" Zoveel meer dan gebouwen, foto's of woorden ... "
Tijd om nog eens een bericht te schrijven aan mijn blog-lezers, zowel bekenden als iets minder bekenden want vaak krijg ik de vraag waarom ik dit doe en waar ik mijn locaties vandaan haal maar een antwoord daarop geven is niet zo makkelijk als het lijkt.
Het begon allemaal met de eerste locatie op mijn blog, die had ik al een tijdje op het oog maar een paar jaren terug, want zoals ik al eerder zei, eenmaal daar aangekomen zag de locatie er niet meer uit zoals ik ze jaren geleden verwacht had, met heel veel spijt in mijn hart was er bijna niks meer van over.
De locatie die daarna volgde had ik een paar maanden geleden gewoonweg even zien voorbij komen op een of andere site op internet en sinds we daar naartoe zijn gegaan wist ik wat ik wou doen met mijn vrije tijd.
Voor jullie allemaal is dit waarschijnlijk allemaal niet boeiend, vinden jullie foto's trekken, gebouwen die op instorten staan, die vervallen of verlaten zijn helemaal niks maar voor ons is dit meer dan dat.
Wij gaan op zoek naar locaties die iets te vertellen hebben, waar zich een verhaal heeft afgespeeld.
Sinds we naar het ziekenhuis in Menen zijn gegaan waren we vertrokken, want eenmaal je hart verloren in de Urbex wil je niks anders meer dan ieder vrij moment op pad te gaan.
Natuurlijk kan je niet ieder vrij moment zomaar de auto nemen en ergens naartoe rijden, er gaat vooraf soms ook een paar dagen opzoekingswerk aan vooraf, maar dit is het allemaal waard.
En het is niet omdat er op internet, in de krant of waar dan ook staat dat er een gebouw verlaten of leeg staat dat je er zomaar binnen kan of mag, sommige locaties zijn zo geweldig, dat mijn mond er letterlijk van openvalt als ik binnenstap, en dan heb ik zoiets van, daar doe ik het voor, om iedere keer steeds opnieuw omvergeblazen te worden.
Op mijn blog vertel ik ook iedere keer wat we gedaan hebben maar dat is slechts een klein iets van de dingen die we gedaan hebben, want vaak zitten we uren in de auto onderweg naar de spanning en iedere minuut, iedere seconde je dichterbij je locatie komt, hoe geweldiger het voelt, hoe meer spanning je voelt, hoe gelukkiger ik wordt.
En eenmaal aangekomen op de gewenste locatie laat je gezond verstand je ook vaak in de steek, en al vaak heb ik te horen gekregen van mijn bezorgde ouders dat ik moet opletten, dat ze mij ooit wel eens van onder het puin zullen halen, maar toch steunen ze mij iedere keer opnieuw, tonen ze iedere keer opnieuw intresse in wat ik doe, want ook dankzij hen kan ik dit doen, want mijn materiaal heb ik allemaal van hen gekregen en ben hen daar ontzettend dankbaar voor, dus hierbij even een bedankje richten naar de beste mama en papa!
Oké, nu dat gezegt is kan ik verder schrijven over het feit waarom ik niet zomaar alle locaties wil vrijgeven, niet omdat ik ze voor mezelf wil houden, maar omdat ik niet weet wat jullie ermee gaan doen, vaak als we ergens aankomen is de boel al helemaal afgebroken, bespoten met graffiti en als ik spreek voor mezelf vind ik dit persoonlijk heel triestig en jammer en vaak komen die woorden over mijn lippen als ik ergens kom, van waarom doen mensen dit, waarom maken ze dingen kapot die eigenlijk stuk voor stuk geweldig zijn?
Jullie, die dit lezen kunnen nu waarschijnlijk denken dat ik zot aan het worden ben, dat ik overdrijf, maar ik denk dat iedereen zijn eigen hobby heeft en daar zijn eigen reden voor heeft, ik kan ook aan jullie vragen, waarom dansen, waarom voetbal, waarom ...
Waarschijnlijk is jullie antwoord helemaal hetzelfde maar op een andere manier,
je hebt je hart verloren aan hetgeen je het allerliefste doet, en bij mij is dit nu eenmaal de urbex.
Je kan ook niet zomaar op internet beginnen zoeken naar gebouwen, want niet alles staat online en ook moet je soms eens aan familie, vrienden, kenissen vragen of zij soms iets weten staan waar je naartoe kan gaan, en moet je daar soms uren voor rijden?
Dan is dat maar zo!
Natuurlijk heb ik ook een to-do lijstje van alle plekken die ik nog wil ontdekken en de ene al dichter dan de andere maar één ding is zeker, als je het echt wil heb je er alles voor over.
Daarom begint voor ons vanaf vrijdag 27 juni 2014 een avontuur vol spanningen, want hopelijk ga ik eindelijk mijn nummer één kunnen afvinken, en als ik daarom met drie jongens 10 uur lang in de auto moet zitten, so be it, want ik weet dat eenmaal we daar zijn, mijn geluk niet meer op zal kunnen.
Berlin, here we come!
Liefs Jolien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten