" I miss you, there is nothing else I could say, I just miss you ... "
Deze blog gaat niet over het urbexen, deze blog heeft een andere reden en dat is namelijk de reden waarom we enige tijd een pauze hebben ingelast.
We proberen zo snel mogelijk terug op pad te gaan aangezien deze hobby een geweldige afleiding is, maar eerst wil ik het volgende met jullie delen, dit is ook iets om mijn verdriet een plaats te geven.
Bijna twee maand geleden moest ik afscheid nemen van een geweldige tante - meter.
Ook toen werd aan mij gevraagd om een tekst te schrijven die mijn nichtje dan op de begrafenis zou voorlezen, ik heb een hele week uren voor mijn pc gezeten en nagedacht over alles wat ik zou willen vertellen over haar, en op een bepaald moment kwamen de woorden eruit, maar achteraf was er toch nog zoveel meer dat ik kon zeggen.
De ochtend waarop het een maand geleden was heb ik volgende tekst op mijn Facebook geplaatst;
Eén maand geleden moest ik afscheid nemen van de meest fantastische vrouw uit mijn leven, en ik kan het nog steeds niet geloven.
Maar ik beloof je om je trots te maken, want jij hebt me geleerd om niet op te geven, om te vechten voor alles wat ik wil, je hebt me de moed gegeven wanneer alles verkeerd ging.
En ik mis je, ik mis je heel erg.
Maar ik weet dat je wil dat ik gelukkig ben, maar het is moeilijk, heel moeilijk, maar ik probeer het, voor jou.
Ik zal mijn best doen om je trots te maken en ik zal vechten, lieve tante, dat beloof ik je omdat ik je zo graag zie.
Ik mis je lieve tante en ik zal er alles aandoen om je gelukkig en trots te maken, waar je ook bent.
Liefs <3
Een tekst die beter was dan ik in de eerste week kon schrijven, een tekst die recht uit mijn hart kwam en die toen duidelijk maakte hoe graag ik haar zag, en hoe graag ik haar nog steeds zie.
Ik weet dat ze trots op me is, dat voel ik, en omdat ze weet hoe belangrijk ze voor me was wil ik haar ook een plaatsje geven op mijn blog.
Zodat ook jullie weten wat een geweldige vrouw ze is, ze heeft me altijd gesteund in alles wat ik deed en ik weet dat ze dit nog steeds doet, en het is raar maar als het moeilijk met me gaat dan voel ik haar aanwezigheid bij me, en dan lijkt het alsof ze me raad geeft en de moeilijke beslissing opeens veel makkelijker wordt.
We hebben meer dan een week op hoop geleefd, en dat terwijl de wereld eigenlijk gewoon verder ging, enkel die van ons stond stil.
Een week heeft ze gevochten om toch beter te worden, om uit die coma te geraken, maar helaas,
ze heeft de strijd verloren, maar ik weet dat ze haar best gedaan heeft maar ze was moe.
En ergens weet je dat dit kan gebeuren maar je duwt die gedachte steeds verder en verder weg en als het moment daar is, dan komt de klap nog harder aan dan ooit.
Maar nu bijna twee maand verder is het verdriet minder maar het gemis groter, maar het verdriet komt nog terug, dat voel ik en dat merk ik ook.
Maar het ergste moet nog komen, dat weet ik, want nu is alles de eerste keer, het eerste familiefeestje zonder haar, de lege plek aan tafel, onze verjaardag zal ook de eerste zonder haar zijn, en nog zoveel meer, maar ik weet dat ze er toch zal bij zijn, bij ons allemaal, niet alleen in ons hoofd maar ook in ons hart.
En dan wil ik nu als laatste nog een ding tegen haar zeggen, iets wat ik met allen van jullie wil delen;
" Ik zal blijven herinneren hoe je me aan het lachen maakte en hoe je me soms liet huilen.
Ik zal nooit vergeten hoe speciaal en uniek je bent.
Ik zal blijven herinneren hoe je mijn hart raakte op een manier dat niemand anders kan.
En de reden waarom we zo vaak dromen is omdat we dan niet zo lang van elkaar gescheiden zijn, omdat we elkaar kunnen zien in onze dromen, zodat we altijd bij elkaar kunnen zijn.
En dit is waarschijnlijk ook de reden waarom we niet leren om afscheid te nemen, ondanks ze ons dit toch zouden moeten leren.
Omdat het aanvaarden zo moeilijk is, zo verschrikkelijk moeilijk, het is een van de moeilijkste dingen die iemand zal moeten doen in zijn leven, vroeg of laat.
Maar ik weet dat we op een dag terug samen zullen zijn, voor altijd, maar tot die dag er is hou ik me sterk, voor jou.
Ik hou van je, en dit voor altijd. "
Deze blog gaat niet over het urbexen, deze blog heeft een andere reden en dat is namelijk de reden waarom we enige tijd een pauze hebben ingelast.
We proberen zo snel mogelijk terug op pad te gaan aangezien deze hobby een geweldige afleiding is, maar eerst wil ik het volgende met jullie delen, dit is ook iets om mijn verdriet een plaats te geven.
Bijna twee maand geleden moest ik afscheid nemen van een geweldige tante - meter.
Ook toen werd aan mij gevraagd om een tekst te schrijven die mijn nichtje dan op de begrafenis zou voorlezen, ik heb een hele week uren voor mijn pc gezeten en nagedacht over alles wat ik zou willen vertellen over haar, en op een bepaald moment kwamen de woorden eruit, maar achteraf was er toch nog zoveel meer dat ik kon zeggen.
De ochtend waarop het een maand geleden was heb ik volgende tekst op mijn Facebook geplaatst;
Eén maand geleden moest ik afscheid nemen van de meest fantastische vrouw uit mijn leven, en ik kan het nog steeds niet geloven.
Maar ik beloof je om je trots te maken, want jij hebt me geleerd om niet op te geven, om te vechten voor alles wat ik wil, je hebt me de moed gegeven wanneer alles verkeerd ging.
En ik mis je, ik mis je heel erg.
Maar ik weet dat je wil dat ik gelukkig ben, maar het is moeilijk, heel moeilijk, maar ik probeer het, voor jou.
Ik zal mijn best doen om je trots te maken en ik zal vechten, lieve tante, dat beloof ik je omdat ik je zo graag zie.
Ik mis je lieve tante en ik zal er alles aandoen om je gelukkig en trots te maken, waar je ook bent.
Liefs <3
Een tekst die beter was dan ik in de eerste week kon schrijven, een tekst die recht uit mijn hart kwam en die toen duidelijk maakte hoe graag ik haar zag, en hoe graag ik haar nog steeds zie.
Ik weet dat ze trots op me is, dat voel ik, en omdat ze weet hoe belangrijk ze voor me was wil ik haar ook een plaatsje geven op mijn blog.
Zodat ook jullie weten wat een geweldige vrouw ze is, ze heeft me altijd gesteund in alles wat ik deed en ik weet dat ze dit nog steeds doet, en het is raar maar als het moeilijk met me gaat dan voel ik haar aanwezigheid bij me, en dan lijkt het alsof ze me raad geeft en de moeilijke beslissing opeens veel makkelijker wordt.
We hebben meer dan een week op hoop geleefd, en dat terwijl de wereld eigenlijk gewoon verder ging, enkel die van ons stond stil.
Een week heeft ze gevochten om toch beter te worden, om uit die coma te geraken, maar helaas,
ze heeft de strijd verloren, maar ik weet dat ze haar best gedaan heeft maar ze was moe.
En ergens weet je dat dit kan gebeuren maar je duwt die gedachte steeds verder en verder weg en als het moment daar is, dan komt de klap nog harder aan dan ooit.
Maar nu bijna twee maand verder is het verdriet minder maar het gemis groter, maar het verdriet komt nog terug, dat voel ik en dat merk ik ook.
Maar het ergste moet nog komen, dat weet ik, want nu is alles de eerste keer, het eerste familiefeestje zonder haar, de lege plek aan tafel, onze verjaardag zal ook de eerste zonder haar zijn, en nog zoveel meer, maar ik weet dat ze er toch zal bij zijn, bij ons allemaal, niet alleen in ons hoofd maar ook in ons hart.
En dan wil ik nu als laatste nog een ding tegen haar zeggen, iets wat ik met allen van jullie wil delen;
" Ik zal blijven herinneren hoe je me aan het lachen maakte en hoe je me soms liet huilen.
Ik zal nooit vergeten hoe speciaal en uniek je bent.
Ik zal blijven herinneren hoe je mijn hart raakte op een manier dat niemand anders kan.
En de reden waarom we zo vaak dromen is omdat we dan niet zo lang van elkaar gescheiden zijn, omdat we elkaar kunnen zien in onze dromen, zodat we altijd bij elkaar kunnen zijn.
En dit is waarschijnlijk ook de reden waarom we niet leren om afscheid te nemen, ondanks ze ons dit toch zouden moeten leren.
Omdat het aanvaarden zo moeilijk is, zo verschrikkelijk moeilijk, het is een van de moeilijkste dingen die iemand zal moeten doen in zijn leven, vroeg of laat.
Maar ik weet dat we op een dag terug samen zullen zijn, voor altijd, maar tot die dag er is hou ik me sterk, voor jou.
Ik hou van je, en dit voor altijd. "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten