" عندما كنت تعتقد أنك رأيت كل شيء "
Hier zijn we dan terug van weggeweest en ik kan jullie vertellen dat we genoten hebben van een geweldige vakantie vol nieuwe ervaringen.
We wouden graag het land op verschillende manieren ontdekken maar omdat niets zonder gevaar is hebben we dit via een excursie gedaan van Jetair zelf.
Daarom was het natuurlijk niet minder plezant, enkel en alleen was een groep van 130 man ons net iets teveel, en dat vonden ze op het einde ook, maar waarom dan zoveel mensen aannemen om mee te gaan naar deze excursie ?
Het was een puur toeval en er kwam toch spontaan wel een lach op mijn gezicht wanneer we tijdens de trip te horen kregen
' we gaan een verlaten en vervallen dorpje bezoeken waar nog slechts één gezin woont '
Hier had ik wel zin in en ik wist meteen dat dit op mijn blog zou verschijnen, in mijn gedachten begon ik al te denken hoe ik dit aan jullie zou kunnen vertellen want natuurlijk is dit niet een alledaagse urbex, of een urbex die je van ons gewoon bent.
De mensen die hier vroeger gewoont hebben zijn verplicht moeten verhuizen naar een dorpje 7 km naar beneden en dit komt omdat jaren geleden de kinderen verplicht werden naar school te gaan, en elke dag 7 km naar beneden en terug naar boven is geen lachertje, ook voor water, een winkel, ...
moeten ze naar beneden en terug naar boven, en vaak gebruiken ze dan een ezel om hun spullen naar boven te brengen, natuurlijk is dit voor het arme dier verschrikkelijk maar dit is de enige manier waarop de mensen van hier nog kunnen overleven.
Aangezien de stad al zolang verlaten is, schiet er niet veel meer van over en is zo goed als alles eigenlijk al ingestort dus het is oppassen waar je loopt want de steenbrokken liggen gewoon overal.
Het uitzicht dat je hebt wanneer je helemaal bovenaan staat is natuurlijk geweldig, daar zijn geen woorden voor en ook wij werden er even stil van, niet alleen van het uitzicht maar van het volledige verhaal achter het dorp.
Ik kan je ook wel vertellen dat wanneer je daar rond loopt met een hitte over je heen van boven de 35 graden het niet zo aangenaam is, maar ondanks alles wat we daar gezien en gehoord hebben vonden we dit echt wel geweldig om te doen, en te fotograferen.
De mensen die daar wonen hebben slechts één van de huisjes in beslag genomen waar ze op het moment wij daar waren druk aan het werken om hun huisje toch zo goed als woonbaar het houden.
Een schoentje ligt nog voor de deur van een huisje waar ooit een gezin heeft geleeft, de kleren liggen soms ook nog zomaar tussen de steenbrokken en dat doet je toch wel eens nadenken over van alles en nog wat.
Ik vind het bij deze blog nogal moeilijk om mijn volledige gevoel hier in te vertellen omdat het voor mezelf redelijk hard aangekomen is, zeker omdat we ook mensen gezien hebben die nog op veel andere manieren daar geleeft hebben, en ondanks alles zijn die mensen toch gelukkig met wat ze hebben, ongelofelijk.
Als ik voor mezelf spreek kan ik zeggen dat dit een plek is (samen met de andere plekken waar we die dag geweest zijn), die me wel heel lang zal bij blijven.
Het doet me nadenken over onze stomme problemen waar we zolang over kunnen zagen en klagen, en dat zo'n mensen net het gelukkigst zijn van allen onder ons, ze zijn gelukkig met elkaar en zouden ons meer geven met minder.
Ik zou hier nog uren over kunnen vertellen, over hoe ik me er persoonlijk bij voel maar daar zal ik maar niet aan beginnen, ik hoop hoe dan ook dat mijn foto's jullie even met beide voeten op de grond zullen zetten en dat we allemaal proberen om gelukkiger te zijn met minder, veel minder.
Ps. om jullie even de vertaling van de blog mee te delen;
" Als je denkt dat je alles hebt gezien ... "
Geen opmerkingen:
Een reactie posten