen drie jaar voet gezet, sinds enkele maanden zijn de enige levende zielen die hier rond lopen, andere urbexers.
Op een bepaald moment zat ik gewoon wat rond te kijken in de living, geen geluid meer van de auto's enkel absolute stilte buiten dat ene getik dat we een hele tijd hoorden.
Wat het geluid was hadden we al vrij snel gevonden, en vandaar de titel van mijn blog.
Het was een klok die nog op het zomeruur stond, alsof ze gewoon vergeten waren de klok terug te draaien maar dat het leven toch gewoon doorging.



Op tafel ligt een ongeopend cadeau, klaar om afgegeven te worden aan iemand die oma heel speciaal vind.
Alles is klaar om te vertrekken, en vertrokken zijn ze, zonder ook maar iets mee te nemen, het is alsof er een alarm is afgegaan en iedereen zomaar vertrokken is en niet meer achter zich gekeken heeft.
Als ik in zo'n huis binnen kom dan begin ik te dagdromen en krijg je mij er niet meer uit tot ik terug met beide voeten op de grond van de harde realiteit sta.



Toen ik aan de trap stond kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer te baas en ik moest naar boven.
Eenmaal boven bleef ik verder dromen, en nog niet een heel klein beetje, de kamers en het behang, alles was zoals ik het zelf ook zou doen, ik heb een geweldige voorliefde voor oude spullen, alles uit "oma's tijd" en dit was hier echt een plek vol oma-spullen, mijn geluk kon niet op toen ik alles zag.
Het bed was niet meer zo stabiel om er in te slapen, maar op zich was het wel een geweldig bed, eentje die ook in mijn kamer zou mogen staan, eentje waar ik maar al te graag in zou slapen.



De pop naast het bed op de stoel zit te wachten tot de kleinkinderen terug naar boven komen om met haar te spelen, om haar voor te lezen, om haar op de schoot te nemen en om haar haren te kammen, de pop zal dit alles nooit meer doen en het is alsof je een soort trieste blik kan zien op het gezicht van de pop, ik weet het niet zeker natuurlijk, kan ook mijn dagdroom zijn maar naar mijn gevoel hebben we een trieste pop waar nooit meer mee zal gespeeld worden.

We gingen op kousenvoeten  terug  naar beneden en daar kwam de realiteit even terug, de klok bleef maar tikken, de tijd bleef door gaan, deze was niet gestopt ondanks de mensen gestopt waren met in dit huis te leven.
We gingen nog snel even een kijkje nemen in de keuken, en daar stond een oude schommelstoel, zo een waar oma zit te breien en jij zomaar zou komen aflopen om op de schoot te komen zitten van oma

Voor ons was de moment gekomen om uit deze droom te stappen, we hadden nog een beetje rijden voor de boeg dus we pakten onze spullen in en verlieten deze droom.
Toen we terug naar de auto stapten bleef ik nog even achterom kijken, nog even verder in mijn eigen droom, maar hoe verder we liepen hoe dichter we terug bij de realiteit kwamen, maar één ding is zeker;
Ook deze tijd zal eenmaal de goede oude tijd heten.