# PowerPlant

" Wanneer energie maken onmogelijk is ... "
Na honderden keren dezelfde baan te hebben afgereden, elk straatje te hebben bekeken, waren we er eindelijk, en doordat we zoveel tijd verloren hadden bij het zoeken hielden we het vrij snel voor bekeken maar we zouden snel terug komen.
Snel, dat was pas een maand later, het was nu of nooit, want binnen wordt al van alles afgebroken, dus een maand later waren we terug.

Wanneer je ook naar hier komt, er is altijd iemand aanwezig om te werken, er wordt hier dus dag en nacht gewerkt.
Het binnen komen was niet zo makkelijk als de eerste keer, dus liep ik het eerste half uur echt niet op mijn gemak, en als ik eerlijk ben, heb ik de andere twee uren daar, ook niet echt op mijn gemak gelopen.
Stemmen, gekraak van dingen die werden afgebroken, mensen die trappen opliepen, alle geluiden leken zo dichtbij ons te komen dat we vroeg of laat toch wel ontdekt moesten worden.

Oké ja, we waren daar nu eenmaal dus konden onze tijd maar best nuttig gebruiken, en doen wat we het liefst deden en waarom we gekomen waren.
Het stond al een hele poos op ons verlanglijstje en hadden al een heleboel gelezen hierover, maar soms wordt alles een beetje te fel overdreven.
We gingen het dus gewoon met ons eigen ogen gaan ontdekken. 

" Flashback van ons eerste bezoek ... "

Bovenstaande foto is een van de eerste keer we hier op bezoek kwamen, een gebouw die apart op het terrein stond en ook toegankelijk was voor ons.
Ik was niet op mijn gemak hier, sommige plekken waren erg donker en een gevoel van angst overviel me toch wel, hier zou ik nooit alleen willen rondlopen.
Wanneer we het gebouw hier allemaal goed bekeken hadden vonden we dat het tijd was om terug naar buiten te gaan, maar ...


We waren zoveel trappen opgelopen, door zoveel zalen gelopen dat we de weg kwijt waren.
Op een bepaald moment moesten we een kamer doorlopen waar ik niet kon blijven door de hevige stank die aanwezig was, snel moest ik hier weg, ik kon dit niet aan.
Dus we liepen er snel door en liepen verder door het gebouw, maar deze kant was het ook niet, we moesten dus terug keren, terug door de kamer die ik niet meer wou ruiken of zien.
Na een kwartier te hebben rondgelopen en te hebben gezocht naar de uitgang stonden we eindelijk buiten, frisse lucht!


Voor mezelf was het die dag meer dan genoeg geweest, mijn angst gevoel was groter dan mijn wil om het verder te gaan ontdekken, maar een ding was zeker, we zouden terug komen, maar dan wel overdag en niet wanneer de zon begon onder te gaan.


Nu, een maand later was één ding zeker, dat ene gebouw zouden we niet meer binnen gaan.
We hadden één doel voor ogen en dat was één bepaalde kamer te vinden, we hadden ze online al duizend keer bekeken en zeker na ons eerste bezoek want die hadden we toen niet gevonden, en we wisten dat ze hier aanwezig was, dus het was een zoektocht door een gebouw waar je niks weet zijn en toch iets wil vinden.


Ik bleef maar stemmen en krakende trappen horen, dus iedere keer opnieuw was het uitkijken dat we niet zouden betrapt worden, want we waren nu terug gekomen om dingen te ontdekken en deze keer zou ook onze laatste keer zijn dat we hier naartoe kwamen.
Ook wij gingen trappen op, trappen af, kamer binnen en kamer buiten en steeds vielen we van de ene verbazing in de andere.


Het gebouw is zo groot en vele dingen lijken op elkaar dat we ook hier wel eens verloren liepen maar de weg terug vinden was hier wel iets makkelijker dan in het andere gebouw.
Op een bepaald moment stonden we in een erg donker gedeelte, Nathan wou de ene kant opgaan en ik wou de andere kant opgaan, we kozen voor de kant waar een kamertje mijn aandacht trok, en jawel, dit was de kamer waar we al een hele tijd naar liepen te zoeken.


Maar de teleurstelling was groot, de foto's die we gezien hadden waren mooier dan de plek zelf,
we waren dus te laat om het zo te zeggen.
Ik moest kijken waar ik mijn stappen zette want ik wou niet te veel lawaai maken en al zeker niet door de grond zakken waar al putten inzaten.
Het moeilijkste moest nog komen, foto's nemen van een plek die je zo graag wil zien, om het zo te kunnen trekken dat je er iets mee kan vertellen.
Voor mezelf ben ik er niet echt tevreden over, maar ergens denk ik dan ook, dat ik het niet anders zou hebben kunnen doen, het was een moeilijke opgave en heb er het beste van proberen maken.

Deze ontdekten we ook vrij laat en het was al bijna tijd om terug te keren naar de auto, we namen onderweg naar beneden nog enkele foto's die je hieronder kan bekijken.





Ondanks mijn angst die ik tijdens de twee bezoeken heb ervaren blijft dit een geweldige plek om op terug te kijken, zijn we blij dat we toch nog eens zijn terug gekomen en zijn we blij dat ook dit gebouw geen geheimen meer heeft voor ons.