" Nie wieder Krieg ... "
Krampnitz kaserne, de locatie was moeilijk te vinden, aangezien de gps ons de eerste keer helemaal verkeerd had doen rijden moesten we via de gsm verder gaan, terwijl daar nog twintig minuten opstond hield ik de omgeving in de gaten en opeens was het daar!
Even doorrijden want we moesten ons draaien, reden een bewoonde straat binnen en parkeerden ons, al snel kwam iemand buiten staan en begon van nee te knikken en zei iets wat niemand van ons verstond, dus stapten we de auto in en reden een beetje terug, daar was een parking en via daar konden we na een kleine wandeltocht naar binnen.
Het eerste wat we zagen gingen we direct binnen, of toch niet zo direct?
Eerst een bergje oplopen om dan te zoeken waar naar binnen gaan het beste leek, een afgebroken wc-pot op en we waren binnen.
Vol verwondering verkenden we het gebouw, maar in het eerste gebouw hadden we het al snel gezien, daar waren alle kamertjes hetzelfde.
Terug naar buiten en op naar het volgende gebouw die we tegenkwamen, en daar binnen geraken was echt niet zo gemakkelijk dachten we, alle vensters waren dichtgemetst, dus we bleven er maar rond lopen en opeens om de hoek, was één venster helemaal niet dichtgemaakt, alsof dit voor ons was, om ons binnen te laten, de deur overlopen en binnen waren we.
Donker was het daar wel, door alle beton voor de ramen moesten we ons zaklampje dicht bij ons hebben om te zien waar we konden lopen.
Meteen zagen we een trap en richting boven!
De eerste verdieping was de keuken geweest, dat was wel duidelijk want daar stond op de deur een chef-kok getekend en stond er een oven van al die tijd geleden.
In dit gebouw konden we uren rondlopen, en waarschijnlijk hebben we hier toch ook wel een aantal uren rondgelopen, maar het was het allemaal meer dan waard.
Wanneer we de eerste verdieping gezien hadden gingen we naar de tweede, de zolderverdieping, aangezien het in Berlijn goed weer was geweest de dagen ervoor was het boven op zolder toch wel bakken geblazen!
Daar hielden we het al snel voor bekeken, en dan maar terug naar de eerste verdieping maar dan via een andere trap, aan de overkant van de zolder.
Daar hadden we overzicht over de living waarvan de vloer zo mooi was, het hoofdkwartier waarschijnlijk, waar geen soldaten of Joden binnen mochten.
Hier werd ik toch even stil van, eindelijk na maanden er naaruit kijken stonden we hier dan eindelijk op de plek waar verschrikkelijke dingen moeten gebeurt zijn, en toch waren we gelukkig, omdat we ook hier eindelijk eens foto's konden nemen en ook deze plaats kunnen afvinken op ons lijstje.
We liepen verder en een trap richting kelder trok onze aandacht, zaklamp aan en naar beneden, van de warmte naar de koude.
Hier hadden we toch een minder goed gevoel bij en begonnen tegen elkaar te praten van wat hier allemaal moet gebeurt zijn, van wie hier heeft moeten verblijven, allesinds geen pretje dus op mijn gemak liep ik hier toch zeker niet.
De kelder was ook enorm groot, en keken dan ook elk kamertje binnen die we hier konden vinden, tot opeens één van ons een nare ontdekking deed, eentje waarbij de rillingen toch over mijn lijf liepen, en je toch een beetje doet nadenken...
Na dit had ik het hier wel gezien, beneden in de kelder en ik wou terug naar boven.
We liepen nog even in het mooiste deel van het gebouw en namen daar nog even wat foto's en een kijkje bij het deel waar we nog niet geweest waren.
Op één plek stonden er op iedere muur van de kamer schilderijen, prachtig.
Terug naar buiten want hier hadden we het meeste toch wel gezien, en we bleven maar lopen op een oneindig grote locatie, verdwalen zou je hier zeker als je niks had als herkenningspunt.
Overal stonden blokken met dezelfde gebouwen, en stuk voor stuk moeten hier verschrikkelijke dingen gebeurt zijn wat je natuurlijk wel een appart gevoel geeft als je hier rondloopt.
We bleven van de ene verbazing in de andere vallen, liepen even door de bossen tot we plots een auto zagen, de jongens vonden dit de ideale moment om even een 'ritje' te proberen maken en dat levert natuurlijk grappige foto's op, er was dus ook tijd om een beetje plezier te maken :)
We liepen hier al een tijdje rond en zouden nog veel langer kunnen rondgelopen hebben maar op een bepaald moment zagen ze het niet meer zitten, gingen we dus alleen verder terwijl de jongens buiten op de wacht stonden.
Vanuit een venster van boven konden we de jongens zien zitten, even zwaaien naar het vogeltje en terug naar beneden, terug naar buiten.
Hierna begonnen we aan onze terugtocht richting auto, want we hadden nog een locatie we zouden bezoeken, eentje dat persoonlijk mijn favoriet is, eentje waar ik nog steeds van aan het genieten ben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten