" Please don't be a stranger in my place ... "
Eindelijk kan ik zeggen dat deze villa onder ons is, het was een van de eerste plekken die we online gevonden hadden en meteen wisten dat we hier naartoe wouden gaan.
Maar het vinden van de locatie was niet om mee te lachen, hier hebben we echt lang over gedaan, maar nu kan ik jullie dit met trots voorstellen.
Deze ochtend stond ik met volle overtuiging op om hier naartoe te gaan, we gingen achter de computer zitten en gingen op alle mogelijke manieren op zoek om er toch maar achter te komen waar deze mooie villa staat.
Het koste ons meer dan twee uur de tijd om de stad te ontdekken waar het staat maar dan begint het nog maar, ondanks dit een nogal vrij bekende locatie in de urbex is was het voor ons slechts een plek waar we van konden dromen.
Na de zoektocht online hadden we er genoeg van, we pakten onze spullen bij elkaar en gingen zonder zekerheid op pad.
Na een autorit van een goede twee uur en een zoektocht door de stad vroeg Nathan plots,
' is het hier niet? '
Ik keek om en daar stond hij dan, dé villa die we al zolang wouden zien.
Mijn hart klopte in mijn keel en mijn geluk kon niet meer op, EINDELIJK!
Via de normale ingang konden we niet binnen dus liepen we even rond de villa, en al snel dachten we dat we zouden moeten klimmen maar liepen toch nog even door, je weet maar nooit en eenmaal om de hoek kon je zomaar de geweldig grote tuin binnen stappen en kon je door de struiken op zoek gaan naar hoe wij het noemen ' villa onder ons ' .
Online hadden we een verhaal gelezen dat verschillende keren terug kwam over namelijk;
De meneer is hier thuis in zijn villa gestorven, in de kamer waar het blauwe deken op het bed ligt, daar waar ook iedereen in stilte binnen gaat en ook weer buiten gaan, de kinderen zouden de sleutel van de villa wel hebben maar waarom er niks gebeurt met de villa en waarom die er zo blijft staan is voor ons een groot vraagteken.
Natuurlijk denken we wel na over wat hier allemaal kan gebeurt zijn, maar het échte verhaal zullen we jammer genoeg nooit weten.
Wanneer we de villa kwamen kon ik mijn ogen niet geloven, hier stonden we dan!
Hetgeen je wel hebt met een bekende locatie in de urbex is dat alles verplaats word, dat de dingen nooit meer staan zoals ze in het allereerst stonden, hoe de man ze heeft achter gelaten, maar dit levert natuurlijk voor ons zeer mooie foto's op.
Het jammere is ook wel dat we soms foto's zagen waarvan we dachten dingen te zien die er niet meer waren, kapot of gewoon meegenomen, ik weet het niet.
In het begin waren we nog een beetje onzeker, je weet nooit dat er nog andere mensen rondlopen om foto's te trekken, en natuurlijk ben je meer op je gemak als je daar alleen kan rondlopen ipv met nog een groepje anderen.
Wanneer we er even rondliepen en we waren op ons gemak konden we alles zeer nauwkeurig bekijken en nadenken over welke verhalen zich hier afgespeeld hebben.
Velen zeiden dat ze het gevoel hadden dat er elk moment nog iemand kon thuis komen.
Als ik eerlijk mag zijn hebben wij dit gevoel jammer genoeg niet gehad, alles was teveel verplaatst, de villa was al teveel verouderd.
Maar je voelde wel dat hier geleeft werd en dat de tijd hier toch stil is blijven staan, met kleren aan de kapstok, schoenen in de gang, portefuille op tafel, ...
Beneden was er nog iets wat we wouden ontdekken, dat was de auto die nog in de garage zou geparkeerd staan, en toen we naar buiten liepen zagen we nog meer dan de auto alleen.
Naast de garage was ook nog een schuurtje waar we even naar binnen konden.
We hadden beneden genoeg gezien en het werd tijd om eens de bovenverdieping te gaan ontdekken, en wat we daar zagen, daar viel mijn mond toch echt van open.
De heer die hier gewoond had was een priester en had in zijn huis zijn eigen kapel, en ik kan je verzekeren dat dit echt geweldig was om binnen te stappen.
We gingen een beetje verder en vielen van de ene verbazing in de andere, dit was geweldig, hier kon ik wel uren rondlopen en steeds nieuwe dingen ontdekken in elke kamer van de verdieping.
In onderstaande foto's zie je de verschillende slaapkamers van de eerste verdieping.
In de gele kamer lag een batterij op het eenpersoonsbed en waarschijnlijk had iemand de batterij vervangen want de klok die aan de muur ging tikte.' Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. '
Dan was er nog twee andere kamers waar een soort zithoekje van gemaakt was, ook een gele kamer en de andere was blauw door de gordijnen, maar het was zeker de moeite waard om hier binnen te stappen, enkel in de kamer met de blauwe gordijnen konden we niet een kijkje nemen tot aan de vensters want het plafond boven ons hoofd was al volledig ingevallen en de grond zag er ook niet zo veilig uit.
En dan was er de slaapkamer met het blauwe deken waar de heer vermoedelijk zou gestorven zijn, ik kan niet zeggen dat dit klopt, en dit kan eigenlijk niemand zeggen maar ondanks het verhaal dat achter de kamer zit gingen we toch in stilte binnen en trokken we ook in stilte onze foto's.
De doorgang naar de kamers was niet zo gemakkelijk aangezien er in het midden van de gang een tafel stond die vol lag met papieren waaronder ook verjaardagskaartjes lagen.
Nadat we deze verdieping ook goed bekeken hadden en foto's getrokken hadden konden we nog één verdiepje naar boven, de zolderverdieping.
Die was ook niet zonder gevaar dus daar liepen we niet zo lang rond maar hebben toch wel ook een paar foto's kunnen nemen.
We liepen terug naar beneden, nog even de eerste verdieping rond wandelen en nog wat foto's nemen want iedere keer zagen we wel iets nieuws dat onze aandacht trok en daarna terug naar beneden waar we ook nog even tijd hebben doorgebracht om gewone foto's en om pretfoto's te trekken.
En hier komt ons verhaal van deze urban exploration tot zijn einde, en gaan we met een geweldig gevoel terug naar huis.
Het mooie aan deze villa is dat het niet kapot gemaakt is door krakers, dat enkel mensen zoals wij hier naartoe komen en dat het huis vervallen is puur door de ouderdom, het is een van de weinige plekken waar we geweest zijn dat we dit ontdekten jammer genoeg.
Deze villa met zijn eigen verhaal is net zoals uit een sprookjesboek, en ik ben blij deze locatie eindelijk met jullie te kunnen delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten