# Chateau Bambi

 

"  We never notice the beauty because we were too busy trying to create it ... "
We zijn aan de laatste blog van onze zondag gekomen en de vermoeidheid begint nu ook wel op mijn ogen te slaan door mijn computer dus het wordt tijd om hem af te sluiten, maar ik wil jullie eerst nog over dit avontuur vertellen, want een avontuur was het wel. 

De plek hadden we makkelijk gevonden, maar een plek vinden om te parkeren was natuurlijk weer een ander verhaal, maar een beetje verderop stond nog een auto en we zouden daar naast gaan parkeren, zou minder opvallen dan, dachten we.
De mensen die we tegen waren gekomen waren ook van plan hier een bezoekje te gaan brengen maar sommige borden konden ze niet lezen en zagen dingen die hen wat bang hadden gemaakt.
Wij zeiden dat we er voor zouden gaan maar niet langs de voorkant, maar langs de achterkant.

Heel slim van ons was het natuurlijk niet, maar het leek de veiligste oplossing, hop het hekken over en stappen maar, maar na tien minuten door een bos te wandelen waren we verloren, we zagen niet waar het kasteeltje was en zagen de bomen door het bos niet meer, dus we keerden terug en probeerden een andere ingang.
Gevonden, maar wat voor eentje, de wandelschoenen kwamen van pas en we moesten opletten dat we niet zouden vallen door de modder, zou geen goed begin zijn van dit avontuur.



We stonden naast het kasteeltje en wilden naar binnen want het regende en dat was niet echt aangenaam, een trap op en we waren binnen, al voelde dit echt niet goed.
De vloer was echt niet veilig om op te stappen en ik had het gevoel ik elke minuut door de vloer zou kunnen zakken.
Maar ik wou het verkennen, we waren niet voor niks uren onderweg geweest naar deze plek.

De foto's die wij gezien hadden op internet waren van een tijdje geleden en dat was duidelijk te merken bij het binnen komen ook, het zag er van buiten veel geweldiger uit dan van binnen maar het had toch zijn charmes.
We probeerden er het beste van te maken en liepen het volledige kasteeltje rond, op een bepaald moment waren we ook buiten foto's aan het trekken maar het regende nog steeds dus op sommige foto's staan spatten van de regen maar soit :)
Wanneer we op het punt stonden naar buiten te gaan kwam iemand op ons afgestapt,
ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel en verwachte het ergste.
We liepen gewoon verder, richting van de man.

Het voelde niet goed, mijn Frans is niet goed genoeg om deftig te kunnen uitleggen wat we hier aan te doen zijn, al een geluk kan Nathan zich maar al te goed redden.
Er ontstaat een kort gesprek met de man die ik amper kon volgen, maar samen met de man stapten we naar de uitgang, ik, bang voor wat zou komen, maar gelukkig.
Hij vroeg me niet om mijn foto's te verwijderen, hij vroeg ons gewoon het terrein te verlaten en weg te gaan.
Oef, gelukkig bestaan nog zo'n mensen die niet altijd het slechte in ons zien :)
-
Merci beaucoup monsieur!