# Salve Mater

" Ik ben misschien een beetje gek ... " 

Deze locatie is gekend door mensen die pas beginnen in de urbex, maar ook wij hadden hier nog nooit van gehoord, dus na wat opzoekingswerk kwamen we hier op uit.
Twijfelen deden we niet lang, en weg waren we, op naar de spanning.


Toen we hier aankwamen konden we bijna niet geloven dat dit gebouw al jaren leegstond,
dus het was even onwennig bij het naar binnen gaan.
Voor de eerste keer waren we niet alleen, er waren nog mensen aanwezig, maar wie of wat hadden we voorlopig geen idee.
Even ongemakkelijk verder lopen tot we op een bepaald moment wat mensen tegen kwamen, een simpele 'hallo' en gewoon doorlopen, dat was een geruststelling.






We hadden niet gedacht dat deze locatie uiteindelijk er zo zou bijliggen, stoelen, zetels, papieren, bedden, ...
Een van de eerste keren waarin het gebouw nog zo in zijn geheel was.
En zoals je op bovenstaande foto's kan zien, was dit het eerste waar we binnenkwamen, de keuken.
Na wat verder te lopen kwamen we uit aan een trap, meteen de trap op en daar was het eerste waar ik me een ongeluk verschoot, een grote doodliggende rat, rillingen van boven tot onder, even bekomen en weg waren we weer.






Plots kwamen we uit in een gang, allemaal kleine, veel te kleine kamertjes, stuk voor stuk hun eigen verhaal, stuk voor stuk een deel van mensen hun leven.


Het eerste wat mij opviel op deze plaats dat we hier inderdaad niet alleen waren, en dat er voor ons nog veel meer mensen geweest waren.
Boeken lagen mooi op bedden, platen liggen op tafeltjes, alles werd mooi gezet om de perfecte foto te proberen maken.
Wij zelf zijn hier niet mee bezig en trekken de foto's van hoe de dingen erbij liggen zonder ook maar iets aan te raken, enkel deze keer konden we ook mee genieten van de dingen die de mensen voor ons gedaan hadden. 














Het leuke aan deze exploration was dat er verschillende afdelingen waren verdeeld onder verschillende gebouwen, ik kan je dus wel zeggen dat we hier toch een paar uur rond gelopen hebben en dat we van de ene verbazing naar de andere liepen.
Daardoor zal deze blog waarschijnlijk meer foto's bevatten dan mijn andere blogs hebben, maar er werd ook gevraagd om er deze keer iets meer foto's in te plaatsen dan wat ik anders doe.














Hier had ik duizend en één ogen nodig om alles te bekijken, want ieder kamertje waar je binnenliep, of gewoon binnenkeek vertelde een eigen verhaal.
Waarschijnlijk soms moeilijk te begrijpen of moeilijk te verstaan, maar voor ons zijn dit niet zomaar foto's, voor ons zijn dit foto's die één voor één een verhaal vertellen.
Dat is ook de bedoeling van onze urbex-avonturen, om jullie iets te kunnen vertellen, om met jullie onze passie te delen, want dit doe je niet zomaar voor de lol, dit doe je omdat je iets wil vertellen. 






Na een paar uurtjes was het tijd om opnieuw even een aantal rillingen te krijgen,
je loopt door de gang zonder te weten wat je tegen zal komen, degene die dit gedaan heeft is geslaagd in wat hiervan waarschijnlijk de bedoeling was, mensen even doen verschieten.
Even bekomen en dan konden we er toch wel mee lachen, want dit was goed gevonden.





Met een gerust hart loop je hier natuurlijk nooit rond, want je weet nooit wat je allemaal kan tegenkomen maar dat maakt het natuurlijk ook net zo spannend.
Je gezonde verstand laat je soms ook wel in de steek omdat het allemaal net zo spannend is.





Het geweldige aan 'Salve Mater' vond ik persoonlijk dat hier tastbare dingen staan, dingen die ooit een deel uitgemaakt hebben van mensen hun leven, dingen waar ze niet zonder konden, dingen die ze nodig hadden om zichzelf beter te maken.










Voor mezelf één van de belangrijkste dingen tijdens de urbex is het volgende; 

"Leave nothing but footprints, take nothing but pictures, break nothing but silence."