" Kleine Mädchen, die wie ich sind glücklich hier ... "
Het was zover, opnieuw opweg naar het Berlin Spreepark, en ik kan je verzekeren we hadden er nog véél meer zin in dan de eerste keer, deze keer ook voorbereid op hoe we zouden lopen en wat we zouden doen als de security ook vandaag weer naar ons toe zou komen; lopen dus!
Op zondag was er duidelijk veel minder volk aanwezig dan de dag ervoor, dus misschien was ook wel de security op verlof of hadden ze een dagje vrij, je weet maar nooit, maar toch bleven we op ons hoede.
Het was deze keer wel iets kalmer rondlopen dan de vorige keer, want nu wisten we dat er niks ergs zou gebeuren wanneer ze ons te pakken kregen, maar één ding was zeker, mijn foto's zou ik niet laten verwijderen door hen!
Het eerste deel van het park hadden we natuurlijk goed kunnen bekijken aangezien we zaterdag toen twee keer daar gelopen hebben, niks nieuws voor ons om te ontdekken dus liepen we snel verder naar daar waar we de vorige keer op vlucht zijn geslaan, hier was het toch even kijken of ze er niet weer waren, maar niks dus we gingen ervoor, en wat ik daar zag maakte me opnieuw gelukkig, als een klein kind begon ik te springen in de lucht!
Natuurlijk wouden we eens door de achtbaan lopen maar als snel moesten we terug keren want door de jaren dat het park leegstond heeft de natuur zijn werk gedaan, de baan was begroeid met struiken maar binnen in de achtbaan lopen was toch wel een ervaring.
Plots waren de jongens verdwenen, de trap op, de trap die ik de eerste keer nog niet gezien had, en daar stonden of liever gezegt zaten ze dan, in de karretjes van de achtbaan en dat levert natuurlijk een geweldige foto op.
Na daar een tijdje plezier gemaakt te hebben was het welletjes geweest en gingen we rustig en zo stil mogelijk verder en veel verder moesten we niet stappen voor mijn mond opnieuw openviel, want hier deden we het voor, vooral deze keer, want we wisten dat er nog zoveel meer was dat we moesten ontdekken.
Natuurlijk hoort ook bij deze stop de nodige pretfoto's, en ik kan je verzekeren het is natuurlijk heel leuk om dingen te doen die je niet mag doen, om ergens te lopen waar je niet mag lopen, en spannend omdat je weet dat je elke moment iemand kan horen afkomen die je zal wegsturen, maar na een uur hadden we nog steeds niemand gezien buiten wat andere mensen die ook terug een bezoekje brachten.
Hier waren we natuurlijk heel lang blijven plakken omdat deze 'boomstammetjes' zo plezant waren en de oppervlakte van de attractie zo groot was.
Hier hadden we lang genoeg blijven hangen dus gingen opzoek naar nog geweldigere dingen, nog meer geheimen van het Spreepark.
We waren ondertussen toch wel al een goed uurtje in het park en dachten toch wel dat niemand aanwezig zou zijn, het was er ook zo ontzettend stil.
Hoe verder we liepen, hoe dichter we bij de verblijf plaats van de security kwamen, een van de jongens ging op onderzoek uit, want we wisten dat wanneer er auto's stonden de mannen ook aanwezig waren, en opeens komt hij terug gelopen want inderdaad, er stond een auto maar er was niemand te zien, een klein beetje doorlopen maar niet te dicht want je weet maar nooit.
Snel een foto nemen en een beetje terug keren.
Nog steeds niemand te zien en niemand te horen, en plots verschiet ik me een ongeluk, er zat een koppeltje op het gemak in een van de autotjes die ooit tot de achtbaan behoorden.
Zo dichtbij de mannen van de security en nog steeds niemand die ons gezien of gehoord heeft, de jongens gingen even een huisje bezoeken waar men vroeger kon eten tot we opeens terug 'eeeej' horen, en plots was het verstand opnieuw en lopen maar, door de struiken, weg van de bewandelbare weg, ook het koppeltje die op het gemak zat begon achterons aan te lopen, waarschijnlijk niet eens weten wat er aan de hand was, maar liepen gewoon mee, niemand die ons volgde van die mannen want waarschijnlijk wisten ze wel dat ze ons niet zouden kunnen vinden tussen de bosjes.
Even een gesprekje met die mensen voeren, want zoals ik al zei, die wisten inderdaad echt niet waarom we begonnen te lopen, en ze het meisje vroeg zich zelf af of het hier misschien verboden terrein was, natuurlijk is dit verboden, het sinds eind april eigendom van Berlijn.
Het hield ons niet tegen om verder op verkenning te gaan om toen wisten we zeker dat er de mannen van de security hier waren, en waarschijnlijk hadden we nu het grootste deel van het park toch wel gezien.
We wouden het proberen en we zouden het vinden hoe we erop moesten geraken en even over een wankele brug en we konden erop staan, door heel het park hoor je het rad kraken, van de wind zoals ik op internet kon lezen want velen dachten dat er blijkbaar geesten aanwezig waren rond het rad, maar als je verder zoekt en als je kijkt zie je inderdaad wel dat het door de wind is.
Hier hadden we toch wel echt de tijd van ons leven en hebben hier de langst van al blijven plakken, dit was gewoonweg geweldig!
Even het rad zelf doen proberen draaien?
Vanaf ik het fototoestel gaf aan Kevin zijn de volgende foto's allemaal door hem getrokken, helemaal in de ban van het fototoestel en de kindjes konden rustig verder spelen.
Voor Nathan en mezelf was het genoeg geweest met al dat wandelen, we genoten van de jongens die aan het spelen waren en hoopten dat Michiel toch even in het water zou vallen, jammer genoeg heeft hij toch niet ver genoeg gelopen om het te voorkomen, dat zou toch ook wel een leuk plaatje opgeleverd hebben.
Moe maar super gelukkig keerden we terug richting huis, want het was een lange dag vol plezier geweest en eindelijk kon ik zeggen dat mijn droom was uitgekomen, het Berlin Spreepark bezoeken, we did it again!
Bij het naar buiten gaan stond er een groepje mensen met elkaar te praten, het koppeltje stond er ook weer bij, en zeiden tegen ons dat ze de security weer gezien hadden en dat ze zeiden dat het genoeg was geweest en dat het tijd was om naar huis te gaan, snel door het hekken naar buiten want deze foto's zou ik niet willen wissen hebben, en kort na dat we in de auto stapten stuurde een van de mannen terug een paar mensen naar buiten, toen we passeerden zagen we dat ze de foto's moesten verwijderen en toen dacht ik in mezelf;
' Haha, suckerssss ik heb mijn foto's '
Ik kan nog maar één ding zeggen, en dat is dat ik hier enorm maar dan ook enorm van genoten heb en hier nog steeds van aan het genieten ben, dit is de beste urban exploration die ik meegemaakt heb, spanning, foto's en plezier, en dat is toch wel iets dat ze nooit meer kunnen afnemen van ons!
'Thank you, Berlin.'and
'Thank you, Spreepark.'
Hope to see you soon!
Het was zover, opnieuw opweg naar het Berlin Spreepark, en ik kan je verzekeren we hadden er nog véél meer zin in dan de eerste keer, deze keer ook voorbereid op hoe we zouden lopen en wat we zouden doen als de security ook vandaag weer naar ons toe zou komen; lopen dus!
Op zondag was er duidelijk veel minder volk aanwezig dan de dag ervoor, dus misschien was ook wel de security op verlof of hadden ze een dagje vrij, je weet maar nooit, maar toch bleven we op ons hoede.
Het was deze keer wel iets kalmer rondlopen dan de vorige keer, want nu wisten we dat er niks ergs zou gebeuren wanneer ze ons te pakken kregen, maar één ding was zeker, mijn foto's zou ik niet laten verwijderen door hen!
Het eerste deel van het park hadden we natuurlijk goed kunnen bekijken aangezien we zaterdag toen twee keer daar gelopen hebben, niks nieuws voor ons om te ontdekken dus liepen we snel verder naar daar waar we de vorige keer op vlucht zijn geslaan, hier was het toch even kijken of ze er niet weer waren, maar niks dus we gingen ervoor, en wat ik daar zag maakte me opnieuw gelukkig, als een klein kind begon ik te springen in de lucht!
Natuurlijk wouden we eens door de achtbaan lopen maar als snel moesten we terug keren want door de jaren dat het park leegstond heeft de natuur zijn werk gedaan, de baan was begroeid met struiken maar binnen in de achtbaan lopen was toch wel een ervaring.
Plots waren de jongens verdwenen, de trap op, de trap die ik de eerste keer nog niet gezien had, en daar stonden of liever gezegt zaten ze dan, in de karretjes van de achtbaan en dat levert natuurlijk een geweldige foto op.
Na daar een tijdje plezier gemaakt te hebben was het welletjes geweest en gingen we rustig en zo stil mogelijk verder en veel verder moesten we niet stappen voor mijn mond opnieuw openviel, want hier deden we het voor, vooral deze keer, want we wisten dat er nog zoveel meer was dat we moesten ontdekken.
Natuurlijk hoort ook bij deze stop de nodige pretfoto's, en ik kan je verzekeren het is natuurlijk heel leuk om dingen te doen die je niet mag doen, om ergens te lopen waar je niet mag lopen, en spannend omdat je weet dat je elke moment iemand kan horen afkomen die je zal wegsturen, maar na een uur hadden we nog steeds niemand gezien buiten wat andere mensen die ook terug een bezoekje brachten.
Hier waren we natuurlijk heel lang blijven plakken omdat deze 'boomstammetjes' zo plezant waren en de oppervlakte van de attractie zo groot was.
Hier hadden we lang genoeg blijven hangen dus gingen opzoek naar nog geweldigere dingen, nog meer geheimen van het Spreepark.
We waren ondertussen toch wel al een goed uurtje in het park en dachten toch wel dat niemand aanwezig zou zijn, het was er ook zo ontzettend stil.
Hoe verder we liepen, hoe dichter we bij de verblijf plaats van de security kwamen, een van de jongens ging op onderzoek uit, want we wisten dat wanneer er auto's stonden de mannen ook aanwezig waren, en opeens komt hij terug gelopen want inderdaad, er stond een auto maar er was niemand te zien, een klein beetje doorlopen maar niet te dicht want je weet maar nooit.
Snel een foto nemen en een beetje terug keren.
Nog steeds niemand te zien en niemand te horen, en plots verschiet ik me een ongeluk, er zat een koppeltje op het gemak in een van de autotjes die ooit tot de achtbaan behoorden.
Zo dichtbij de mannen van de security en nog steeds niemand die ons gezien of gehoord heeft, de jongens gingen even een huisje bezoeken waar men vroeger kon eten tot we opeens terug 'eeeej' horen, en plots was het verstand opnieuw en lopen maar, door de struiken, weg van de bewandelbare weg, ook het koppeltje die op het gemak zat begon achterons aan te lopen, waarschijnlijk niet eens weten wat er aan de hand was, maar liepen gewoon mee, niemand die ons volgde van die mannen want waarschijnlijk wisten ze wel dat ze ons niet zouden kunnen vinden tussen de bosjes.
Even een gesprekje met die mensen voeren, want zoals ik al zei, die wisten inderdaad echt niet waarom we begonnen te lopen, en ze het meisje vroeg zich zelf af of het hier misschien verboden terrein was, natuurlijk is dit verboden, het sinds eind april eigendom van Berlijn.
Het hield ons niet tegen om verder op verkenning te gaan om toen wisten we zeker dat er de mannen van de security hier waren, en waarschijnlijk hadden we nu het grootste deel van het park toch wel gezien.
We wouden het proberen en we zouden het vinden hoe we erop moesten geraken en even over een wankele brug en we konden erop staan, door heel het park hoor je het rad kraken, van de wind zoals ik op internet kon lezen want velen dachten dat er blijkbaar geesten aanwezig waren rond het rad, maar als je verder zoekt en als je kijkt zie je inderdaad wel dat het door de wind is.
Hier hadden we toch wel echt de tijd van ons leven en hebben hier de langst van al blijven plakken, dit was gewoonweg geweldig!
Even het rad zelf doen proberen draaien?
Vanaf ik het fototoestel gaf aan Kevin zijn de volgende foto's allemaal door hem getrokken, helemaal in de ban van het fototoestel en de kindjes konden rustig verder spelen.
Voor Nathan en mezelf was het genoeg geweest met al dat wandelen, we genoten van de jongens die aan het spelen waren en hoopten dat Michiel toch even in het water zou vallen, jammer genoeg heeft hij toch niet ver genoeg gelopen om het te voorkomen, dat zou toch ook wel een leuk plaatje opgeleverd hebben.
Moe maar super gelukkig keerden we terug richting huis, want het was een lange dag vol plezier geweest en eindelijk kon ik zeggen dat mijn droom was uitgekomen, het Berlin Spreepark bezoeken, we did it again!
Bij het naar buiten gaan stond er een groepje mensen met elkaar te praten, het koppeltje stond er ook weer bij, en zeiden tegen ons dat ze de security weer gezien hadden en dat ze zeiden dat het genoeg was geweest en dat het tijd was om naar huis te gaan, snel door het hekken naar buiten want deze foto's zou ik niet willen wissen hebben, en kort na dat we in de auto stapten stuurde een van de mannen terug een paar mensen naar buiten, toen we passeerden zagen we dat ze de foto's moesten verwijderen en toen dacht ik in mezelf;
' Haha, suckerssss ik heb mijn foto's '
Ik kan nog maar één ding zeggen, en dat is dat ik hier enorm maar dan ook enorm van genoten heb en hier nog steeds van aan het genieten ben, dit is de beste urban exploration die ik meegemaakt heb, spanning, foto's en plezier, en dat is toch wel iets dat ze nooit meer kunnen afnemen van ons!
'Thank you, Berlin.'and
'Thank you, Spreepark.'
Hope to see you soon!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten