# Nature is not a place to visit, it is home.

" Eyes like a shutter - mind like a lens. " 

Iedereen kent het wel en iedereen maakt het wel al eens mee, dat je liever hebt dat de dag meteen stopt en je naar de volgende dag kan dromen.
Wel voor mij was deze dag niet anders, of toch niet tot op een bepaald moment.

Toen we begonnen aan de wandeling op dit mooie domein, voelde ik mezelf al helemaal anders dan toen ik vertrokken was.
De natuur had het helemaal van me overgenomen, en hoe verder we gingen hoe beter ik me ging voelen.

Tot we stop hielden op een geweldige plek, waar je kon genieten van een mooie zonsondergang.
Daar heb ik toch enkele uurtjes gestaan om foto's te nemen, maar ook puur om te genieten van alles rondom je.

Op zo'n momenten besef je dan ook dat niet altijd alles even slecht zal gaan, en dat soms gewoon de natuur je de rust kan geven die je op dat moment nodig hebt.
Dus ik weet heel zeker waar ik naartoe moet als de dag even tegenslaat :) 

# The good die young.

" I miss you, there is nothing else I could say, I just miss you ... "



Deze blog gaat niet over het urbexen, deze blog heeft een andere reden en dat is namelijk de reden waarom we enige tijd een pauze hebben ingelast.
We proberen zo snel mogelijk terug op pad te gaan aangezien deze hobby een geweldige afleiding is, maar eerst wil ik het volgende met jullie delen, dit is ook iets om mijn verdriet een plaats te geven.
Bijna twee maand geleden moest ik afscheid nemen van een geweldige tante - meter.


Ook toen werd aan mij gevraagd om een tekst te schrijven die mijn nichtje dan op de begrafenis zou voorlezen, ik heb een hele week uren voor mijn pc gezeten en nagedacht over alles wat ik zou willen vertellen over haar, en op een bepaald moment kwamen de woorden eruit, maar achteraf was er toch nog zoveel meer dat ik kon zeggen.
De ochtend waarop het een maand geleden was heb ik volgende tekst op mijn Facebook geplaatst; 


Eén maand geleden moest ik afscheid nemen van de meest fantastische vrouw uit mijn leven, en ik kan het nog steeds niet geloven.
Maar ik beloof je om je trots te maken, want jij hebt me geleerd om niet op te geven, om te vechten voor alles wat ik wil, je hebt me de moed gegeven wanneer alles verkeerd ging.
En ik mis je, ik mis je heel erg.
Maar ik weet dat je wil dat ik gelukkig ben, maar het is moeilijk, heel moeilijk, maar ik probeer het, voor jou.
Ik zal mijn best doen om je trots te maken en ik zal vechten, lieve tante, dat beloof ik je omdat ik je zo graag zie.
Ik mis je lieve tante en ik zal er alles aandoen om je gelukkig en trots te maken, waar je ook bent.
Liefs <3


Een tekst die beter was dan ik in de eerste week kon schrijven, een tekst die recht uit mijn hart kwam en die toen duidelijk maakte hoe graag ik haar zag, en hoe graag ik haar nog steeds zie.
Ik weet dat ze trots op me is, dat voel ik, en omdat ze weet hoe belangrijk ze voor me was wil ik haar ook een plaatsje geven op mijn blog.


Zodat ook jullie weten wat een geweldige vrouw ze is, ze heeft me altijd gesteund in alles wat ik deed en ik weet dat ze dit nog steeds doet, en het is raar maar als het moeilijk met me gaat dan voel ik haar aanwezigheid bij me, en dan lijkt het alsof ze me raad geeft en de moeilijke beslissing opeens veel makkelijker wordt.
We hebben meer dan een week op hoop geleefd, en dat terwijl de wereld eigenlijk gewoon verder ging, enkel die van ons stond stil.


Een week heeft ze gevochten om toch beter te worden, om uit die coma te geraken, maar helaas,
ze heeft de strijd verloren, maar ik weet dat ze haar best gedaan heeft maar ze was moe.
En ergens weet je dat dit kan gebeuren maar je duwt die gedachte steeds verder en verder weg en als het moment daar is, dan komt de klap nog harder aan dan ooit.


Maar nu bijna twee maand verder is het verdriet minder maar het gemis groter, maar het verdriet komt nog terug, dat voel ik en dat merk ik ook.
Maar het ergste moet nog komen, dat weet ik, want nu is alles de eerste keer, het eerste familiefeestje zonder haar, de lege plek aan tafel, onze verjaardag zal ook de eerste zonder haar zijn, en nog zoveel meer, maar ik weet dat ze er toch zal bij zijn, bij ons allemaal, niet alleen in ons hoofd maar ook in ons hart.
En dan wil ik nu als laatste nog een ding tegen haar zeggen, iets wat ik met allen van jullie wil delen; 


" Ik zal blijven herinneren hoe je me aan het lachen maakte en hoe je me soms liet huilen.
Ik zal nooit vergeten hoe speciaal en uniek je bent.
Ik zal blijven herinneren hoe je mijn hart raakte op een manier dat niemand anders kan.
En de reden waarom we zo vaak dromen is omdat we dan niet zo lang van elkaar gescheiden zijn, omdat we elkaar kunnen zien in onze dromen, zodat we altijd bij elkaar kunnen zijn.
En dit is waarschijnlijk ook de reden waarom we niet leren om afscheid te nemen, ondanks ze ons dit toch zouden moeten leren.
Omdat het aanvaarden zo moeilijk is, zo verschrikkelijk moeilijk, het is een van de moeilijkste dingen die iemand zal moeten doen in zijn leven, vroeg of laat.
Maar ik weet dat we op een dag terug samen zullen zijn, voor altijd, maar tot die dag er is hou ik me sterk, voor jou.
Ik hou van je, en dit voor altijd. "

# Prison H19

" Er was eens .. " 
Zo beginnen meestal alle sprookjes in sprookjesboeken, ook voor ons is dit niet anders.
Ooit was er daar ook iets, ook al weet je niet alles of bijna niks van de plaats die je gaat bezoeken, wanneer je daar loopt denk je niet alleen maar na over de foto's die je wil nemen maar wil je vooral dingen ontdekken van het gebouw, van het vergeten wonder die alleen op de wereld achter blijft.





Wanneer we na lang rijden eindelijk aangekomen waren kon ik mijn ogen niet geloven, wat een geweldig gebouw en dat alleen al aan de buitenkant.
Om de binnenkant te kunnen zien duurde het even ietsje langer dan we gedacht hadden, al een geluk hadden we het mooie weer er bijgekregen.





De meeste mensen proberen om uit een gevangenis te ontsnappen of denken al aan de tijd dat ze terug naar buiten kunnen, maar wij kwamen met enkel het doel om binnen te geraken, en dat leek niet zo gemakkelijk.
Enkele keren rondgelopen en iedere keer op hetzelfde punt gedacht, hier zal het wel niet zijn, of daar is de drukke baan dus we keren terug en nemen de andere kant.





Al snel werd ons duidelijk dat het op deze manier niet zou lukken dus liepen we even een stukje door, snel even rond ons kijken en doorlopen.
En je kan het waarschijnlijk al raden, de zoveelste keer was de goeie keer en voor we het wisten stonden we binnen, of dat dachten we toch.
We stonden op een binnenplaats maar daar stopte het ook, dus even verder wandelen en opeens via een poort kwamen we uit op een andere binnenplaats, en daar leek ook geen ingang te zien.





We hoorden overal ramen en deuren dicht slaan van de wind en plots zagen we een blauwe deur die op het eerste zicht dicht leek te zijn, maar toch was ze open.
Achter ons de deur maar terug mooi dicht gedaan, you never know.
En we stonden binnen!
Of toch al in een bepaald deel van de gevangenis, en wat mij na een tijdje opviel was dat het licht in een andere kamer brandde.





Iets wat je totaal niet zou verwachten van een gebouw als dit dat de lichten nog zouden werken.
Maar toch was het waar, ik moest even zelf de aan- en uitknop van het licht testen voor ik het kon geloven maar enkele momenten later kon ik het nog zelf horen ook, maar dat is voor binnenkort in het verhaal :-)





Eenmaal we wat verder liepen kwamen we de gele gangen tegen, degene die op internet en fora's vrolijk online gegooid worden.
Maar eenmaal je er met je eigen ogen naar staat te kijken is het toch net dat ietsje anders, dan geniet je van het moment, van de plaats en van de rust, de ongelofelijke stilte die je niet zou verwachten op een plaats als deze in een iets te drukke stad.





Je wordt meegenomen in het verhaal dat de gevangenis te vertellen heeft en soms vergeet je zelfs even van foto's te maken, maar dat is niet zo belangrijk ook, zolang je maar geniet van de plaats waar je bent, dat je geluk hebt zo'n dingen te kunnen ontdekken.
En toch is het raar om rond te lopen in dit gebouw, in deze gevangenis.
Je bekijkt de verschillende cellen en probeert aan de hand van je eigen fantasie te ontdekken welk soort mensen hier gezeten hebben, welke misdaad ze gepleegd hebben om hier te belanden.





Wanneer ik hier even bleef genieten waren de jongens al een stuk naar beneden gelopen om een soort controle-kamer te bestuderen, en daar konden ze zich niet inhouden, er brandde een lichtje tussen de zovele knopjes en een beetje verder hoorde je het gezoem van een werkende elektriciteitskast.
Op de knopjes duwen konden ze dus niet laten, al een geluk dat er uiteindelijk geen alarm of wat dan ook was afgegaan want anders konden we wel gaan lopen vrees ik.

