# Prison H 15

 

" The world is a prison in which solitary confinement is preferable ... "

Eindelijk was het zover, na uren van opzoekingswerk naar de locatie van de gevangenis hadden we een straat en een dorpje gevonden.
Ongelofelijk hoeveel tijd hier in kruipt in het vinden van een locatie die je zo graag wil gaan ontdekken, maar we hadden er echt alles voor over.
Een paar keer gezucht omdat de volgende site weer niks extra gaf van informatie.
Tot plots, terwijl ik het had opgegeven zat Nathan nog even verder te zoeken, er kwam een tekst op van iemand die hier naartoe was geweest en hij begon te scrollen, maar hij dacht dat het er niet tussen zou staan, maar opeens zag ik iets staan wat ons verder kon helpen, of dat hoopten we.

We zochten verder met de info die we gevonden hadden en voila, daar stond het dan, maar veel meer dan de naam van het dorp wisten we nog niet, nog even verder zoeken en dan kwamen we op een adres uit, we schreven het op, en gingen gaan slapen want het was ondertussen toch wel al een beetje laat geworden en we zouden voor alle zekerheid vroeg vertrekken.
De wekker ging af en vol spanning sprong ik uit bed, om mij klaar te maken om een nieuw avontuur vol spanning te gaan beleven.

We stapten de auto en reden vol goede moed richting ons adres, de zon scheen nog dus het beloofde een mooie dag te worden, na een eindje gereden te hebben gaf de gps aan dat we er binnen de 5 minuten zouden zijn, en opeens dacht ik dat we het gevonden hadden, ons geluk kon niet op en het werd met de minuut spannender, we parkeerden de auto even verder op en gingen op onderzoek uit.
Maar helaas, het was te mooi om waar te zijn en liepen ergens waar we niet moesten zijn, de moed zakte me even in de schoenen maar een meneer aan de overkant van de straat kon ons helpen, natuurlijk voelde ik me er niet echt goed bij, je weet maar nooit dat ze de politie bellen ofzo.
Maar de heer had goede bedoelingen en was bereid ons te helpen, we zaten nog niet in het dorpje maar wel in de gevonden straat, maar die klopte dus helemaal niet.
De meneer haalde een kaart uit de kast van de stad en vertelde ons hoe we er naartoe moesten rijden, en binnen het kwartier stonden we oog in oog met het gebouw dat we al een hele tijd wouden gaan ontdekken. 

Maar toen moest het nog beginnen, we stonden aan de achterkant en tussen de gevangenis en ons stond een maisveld, voor de jongens was het duidelijk, door de mais en hop er moest wel een weg te vinden zijn, maar daar was ik toch niet zeker van, we zouden even een rondje proberen rijden op zoek naar de voorkant, maar over de voorkant hadden we al verschillende dingen gehoord, er wonen daar zeker honderd zigeuners en die zou je niet zo gemakkelijk kunnen overtuigen om je door te laten, zouden dingen uit je auto stelen als je naar binnen bent, enzovoort.
We waren dus gewaarschuwd, maar ook had de man ons gezegd dat er twee gevangenissen waren, een nieuwe en een oude en aangezien wij over slechts één gevangenis gelezen hadden dachten we dat die twee naast elkaar lagen, en dachten we dat we niet onopgemerkt zouden kunnen binnen geraken, maar het geluk lag aan onze kant, er waren inderdaad twee gevangenissen, een oude en een iets nieuwere, maar allebei verlaten, twee voor de prijs van één.

 

Enkel moesten we nog langs de groep zigeuners passeren, daar voelde ik me toch niet zo gemakkelijk bij, we parkeerden de auto aan de oprit, een beetje verder dan waar zij kampeerden, en ondertussen toen we naar hun richting stapten waren er al een tweetal auto's gepasseerd, traag rijdend maar niemand die iets tegen ons zei of ons tegen hield.
Toch was ik nog altijd niet op mijn gemak, en dat zou ik maar zijn als we eenmaal binnen waren maar ook dat leek geen gemakkelijke opdracht, een gevangenis is gemaakt om mensen binnen te houden en anderen buiten te houden, maar één ding waren we zeker, we waren niet naar hier gereden om teleurgesteld naar te gaan.
We moesten en zouden naar binnen gaan en dat is ons uiteindelijk ook gelukt! 

Eenmaal binnen konden we ons ogen niet geloven, hier stonden we dan, nat van de regen.
Ik kon mijn ogen niet geloven, iets wat enkele weken geleden een droomlocatie leek was nu opeens werkelijkheid geworden, en we vielen van de ene verbazing in de andere, in totaal hebben we 4 tot 5 uur in de gevangenis gelopen, het langs liepen we in het eerste deel, ook het oudste deel en het deel van de mannen, dit was jammer genoeg al goed vernield door graffiti en andere mensen die hier met foute bedoelingen naartoe komen, want volgens mij gaat dit toch om het kunnen vertellen van een verhaal, om een gevoel te kunnen vinden in een locatie, om voor jezelf te achterhalen wat er hier allemaal gebeurt is.

Wanneer je hier een tijdje rondloopt begin je toch na te denken van wat er zich hier allemaal heeft afgespeeld.
Je weet wel dat de meesten hier wel op hun plaats gezeten hebben en dingen hebben gedaan die niet kunnen maar toch ...
Ik stelde mezelf voor dat iemand hier onschuldig heeft vastgezeten, in een veel te kleine cel, tussen allemaal andere criminelen, ...
Dingen waar ik liever niet aan denk maar dingen die nu eenmaal in je opkomen door te proberen achterhalen wat er zich hier allemaal heeft afgespeeld.

We hebben ook even de buiten onder de loep genomen en daar zagen we werkplaatsen waar de gevangenen waarschijnlijk overdag moesten werken,maar anderen die hier ook al eens een bezoekje gebracht hebben hadden hier iets anders van gemaakt...
Namelijk een plek om te paintballen. 

 

 

Ik kan nog zoveel meer vertellen over het eerste deel van de gevangenis maar dan wordt het een blog van vele pagina's en kan ik nog dagen schrijven, dus ik laat de volgende foto's gewoon voor zich spreken, zo kunnen jullie zelf uitmaken wat het vervolg van ons eerste deel vol spanning is!