# Spreepark Plänterwald - Berlin

" Leben im Spreepark ... " 

Eindelijk was het zover, Spreepark, dé nummer één van mijn to-do lijstje en slechts een hekken stond tussen ons, ik kon de spanning al voelen.
Maar omdat we wisten dat er security aanwezig was waren we eerst een beetje terughoudend, dus we liepen langs de hekkens het volledige pad rond, om te zien wat er te zien was en waar we naar binnen konden glippen, het volledig rondlopen heeft toch een goed uur geduurd, en dan was het tijd om ons fototoestel te halen en naar dat ene gaatje in de afsluiting naar binnen te gaan!


We konden eraan beginnen en waren er meer dan klaar voor, ik was zo gelukkig als een klein meisje, ik kan niet omschrijven wat voor een gevoel dat geeft, om eindelijk ergens te zijn dat je zo graag had willen doen, het lijkt bijna niet te geloven dat het ons eindelijk was gelukt.
We waren toch wel op ons hoede van de mannen van de security want hier hadden we geen zin in.


We liepen nog niet zo ver tot ik mezelf een ongeluk verschoot, het was ons na een vijftal minuten echt wel duidelijk dat we hier niet alleen waren en dat hier meerdere mensen rondliepen om het park te verkennen, en gelijk hebben ze want als je naar Berlijn komt moet je dit toch echt wel gezien hebben, kan niet anders!


Hier spraken we met een groepje mensen die ook de locatie aan het verkennen was, en die vertelden ons dat de security richting hier aan het komen was, dus we waren een beetje bang, dat kan je wel zeggen maar het eerste uur hebben we niemand gezien, buiten andere mensen die hier met hetzelfde doel als ons rondliepen, Urbex.










Mijn mond viel hier letterlijk van open en ik was van plan zowat alles te zien wat hier in het park te zien was, ook al moest ik hier uren rondlopen, het zou me nooit verveeld hebben, zelfs terwijl ik deze blog schrijf wil ik maar één ding en dat is terug gaan en nog meer van het spreepark proberen te ontdekken maar ik weet natuurlijk niet hoelang dit er nog zo zal bijliggen aangezien het sinds kort aan de Stad Berlijn is verkocht.






De volgende foto's zijn meer vanuit de struiken getrokken want wij dachten in het begin dat het reuzerad in het midden van het park stond en daar dus de mannen liepen die ons liever niet zagen komen, maar toch hebben we foto's!














We liepen verder het park door, een baantje genomen waar andere mensen ook net vandaan kwamen dus het leek ons daar veilig, en dat was het ook, en wat ik daar zag maakte me spontaan nog gelukkiger dan ik al was.










We waren er nu nog meer van overtuigd om verder te geraken en zagen in de verte iets wat ons aansprak, iets wat we zeker en vast moesten zien, en opeens kwamen we hetzelfde groepje van in het begin tegen, dus opeens waren we met zes aan het rondlopen want natuurlijk veel sneller opvalt als je goed nadenkt.


Ik kan je dus wel vertellen dat we hier niet te ver moesten stappen voor ze ons te zien kregen.
We hoorden in de verte iemand roepen ' eeeeej ' en opeens nam iedereen de benen en was het lopen voor ons leven, hop de struiken binnen en hopen dat ze ons niet zouden achterna gaan, maar ze waren zeker niet van plan om achter ons te lopen of om tussen de struiken te beginnen zoeken naar waar we waren, even staan trillen en bekomen en dan voorzichtig terug naar het eerste deel van het park.






Hier stond ikzelf op mijn gemak foto's te maken toen Nathan opeens zei dat ik me moest bukken dat de security daar was met een groepje mensen, natuurlijk niet gehoord tot hij nog eens riep, ik keek naar rechts en daar liepen ze dan, hopend dat ze mij niet zouden gezien hebben.
En ze hebben ons niet gezien maar we hielden het toch wel voor bekeken hier en gingen terug richting huis gaan, maar aangezien ze nog steeds voor de poort stonden moesten we stil zijn en proberen wegsluipen zodat ze ons niet zouden gezien hebben. 
We namen een loopje en voorzichtig terug door het gat en terug de auto in, en daar stonden ze nog steeds aan de poort, dus geluk hebben we zeker en vast gehad dat ze ons niet gezien hebben, of toch niet kunnen volgen hebben tijdens ons loopje naar een 'schuilplek' 
Gelukkig, overdondert en in de zevende hemel was ik, een lach die de eerste minuten niet van mijn gezicht te halen was; ' Yes, we did it bitches' met de nodige selfie kwam dan ook op Facebook terecht!
Toen ik de verhalen vertelde thuis aan de jongens werd me plots iets duidelijk, ik moest en zou de dag erna terug gaan en meer ontdekken van het park.
Ikzelf zocht het plan van het spreepark op om me toch een beetje te kunnen herkennen en om te zien wat we wel en niet gezien hadden, na overleg was het zeker we gingen terug, niet vandaag, maar morgen!