Na enkele uren daar rond gelopen te hebben was het tijd om deze geweldige plek achter ons te laten en terug richting huis te keren, want de andere plekken die op ons lijstje stonden waren niet toegankelijk op het moment dat wij daar waren.

Al bij al was dit een geweldige ervaring en zijn we blij dat we deze kunnen afvinken in onze lijst.
Met een goed gevoel keren we dus terug richting huis en komen zeker nog een keertje terug om de anderen te proberen zien van de binnenkant en niet alleen de buitenkant.

# Villa vital

" The thrill of coming home has never changed " 

Wanneer je na alles spanning en het avontuur je foto's opnieuw gaat bekijken dan bekijk je ze op een totaal andere manier en dit is vandaag niet anders.
Na meer dan een maand bekijk ik mijn foto's opnieuw van Villa vital en ik moet zeggen dat ik er toch een ander beeld over heb, ik zie dingen in foto's die ik ervoor niet gezien had.
Iedere keer opnieuw ontdek je nieuwe dingen en iedere keer denk ik terug aan hoe geweldig het is om zo'n plekken te kunnen bezoeken.



Het huis op zich was echt geweldig en ik kon mezelf al helemaal voorstellen om er in te wonen, sommige dingen zou ik zelfs zou laten, zoals de kamer op de bovenste verdieping.
Deze was volledig naar mijn goesting zal ik maar zeggen, hier zou ik niks of toch bijna niks -om volledig eerlijk te blijven- veranderen.
Het was alsof de kamer rechtstreeks vanuit mijn dromen leek te komen, het papier, de zetels, de radio, ...
Alsof we bij mijn meme op bezoek gingen en ikzelf alle dingen zoveel jaar geleden heb mogen inrichten.



Mijn dagdroom was voor ik het wist al weer gedaan, eenmaal we beneden waren en in de living liepen zagen we dat iets of iemand de boel toch een beetje overhoop had gehaald, altijd zonde om zo'n dingen te doen en je kan je dan afvragen waarom maar ik probeerde opnieuw in mijn droom te geraken en die gedachten even van me af te zetten.



Op verschillende fora en groepen zie je verschillende foto's passeren en dan denk je 'daar moet ik ooit ook eens naartoe ' en dan probeer je een zo origineel mogelijke foto te nemen als maar kan.
Maar soms, heel soms slaat dit wel eens tegen, het huis was zodanig ingericht van de vorigen die hier al geweest waren dat je bijna niet anders kon dan de foto's te nemen zoals de dingen er stonden.
Hoe kan je dan zien hoe de mensen het achtergelaten hebben, om een stukje van hen te vinden is dan heel moeilijk, hoe hard je ook probeert.


Ondanks de realiteit het even van me overnam heb ik ontzettend genoten van dit huis te bezoeken.
' Een huis zal altijd een thuis blijven, hoe dan ook. '

# Hidden villa

" Maybe one day we'll find the place ... " 

We hebben tijd gevonden om de andere locaties ook online te zetten, die we een paar weken geleden gedaan hebben.

Hier hebben we wel wat hulp gekregen van een aardige man die in de buurt van dit huis woont, want we zagen echt niet hoe we er aan moesten beginnen om binnen te komen.

Na een babbeltje van 10 minuten waren we er klaar voor om het te gaan verkennen.

Zoals op voorhand geweten was de villa bijna helemaal leeg.

Het eerste wat we ons afvroegen was waarom dit niet opnieuw gebruikt werd, want hier kon men echt nog hele mooie dingen van maken, een beetje renoveren en je had een geweldig mooi huis met een geweldig mooie tuin.

Aan een drukke baan maar toch had je de stilte en de rust, want vanaf het moment je de tuin binnenliep werd je al meteen meegenomen met de rust en kalmte die het uitstraalde.

Slechts enkele dingetjes zijn achter gebleven, kleine dingetjes die een beetje een verhaal vertellen.

We hebben hier slechts een half uurtje rondgelopen want al snel hadden we alles gezien, maar toch bleven we ons de hele tijd afvragen waarom hier niks mee gedaan werd.

Maar dat is zoals veel plekken die we al bezocht hebben, de vraag van het waarom?

Maar ondanks dat dit huis er zo eenzaam en verlaten bijstaat zijn we blij dat we deze ook van onze lijst kunnen halen, de rust die je hierbij hebt, heb ik persoonlijk nog maar heel weinig ervaren.

De droomwereld achter een hoop struiken en bomen. 

# Maison Clémentine

" Love begins at home ... "

Na enkele minuten rijden waren we aangekomen aan de tweede locatie van de dag.
Hoe kon het dat er in deze bossen een leegstaand huis zou te vinden zijn, eentje waar nooit meer mensen zullen ontvangen worden?
We hadden een kleine wandeling voor de boeg, maar aangezien het mooi lenteweer was moesten we muisstil zijn, langs beide kanten waren de buren in de tuin aan het werken en één keer naar links of rechts kijken zou kunnen betekenen dat we gezien waren.
We liepen rustig verder tot ik plots een prachtig huis zag staan, en voor ik het wist stond ik binnen.



De rolstoel aan de achterdeur was eentje die me al meteen was opgevallen maar eentje die we pas later deftig zouden bekijken, want de buren waren nu nog dichterbij dan daarnet.

Eenmaal binnen nam ik alles rustig in me op, toen besloten we de trap te nemen en van boven naar beneden te gaan en zo alles te bekijken om dan terug naar buiten te gaan, naar de rolstoel.



Ook in dit huis waren hoekjes gemaakt, en dit komt in de andere locaties ook terug die we die dag gedaan hebben, en dat maakt het eigenlijk zo bijzonder want je verwacht dit niet.
Ondanks alle rommel die in het huis aanwezig was, kwam je toch uit op mooie vergeten hoekjes, hoekjes die een verhaal te vertellen hebben.
En wanneer het zo ongelofelijk stil is en je gewoon rondloopt dan pas kan je genieten van alles wat je ziet, maar het doet je dan ook weer harder nadenken.



Het bed in de living vertelde me dan ook een soort van verhaal, of door het bed te zien staan ging mijn fantasie terug de vrije loop.
Vermoedelijk heeft hier een oud vrouwtje gewoond en was ze niet meer bekwaam om naar boven te gaan, en was ze genoodzaakt om hier de rest van haar dagen te blijven, ik kan niks zeggen over de vrouw of ze al dan niet nog bij ons is, maar ik voelde alsof het huis echt iets te vertellen had.



Zo'n dingen doen je toch altijd een beetje dromen, wegdromen van de werkelijkheid.
Alsof ik in mijn eigen bubbel zit die terug openspringt wanneer ik terug in contact kom met de buitenwereld, want wanneer je binnen bent voor soms uren lang, heb je geen contact met de buitenwereld en is het alsof enkel jij en het verhaal van het huis iets te vertellen hebben, enkel jij en het huis die nog bestaan.

Het laatste lied werd hier jaren geleden al gespeeld en zal nooit meer zo mooi klinken als toen.
In alle stilte is Clémentine vertrokken maar het is alsof ze toch nog aanwezig is, zolang je maar luistert naar het verhaal dat ze te vertellen heeft.

# L' oiseau bleu

" Home is not a place, it's a feeling ... " 

Na iets te weinig slaap maar met volle goesting vertrokken we richting stad, eentje waarvan ik persoonlijk dacht dat deze iets dichterbij was.
Na een goed uur rijden waren we aangekomen aan de eerst locatie voor vandaag, bij het passeren zagen we drie anderen die mooi aan de ingang stonden te fotograferen ....
Niet zo verstandig als je het mij vraagt maar ze stonden op het punt te vertrekken dus we bleven nog even in de auto zitten tot ze weg waren vooraleer we naar binnen gingen.



Na enkele minuten konden we rustig naar binnen gaan, geen auto's die voorbij reden dus onopgemerkt, of dat dachten we toch want op het moment we in de tuin liepen kwamen er verschillende auto's af dus sneller lopen was de boodschap.
Eenmaal binnen wist ik niet wat ik zag, de hele boel was overhoop gehaald.
Maar sommige plekjes in het huis waren zo mooi opgesteld dat je daar gewoon foto's van moest maken.
Het was dan alleen nog maar even zoeken hoe je je statief het best kon plaatsen zodat het toch maar recht stond.



Ook was de buitenkant goed zichtbaar en kon je ons eigenlijk zomaar zien lopen binnen of dat dachten we toch.
We gingen nog even de bovenverdieping gaan verkennen en ook daar waren terug mooie hoekjes gemaakt met materiaal en spullen van de bewoners van het huis geweest.
Altijd komt dezelfde vraag in mij op, waarom staat dit zo te verkommeren?
Wat is er gebeurt met de eigenaars van dit huis, en waarom keren ze nooit meer terug naar hun huis waar ze waarschijnlijk zo hard voor moeten werken hebben?

Hier hadden we alles gezien wat we konden zien en gingen terug naar buiten, zo snel mogelijk maar ook zo onopvallend mogelijk.
Onderweg naar de auto niemand tegen gekomen, en zo konden wij in alle rust en stilte vertrekken naar de volgende locatie.