" Love begins at home ... "
Na enkele minuten rijden waren we aangekomen aan de tweede locatie van de dag.
Hoe kon het dat er in deze bossen een leegstaand huis zou te vinden zijn, eentje waar nooit meer mensen zullen ontvangen worden?
We hadden een kleine wandeling voor de boeg, maar aangezien het mooi lenteweer was moesten we muisstil zijn, langs beide kanten waren de buren in de tuin aan het werken en één keer naar links of rechts kijken zou kunnen betekenen dat we gezien waren.
We liepen rustig verder tot ik plots een prachtig huis zag staan, en voor ik het wist stond ik binnen.
De rolstoel aan de achterdeur was eentje die me al meteen was opgevallen maar eentje die we pas later deftig zouden bekijken, want de buren waren nu nog dichterbij dan daarnet.
Eenmaal binnen nam ik alles rustig in me op, toen besloten we de trap te nemen en van boven naar beneden te gaan en zo alles te bekijken om dan terug naar buiten te gaan, naar de rolstoel.
Ook in dit huis waren hoekjes gemaakt, en dit komt in de andere locaties ook terug die we die dag gedaan hebben, en dat maakt het eigenlijk zo bijzonder want je verwacht dit niet.
Ondanks alle rommel die in het huis aanwezig was, kwam je toch uit op mooie vergeten hoekjes, hoekjes die een verhaal te vertellen hebben.
En wanneer het zo ongelofelijk stil is en je gewoon rondloopt dan pas kan je genieten van alles wat je ziet, maar het doet je dan ook weer harder nadenken.
Het bed in de living vertelde me dan ook een soort van verhaal, of door het bed te zien staan ging mijn fantasie terug de vrije loop.
Vermoedelijk heeft hier een oud vrouwtje gewoond en was ze niet meer bekwaam om naar boven te gaan, en was ze genoodzaakt om hier de rest van haar dagen te blijven, ik kan niks zeggen over de vrouw of ze al dan niet nog bij ons is, maar ik voelde alsof het huis echt iets te vertellen had.
Zo'n dingen doen je toch altijd een beetje dromen, wegdromen van de werkelijkheid.
Alsof ik in mijn eigen bubbel zit die terug openspringt wanneer ik terug in contact kom met de buitenwereld, want wanneer je binnen bent voor soms uren lang, heb je geen contact met de buitenwereld en is het alsof enkel jij en het verhaal van het huis iets te vertellen hebben, enkel jij en het huis die nog bestaan.
Ook in dit huis waren hoekjes gemaakt, en dit komt in de andere locaties ook terug die we die dag gedaan hebben, en dat maakt het eigenlijk zo bijzonder want je verwacht dit niet.
Ondanks alle rommel die in het huis aanwezig was, kwam je toch uit op mooie vergeten hoekjes, hoekjes die een verhaal te vertellen hebben.
En wanneer het zo ongelofelijk stil is en je gewoon rondloopt dan pas kan je genieten van alles wat je ziet, maar het doet je dan ook weer harder nadenken.
Het bed in de living vertelde me dan ook een soort van verhaal, of door het bed te zien staan ging mijn fantasie terug de vrije loop.
Vermoedelijk heeft hier een oud vrouwtje gewoond en was ze niet meer bekwaam om naar boven te gaan, en was ze genoodzaakt om hier de rest van haar dagen te blijven, ik kan niks zeggen over de vrouw of ze al dan niet nog bij ons is, maar ik voelde alsof het huis echt iets te vertellen had.
Zo'n dingen doen je toch altijd een beetje dromen, wegdromen van de werkelijkheid.
Alsof ik in mijn eigen bubbel zit die terug openspringt wanneer ik terug in contact kom met de buitenwereld, want wanneer je binnen bent voor soms uren lang, heb je geen contact met de buitenwereld en is het alsof enkel jij en het verhaal van het huis iets te vertellen hebben, enkel jij en het huis die nog bestaan.
Het laatste lied werd hier jaren geleden al gespeeld en zal nooit meer zo mooi klinken als toen.
In alle stilte is Clémentine vertrokken maar het is alsof ze toch nog aanwezig is, zolang je maar luistert naar het verhaal dat ze te vertellen heeft.
In alle stilte is Clémentine vertrokken maar het is alsof ze toch nog aanwezig is, zolang je maar luistert naar het verhaal dat ze te vertellen heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten