" Doel moet blijven ..."
Na een paar dagen van opzoekingswerk, was het weer tijd voor de spanning te gaan opzoeken.Bij het zoeken naar verlaten gebouwen is Doel degene die in de top 3 tevoorschijn komt bij Google.
Doel wordt beschreven als spookstad.
Het voelt leeg aan als we Doel binnen komen, het voelt voor mezelf droevig aan.
En hoe meer we door Doel wandelen hoe duidelijker dit wordt, dat dit niet zomaar een stad is, maar een stad die probeert te blijven staan, hoe moeilijk dit ook is.
Wanneer we een uurtje in Doel rondgelopen hebben, stopt plots iemand naast ons met een rode auto,
voelt niet echt plezant aan, maar de meneer waar we mee praten is vriendelijk en vertelt ons wat wel en niet te doen, en hoe meer hij met ons praat hoe meer we beseffen hoeveel
"krakers, junks, vandalen,..."
ze bijna dagelijks over de vloer krijgen, die voor problemen zorgen, die de mensen hun leven nog meer verpesten, nog meer kapot maken dan het al is.
In 1972 telde Doel nog ca. 1300 inwoners, de dag van vandaag, het jaar 2014, wonen hier slechts nog 20 mensen.
Achter iedere deur, zit een verhaal, zat ooit een familie/gezin, die op een bepaald moment alles achter zich hebben gelaten omdat het bijna niet anders kon, omdat Doel toch niet zou blijven bestaan.
Zelfs de dag van vandaag zijn de weinige inwoners nog steeds bang om Doel te verliezen.
Ieder huis, iedere plaats waar je loopt, waar je komt, waar je kijkt, overal in Doel zie je afgebroken huizen, verlaten panden, winkels, en nog zoveel meer.
Het enige dat nog leeft in Doel is, het café Doel 5.
Het volgende filmpje kreeg ik een dag voor we naar Doel vertrokken doorgestuurd,
hier zou ik naar moeten kijken, en hierna werd alles meer duidelijk, hieraan merk je dat
" Doel moet blijven ... "
- Later, als de vele mooie herinneringen de plaats van mijn verdriet hebben overgenomen, zal ik misschien kunnen verwoorden wat ik nu enkel met tranen kan vertellen.
Doel wordt beschreven als spookstad.
Het voelt leeg aan als we Doel binnen komen, het voelt voor mezelf droevig aan.
En hoe meer we door Doel wandelen hoe duidelijker dit wordt, dat dit niet zomaar een stad is, maar een stad die probeert te blijven staan, hoe moeilijk dit ook is.
Wanneer we een uurtje in Doel rondgelopen hebben, stopt plots iemand naast ons met een rode auto,
voelt niet echt plezant aan, maar de meneer waar we mee praten is vriendelijk en vertelt ons wat wel en niet te doen, en hoe meer hij met ons praat hoe meer we beseffen hoeveel
"krakers, junks, vandalen,..."
ze bijna dagelijks over de vloer krijgen, die voor problemen zorgen, die de mensen hun leven nog meer verpesten, nog meer kapot maken dan het al is.
In 1972 telde Doel nog ca. 1300 inwoners, de dag van vandaag, het jaar 2014, wonen hier slechts nog 20 mensen.
Achter iedere deur, zit een verhaal, zat ooit een familie/gezin, die op een bepaald moment alles achter zich hebben gelaten omdat het bijna niet anders kon, omdat Doel toch niet zou blijven bestaan.
Zelfs de dag van vandaag zijn de weinige inwoners nog steeds bang om Doel te verliezen.
Ieder huis, iedere plaats waar je loopt, waar je komt, waar je kijkt, overal in Doel zie je afgebroken huizen, verlaten panden, winkels, en nog zoveel meer.
Het enige dat nog leeft in Doel is, het café Doel 5.
Het volgende filmpje kreeg ik een dag voor we naar Doel vertrokken doorgestuurd,
hier zou ik naar moeten kijken, en hierna werd alles meer duidelijk, hieraan merk je dat
" Doel moet blijven ... "
- Later, als de vele mooie herinneringen de plaats van mijn verdriet hebben overgenomen, zal ik misschien kunnen verwoorden wat ik nu enkel met tranen kan vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten