# 1881

" Welcome to the farm ... "

Eindelijk was het zover, eindelijk gingen we te weten komen hoe de 1881 er echt uitzag.

De foto's die we al gezien hadden deden mij iedere keer opnieuw verbazen, hoe kon zoiets prachtigs nu zo achtergelaten worden?

Het was op een vroege zondagmorgen dat Faan, Angelica en ikzelf deze bezochten, koud dat was het ook maar dat hield ons helemaal niet tegen.

Met volle goesting reden we de richting van dit geweldig huis, ik kon de spanning al voelen, want de kans op betrapping was er bij deze zeker en vast.

Toen we binnen stapten kon ik mijn ogen niet geloven, ik moest even alles in me opnemen voor ik eraan kon beginnen, deze plek was zo mooi!
Het was alsof je zomaar in het leven van iemand stapte, dus de fantasie kon weer de vrije loop gaan,
je leeft je helemaal in in de wereld van waar je bent binnen gestapt.
En hier kon je fantasie heel ver gaan, het lezen van brieven kon je een beeld geven van hoelang dit al leeg zou staan maar de echte waarom reden zouden we nooit te weten komen.

Ik bleef enige tijd hangen in de eerste kamer omdat ik mijn ogen niet kon geloven,
ik maakte alles klaar om eraan te beginnen maar toch was het niet gemakkelijk, er was zoveel om te zien, zoveel om te fotograferen.
Zoveel vragen die door mijn hoofd spookten bij het zien van dit alles, maar waar nooit een antwoord op zou komen.
Wanneer ik de eerste kamer grondig had doorzocht was het tijd om door te gaan naar de volgende, en iedere keer opnieuw was er de mond die openviel, alles was hier zo prachtig! 

 Het is moeilijk om te omschrijven welk gevoel je hier bij hebt wanneer je zoiets binnen komt wandelen, voor mezelf is het alsof de buiten wereld er helemaal niks meer toe doet, eenmaal binnen is het alsof hier de wereld begint en stopt, en je je volledig overgeeft aan alles hier.
Hier binnen liggen dingen van mensen die ooit zo belangrijk waren voor hen, die een deel van hun verhaal vertellen aan ons die hier binnen komen.
Het lezen van brieven, het zien van foto's verteld je een verhaal en dat verhaal proberen achterhalen kan zo geweldig leuk zijn.

Een kast vol boeken, dozen vol herinneringen, allemaal achtergelaten en waarom?
Een vraag waar niemand een antwoord op zal krijgen, maar het is leuk om er je eigen verhaal van te kunnen maken, om dingen te ontdekken over dit huis.
Na enige tijd in de dezelfde kamers rond te neuzen was het tijd om nog meer te gaan ontdekken, en ook hier viel ik opnieuw van de ene verbazing in de andere.

In de living kon je met een trap (die je er zelf moest zetten) naar een kamertje boven gaan, een geweldig toffe plek om tot rust te komen volgens mij, ik zag mezelf daar al volledig zitten om gewoon tot rust te komen.
Je had dan ook een mooi overzicht van de benedenverdieping, wat toch je aandacht trekt.
Dan vielen je dingen op die je, als je beneden staat niet opvielen.

Terug de trap af en op naar de volgende kamer, een kamer waar spullen stonden die waarschijnlijk niet meer gebruikt werden, hier liepen we ook een hele tijd rond om dingen te weten te komen van de eigenaars, en terug een boek gevonden, waarin een verhaal geschreven stond.
Vanuit die kamer kon je doorlopen naar de badkamer, maar die zag er niet meer uit, de vloer was zelfs zeer gevaarlijk en je moest bij elke stap kijken.
Maar dan kwam je terug in een kamertje waar de franken nog op de grond lagen, raar om die muntstukjes zo terug te zien, even terug in de tijd dus.
Er was ook een trap naar beneden in die kamer, waarschijnlijk een trap naar de kelder dachten we, maar daar vertel ik straks meer over.

We liepen terug naar de kamer waar alles gestapeld stond toen Angelica en ik plots een auto hoorden aanrijden, we keken naar elkaar en dachten 'dit komt niet goed' snel naar Faan roepen want misschien kon er elk moment wel iemand binnen komen die zou weten dat wij hier binnen zaten.
Faan stelde voor de trap naar beneden te nemen en ons daar 'schuil' te houden, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, met statief en fototoestel een trap naar beneden nemen was niet dat.
Door elkaar te helpen waren we beneden in de zo gezegde kelder, snel fototoestel inpakken en doorlopen.
Maar wat wij dachten dat de kelder was, was helemaal iets anders, het was de beneden verdieping van het huis en het was een soort van tweede huis, wauw.

Faan ging aan het venster luisteren terwijl wij de andere ramen in de gaten hielden voor moesten we iets of iemand zien, de spanning was te voelen bij ons allemaal.
Wat het natuurlijk wel leuk maakte, even kijken welke ramen nog open waren om misschien te kunnen 'ontsnappen' maar geen van de ramen beneden was open.
Faan ging buiten even kijken of er inderdaad iemand aanwezig was, maar er was blijkbaar niemand te zien.
We liepen nog even rond op deze benedenverdieping en gingen dan terug naar buiten.
Buiten stond nog een oude tractor en die wouden we natuurlijk ook nog even vastleggen voor we weer vertrokken.

't was tijd om uit dit sprookje te vertrekken, terug naar de normale wereld.
Met een nieuw afgesloten hoofdstuk keerden we terug naar de auto, om op te warmen en om naar een volgend avontuur te rijden!




Ps. deze locatie is gevonden dankzij Faan en heeft deze mooie plek met ons willen delen & de eerste foto van de blog is ook genomen door Faan, merci!